Γιορτάζουμε, ε ναι. Τι άλλο να κάνουμε; Τείνω μάλιστα να πιστέψω ότι τα ανεβασμένα τριγλυκερίδια των ημερών, σε συνδυασμό με τις συνεχείς εκρήξεις σακχάρων στο αίμα, επενεργούν σαν παραισθησιογόνα, δραστικότερα κι από οπιούχα. Αλλιώς δεν εξηγείται η τόση local νιρβάνα, την ώρα που παγκοσμίως καίγεται το πελεκούδι. Ο Τραμπ ετοιμάζεται να γίνει πυ-πυ-πύραυλος, η Γερμανία ένα τσακ απέχει από το να μας ζητήσει δανεικά, η Γαλλία έβαλε τα χεράκια της κι έβγαλε τα ματάκια της, η Μέση Ανατολή πασχίζει να συγκολληθεί με την Απω, εκμηδενίζοντας παλιές γεωπολιτικές βεβαιότητες, ενώ η Ρωσία παίζει τη γνωστή ρουλέτα της προς πάσα κατεύθυνση. Κι εμείς; Κυρίες και κύριοι – κι αγαπητέ μου Κώστα Τουρνά – δεν σκάμε πολύ για την ώρα.
Εντωμεταξύ, κοντεύει να κλείσει εικοσαήμερο από τότε που αρχίσαμε να σκοτωνόμαστε για τον Καζαντζίδη και αιώνες από τότε που μας έπιασε ο σεβντάς για τον/την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αυτή η λούπα, αυτό το εκνευριστικό τζιγκλάκι «ton-tin» ή το «tin-ton» αν προτιμάτε, με χτυπάει κατευθείαν στον εγκέφαλο, σαν ηχητικό εφέ σε σεκάνς από ταινία καταστροφής. Να, μια τέτοια ταινία προσπαθώ να σας διηγηθώ, δυστυχώς όμως τα μέσα που έχω στα χέρια μου δυστροπούν και δεν αποδίδουν. Και πώς να αποδώσουν δηλαδή, όταν όλα γύρω τριγύρω τα διαψεύδουν;
Κι όμως, δεν το λέω μόνον εγώ. Το λέει και η Οξφόρδη, η οποία λανσάρει ως λέξη της χρονιάς το ανατριχιαστικό «Brain rot», ο εστί μεθερμηνευόμενον «εγκεφαλική σήψη – σαπίλα – μούχλα- μπλιαχ». Η λέξη δεν μου φαίνεται πάντως και πολύ πρωτότυπη γιατί η «σήψη» ως δηλωτικό της ανθρώπινης κατάστασης, κάνει καριέρα κοντά έναν αιώνα τώρα, μέσα από τα γαλλικά φιλμ νουάρ. C’ est pourri που λένε και οι Γάλλοι, άλλοι όμως λένε χειρότερα, όπως π.χ. το αγγλικό «Βrat», που πριν να μπει στο γκρουπ των φιναλίστ για λέξη της χρονιάς, στην αρχική του ερμηνεία σήμαινε το «κωλόπαιδο». Οχι, όχι, με τίποτα δεν ήθελα ν’ αρχίσουμε τη χρονιά μας έτσι.