Η Mary Cardaras, μια ελληνοαμερικανίδα συγγραφέας και καθηγήτρια Eπικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, είχε χθες γενέθλια.
Συμπλήρωσε 70 χρόνια ζωής, όμως παλεύει ακόμη για να αποκτήσει την αληθινή της ταυτότητα σε αυτόν τον κόσμο.
Γεννήθηκε στο Μαιευτήριο Αθηνών το 1955 από μια έφηβη μητέρα, εκδιωγμένη από κάποιο χωριό της Ηπείρου, με το στίγμα της εγκυμοσύνης εκτός γάμου.
Εζησε με τη μαμά της για περίπου 9 μέρες, πριν τελικά καταλήξει στο Βρεφοκομείο Αθηνών. Από εκεί οδηγήθηκε στο ΠΙΚΠΑ και έναν χρόνο μετά, εστάλη στην Αμερική για να υιοθετηθεί από ένα άγνωστο ζευγάρι. Η ζήτηση για μωρά προερχόμενα από την Ελλάδα ήταν μεγάλη, την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, στις ΗΠΑ.
Η Mary Cardaras μωρό στην Αμερική. Με τη θετή της μητέρα, ελληνοαμερικανίδα δεύτερης γενιάς, Αμαλία Καρδάρας
«Ζητούνταν όσο το δυνατόν πιο υγιή και όσο το δυνατόν πιο λευκά παιδιά», λέει σήμερα η Mary.
Τα Ελληνόπουλα του Εμφυλίου – και της δεκαετίας που ακολούθησε – θεωρούνταν «ιδανικά».
Σύμφωνα με στοιχεία που περιλαμβάνονται στην εξαιρετική έρευνα της Gonda Van Steen, καθηγήτριας Νεοελληνικής Ιστορίας στο Kings College του Λονδίνου, την περίοδο 1948 – 1962 περίπου 3.200 βρέφη από την Ελλάδα εστάλησαν μέσα από «σκοτεινές» διαδρομές, με αδιαφανείς έως και σκανδαλώδεις διαδικασίες, στην Αμερική και περίπου άλλα 600 κατέληξαν στην Ολλανδία.
Η Μary έμεινε για πάντα το μοναδικό παιδί της μαμάς της, η οποία άλλαξε το μικρό της όνομα σε Μαρία – σε ανάμνηση της κόρης που αποχωρίστηκε παρά τη θέλησή της· όμως δεν κατάφερε να τη συναντήσει ποτέ.
Σήμερα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ενός μεγάλου αγώνα που δίνουν οι υιοθετημένοι Ελληνες της Αμερικής για να αποκτήσουν κάτι που έχουν στερηθεί ενώ τους ανήκει: την ελληνική ιθαγένεια. «Δεν ζητάμε κάποιο προνόμιο ή κάποια χάρη.
Ζητάμε κάτι που δικαιούμαστε – κάτι που το είχαμε και μας το έκλεψαν» λέει στα «ΝΕΑ» η Mary Cardaras.
Η Mary Cardaras ξεκίνησε μία διεθνή εκστρατεία, το «Nostos for Greek Adoptees» με αίτημα την απόδοση ιθαγένειας στα υιοθετημένα Ελληνόπουλα του Ψυχρού Πολέμου, η οποία έχει συγκεντρώσει περισσότερες από 75.000 υπογραφές στήριξης
Για το θέμα αυτό η ίδια ξεκίνησε πριν από μερικούς μήνες μία διεθνή εκστρατεία, το «Nostos for Greek Adoptees» (Νόστος για τους έλληνες υιοθετημένους), με αίτημα την απόδοση ιθαγένειας, η οποία κατάφερε να συγκεντρώσει περισσότερες από 75.000 υπογραφές στήριξης. Η ελληνική κυβέρνηση, όμως, δεν έχει ακόμη ανταποκριθεί στο αίτημα.
«Το φθινόπωρο είχαμε μια πολύ θερμή συνάντηση με τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, τον υπουργό Εσωτερικών Θανάση Λιβάνιο και την Κατερίνα Ουλή από τη Γενική Διεύθυνση Ιθαγένειας, στην οποία μας ειπώθηκε ότι το θέμα μπορεί να διευθετηθεί άμεσα, καθώς δεν είναι κάτι πολύπλοκο» λέει η Mary.
«Ο Πρωθυπουργός έδωσε οδηγίες για το πώς θα πρέπει να γίνουν οι διαδικασίες.
Οσοι έχουν το μπλε διαβατήριο – το οποίο εκδόθηκε από το ελληνικό κράτος λίγο πριν από την «εξαγωγή» των παιδιών στην Αμερική – θα λάμβαναν αυτόματα την ιθαγένεια, για όσους δεν έχουν διαβατήριο αλλά έχουν τα απαραίτητα έγγραφα τα βήματα θα ήταν πολύ απλά ενώ στους υπόλοιπους θα δίνονταν τιμητικά διαβατήρια».
Ετσι ξεκινήσαν να συγκεντρώνουν αιτήσεις εν αναμονή της άμεσης νομοθετικής ρύθμισης που θα θεσπίζει fast-track διαδικασίες για την απόδοση της ιθαγένειας στους έλληνες υιοθετημένους. Η υπόσχεση δόθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2024, όμως ακόμη περιμένουν…
«Υπολογίζουμε ότι από μια τέτοια ρύθμιση θα μπορούσαν να επωφεληθούν περίπου 300 άτομα από ένα σύνολο 4.000 υιοθετημένων» λέει στα ΝΕΑ η Gonda Van Steen.
«Κάποιοι έχουν πεθάνει, άλλοι προσπάθησαν να αποκτήσουν την ιθαγένεια ξοδεύοντας πάρα πολλά χρήματα και τελικά τα παράτησαν απογοητευμένοι, ενώ δεν μπορούν όλοι να ενημερωθούν για τις εξελίξεις.
Η ομάδα από τον Νόστο είμαστε στη διάθεσή τους για να συγκεντρώσουμε τα έγγραφά τους και να καταθέσουμε τις αιτήσεις, εντελώς δωρεάν. Χρειάζεται, όμως, η πολιτική βούληση για να προχωρήσει κάτι τέτοιο».
Μία από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορίες που αναδεικνύουν το δίκαιο αίτημά τους είναι η ιστορία της Dena Poulias, την οποία έχει διηγηθεί η Mary Cardaras στο βιβλίο της «Φωνές των Χαμένων παιδιών της Ελλάδας».
«Η Dena ήταν βρέφος όταν “εξαφανίστηκε” από ένα ίδρυμα στήριξης για ανύπαντρες μητέρες το 1958. Στην πραγματικότητα είχε σταλεί – εν αγνοία της μητέρας της, η οποία την αναζητούσε – στην Αμερική για παράνομη υιοθεσία.
Σαράντα δύο χρόνια αργότερα, η Dena ξαναβρέθηκε με τη μητέρα και τον πατέρα της, οι οποίοι είχαν παντρευτεί μεταξύ τους και είχαν κάνει άλλα δύο παιδιά, συναντήθηκε με θείες, θείους και 27 πρώτα ξαδέλφια.
Το DNA απέδειξε τους γενετικούς δεσμούς. Ολοι ζουν στην Ελλάδα.
Πώς γίνεται να στερείται η Dena την ελληνική ιθαγένεια;» αναρωτιέται η Mary.
«Πολλοί από εμάς το μόνο που γνωρίζουμε για τις ρίζες μας είναι ότι γεννηθήκαμε στην Ελλάδα από έλληνες γονείς.
Αυτή είναι η ταυτότητά μας και η ιθαγένεια είναι ένα σύμβολο για εμάς – για το ποιοι είμαστε, ποιοι έχουμε υπάρξει και ποιοι θα είμαστε, είναι μια ταυτότητα που την είχαμε και μας την πήραν. Η ελληνική πολιτεία πρέπει να συμβιβαστεί με το παρελθόν της και να διορθώσει ένα ιστορικό λάθος».
