Τα μεσάνυχτα της 31ης Δεκεμβρίου, το soundtrack της ζωής πιθανότατα θα περιλαμβάνει ήχους από πυροτεχνήματα που εκρήγνυνται, μουσική και φελλούς από σαμπάνια.
Είναι δύσκολο να αποδοθούν τα εύσημα, αλλά ας ξεκινήσουμε με τον Ιούλιο Καίσαρα.
Πριν από αυτόν, οι παγανιστές γιόρταζαν την εαρινή ισημερία, τη στιγμή που ο χειμώνας γινόταν άνοιξη, όταν οι άνθρωποι είχαν πραγματικά κάτι να περιμένουν εκτός από τα κρυοπαγήματα.
Οι πρώτοι Ρωμαίοι γιόρταζαν το ίδιο, μέχρι που ο Καίσαρας πρόσθεσε δύο μήνες σε ένα ομολογουμένως πρόχειρο παγανιστικό ημερολόγιο και όρισε ότι οι Ρωμαίοι ύπατοι άρχιζαν τις θητείες τους στην αρχή του νεοσύστατου Ιανουαρίου, που πήρε το όνομά του από τον θεό Ιανό, ο οποίος είχε δύο πρόσωπα και μπορούσε να κοιτάζει τόσο μπροστά όσο και πίσω.
Ο εορτασμός της άφιξης αυτού του νέου έτους ρίζωσε σε όλη την Ευρώπη και στη συνέχεια μεταφέρθηκε από τους Ευρωπαίους αποίκους στην Αμερική.
Μέχρι το 1800 ήταν σύνηθες να μένουν ξύπνιοι μέχρι τα μεσάνυχτα, όταν χτυπούσαν οι καμπάνες των εκκλησιών και έπεφταν πυροβολισμοί.
Αφηγήσεις από το 1852 για τους εορτασμούς της Πρωτοχρονιάς σημείωνε ότι οι ταβέρνες σέρβιραν «άθλια μίγματα», ο κλήρος σέρβιρε παντς και ο δήμαρχος λεμονάδα.
Η σαμπάνια ήταν τότε μόνο ένα από τα πολλά ποτά που σερβίρονταν, αλλά σύντομα άρχισε η άνοδός της προς την κυριάρχηση στο τραπέζι.
Η σαμπάνια είναι ένα από τα σπουδαία παραδείγματα του πολιτισμού για την εξέλιξη ενός ελαττώματος σε χαρακτηριστικό γνώρισμα.
Ξεκίνησε όταν το γαλλικό κρασί εμφιαλώθηκε πριν ζυμωθεί πλήρως και έτσι έγινε ανθρακούχο.
Για χρόνια, θεωρήθηκε ότι ο αφρός κάλυπτε το κακής ποιότητας κρασί, αλλά μετά από έναν αιώνα βελτίωσης, οι παραγωγοί τελειοποίησαν την παρασκευή τραγανής, ντελικάτης σαμπάνιας. Η βασιλική οικογένεια το ζητούσε απεγνωσμένα, ακολουθούμενη από την αριστοκρατία, ακολουθούμενη από την ανερχόμενη εμπορική τάξη.
Ένας παρατηρητής σημείωσε το 1881 ότι η αυξημένη χρήση της σαμπάνιας σε εορταστικές συγκεντρώσεις ήταν ‘μια γοητευτική μόδα που αρχίζει να γίνεται πιο συνηθισμένη’», γράφει η Κολίν Γκάι στο Όταν η σαμπάνια έγινε γαλλική: Wine and the Making of a National Identity.
Καθώς η Βιομηχανική Επανάσταση δημιούργησε μια νέα μεσαία τάξη, οι πωλήσεις αφρώδους οίνου εκτοξεύτηκαν από 6 εκατομμύρια φιάλες το 1850 σε 28 εκατομμύρια το 1900.
Οι παραγωγοί άρχισαν να την εμπορεύονται ως ποτό για να γιορτάσουν μια ειδική περίσταση με την οικογένεια.
Καταναλωνόταν σε γάμους, μεγάλους χορούς και γιορτές, ενώ σταδιακά συμπεριλήφθηκε στους εορτασμούς της Πρωτοχρονιάς.
Ο συμβολισμός των φυσαλίδων που ανεβαίνουν προς τα πάνω συνδέεται με νέες ελπίδες και επιθυμίες, καθιστώντας τη σαμπάνια ιδανική για την έναρξη του νέου έτους.
Επιπλέον, ο αφρός και ο ήχος που κάνει η σαμπάνια όταν ανοίγει προσθέτει στην κορύφωση της νύχτας- τα μεσάνυχτα.
Η πρώτη πραγματική καταγραφή της κυριαρχίας της σαμπάνιας στην πρωτοχτονιά είναι από τις αρχές του 1900 στη Νέα Υόρκη.
Hermosa ilustración art nouveau en esta carta del Café Martin de New York en 1903.@Fedecuco pic.twitter.com/HI10gmEMA5
— _bombonet_ (@_bombonet_) December 26, 2023
Εκεί το Cafe Martin – το οποίο άνοιξε από δύο Γάλλους αδερφούς ονόματι Μαρτίν- έγινε γνωστό για το μενού σαμπάνιας, που αρχικά περιείχε 60 σαμπάνιες και αργότερα εκατοντάδες.
Λέγεται ότι εκείνη την εποχή, τα εστιατόρια έβαζαν πινακίδες με την ένδειξη «μόνο σαμπάνια» μετά τις 9 το βράδυ για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
«Το να βρεις τραπέζι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς είναι δύσκολο», έγραψε ένας επισκέπτης το 1910, «όταν βρεις πρέπει να πιείς ό,τι σου λένε».
Η σαμπάνια συνεχίζει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Πρωτοχρονιά μέχρι σήμερα, με τις εκλεκτότερες μάρκες να εξακολουθούν να αναζητούνται από τους βασιλείς και τους ευγενείς και την αυξανόμενη αστική τάξη.
Ωστόσο, υπάρχουν και οι φθηνές επιλογές και οι υπόλοιποι, βρίσκουμε λιγότερο ακριβά αφρώδη κρασιά για να υποδεχτούμε το νέο έτος.
Το σημαντικό μέρος της παραμονής της Πρωτοχρονιάς είναι το άνοιγμα του φελλού και το «ποπ!» που σηματοδοτεί μία σημαντική στιγμή στον χρόνο.
