Αν και ο Τζίμι Κάρτερ έμεινε περισσότερο γνωστός για το κατόρθωμά του να κάνει Αίγυπτο και Ισραήλ να δώσουν τα χέρια, τερματίζοντας μια σημαντική αντιπαράθεση στη Μέση Ανατολή, ωστόσο, η υπηρεσία στην πατρίδα του -και όχι μόνο- ξεκίνησε απότομα και επικίνδυνα, το 1952 όταν ήταν αμούστακος αξιωματικός.
Έχοντας εκπληρώσει το όνειρό του να φοιτήσει στη Ναυτική Ακαδημία των ΗΠΑ, ο ανθυποπλοίαρχος Κάρτερ, επιλέχθηκε το 1952, να ενταχθεί σε μια επίλεκτη ομάδα για να βοηθήσει στην ανάπτυξη των πρώτων πυρηνικών υποβρυχίων του Πολεμικού Ναυτικού.
Μόλις εκπαίδευσε το πλήρωμά του και ήταν έτοιμο το υποβρύχιο USS Seawolf, ο Κάρτερ μετατέθηκε στο υπερσύγχρονο σκάφος αναλαμβάνοντας μάλιστα ακόμα και καθήκοντα υπάρχου.
Η πρώτη δοκιμασία της ζωής του ήρθε στις 12 Δεκεμβρίου του 1952, όταν ο πυρηνικός αντιδραστήρας που βρίσκεται στο Chalk River Laboratories στο Οντάριο του Καναδά, είχε εκραγεί. Τότε διέρευσε ραδιενεργό υλικό στην ατμόσφαιρα και εκατομμύρια γαλόνια ραδιενεργού νερού πλημμύρισαν το υπόγειο του αντιδραστήρα.
Αν και δεν τραυματίστηκε κανείς, οι Καναδοί χρειάστηκαν βοήθεια για να αποσυναρμολογήσουν τον κατεστραμμένο πυρήνα του αντιδραστήρα.
Ο μελλοντικός πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, ήταν μέλος μιας ομάδας 26 ανδρών, συμπεριλαμβανομένων 13 εθελοντών του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, που συμμετείχαν στον επικίνδυνο καθαρισμό.
Ο Κάρτερ και οι άνδρες του στάλθηκαν στον Καναδά για να βοηθήσουν, μαζί με άλλους Καναδούς και Αμερικανούς στρατιωτικούς. Λόγω της έντασης της ακτινοβολίας, ένας άνθρωπος μπορούσε να περάσει μόνο 90 δευτερόλεπτα στον κατεστραμμένο πυρήνα, ακόμη και αν φορούσε προστατευτικό εξοπλισμό.
Στον θάλαμο ελέγχου του USS K-1 (SSK-1) μεταξύ Ιουνίου και Οκτωβρίου 1952.
Αρχικά, κατασκεύασαν ένα ακριβές αντίγραφο του αντιδραστήρα εκεί κοντά. Έπειτα, εξασκήθηκαν, μπήκαν στο αντίγραφο «για να είμαστε σίγουροι ότι είχαμε τα σωστά εργαλεία και ξέραμε ακριβώς πώς να τα χρησιμοποιήσουμε», έγραψε ο Κάρτερ στο βιβλίο του «Why Not the Best?: The First 50 Years».
Κάθε φορά που ένας από τους άνδρες του κατάφερνε να ξεβιδώσει ένα μπουλόνι, το ίδιο μπουλόνι αφαιρούνταν από το αντίγραφο και ο επόμενος θα προετοιμαζόταν για το επόμενο βήμα.
Τελικά, ήρθε η σειρά και του Κάρτερ να μπει μέσα στον αντιδραστήρα. Ήτα ένας από τους λίγους ανθρώπους στον πλανήτη –και μάλλον ο μοναδικός μελλοντικός ηγέτης χώρας- που εξουσιοδοτήθηκαν να μπουν μέσα σε έναν πυρηνικό αντιδραστήρα και «μάτωνε».
Ήταν σε ομάδα τριών ατόμων. «Ενδυμένοι με λευκά προστατευτικά ρούχα, κατεβήκαμε στον αντιδραστήρα και δουλέψαμε μανιωδώς για τον χρόνο που μας είχε δοθεί», έγραψε.
Σε ένα λεπτό και 29 δευτερόλεπτα, ο Κάρτερ είχε απορροφήσει τη μέγιστη ποσότητα ακτινοβολίας που μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος σε ένα χρόνο.
Η αποστολή ήταν επιτυχής. Ο κατεστραμμένος πυρήνας αφαιρέθηκε και μέσα σε δύο χρόνια ξαναλειτούργησε.
Για αρκετούς μήνες μετά, ο Κάρτερ και το πλήρωμά του έδιναν δείγματα κοπράνων και ούρων για έλεγχο ραδιενέργειας, αλλά «δεν υπήρξαν εμφανεή συμπτώματα από αυτή την έκθεση», έγραψε ο Κάρτερ, «απλώς πολλά αμφίβολα αστεία μεταξύ μας για θάνατο έναντι στειρότητας».
Ωστόσο, σε συνέντευξή του στον ιστορικό Άρθουρ Μιλνς το 2008, ο Κάρτερ είπε ότι για έξι μήνες τα ούρα του ήταν θετικά σε ραδιενέργεια. «Μας άφησαν να πάρουμε πιθανώς χίλιες φορές περισσότερη ακτινοβολία από ό,τι τώρα», είπε. «Ήταν στα πρώτα στάδια και δεν το ήξεραν».
Ο Κάρτερ επέστρεψε στην προετοιμασία να κυβερνήσει ένα πυρηνικό υποβρύχιο, αλλά σύντομα, η μοίρα επενέβη. Τον Ιούλιο του 1953, ο πατέρας του Κάρτερ, ο Ερλ, πέθανε από καρκίνο στο πάγκρεας στα 58 του. Στην πραγματικότητα, ο καρκίνος του παγκρέατος θα σκότωνε τελικά τη μητέρα του και τα τρία αδέρφια του.
Μετά από επτά χρόνια υπηρεσίας, ο Κάρτερ επέλεξε να παραιτηθεί στις 9 Οκτωβρίου 1953 από το Πολεμικό Ναυτικό για να αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση.
Το περιστατικό είχε ισόβιο αντίκτυπο στις απόψεις του Κάρτερ για την πυρηνική ενέργεια, είπε ο βιογράφος του Κάρτερ, Πήτερ Μπορν.
Ως νεαρός αξιωματικός του ναυτικού, το είχε προσεγγίσει με «πολύ επιστημονικό και απαθή τρόπο», είπε ο Μπορν, αλλά ο ατύχημα στο Τσαλκ Ρίβερ έδειξε τη δύναμή της πυρηνικής ενέργειας να καταστρέφει.
«Πιστεύω ότι αυτή η συναισθηματική αναγνώριση της αληθινής φύσης της δύναμης που είχε εξαπολύσει η ανθρωπότητα αναβάθμισε τις αποφάσεις του ως προέδρου», είπε ο Μπορν, «όχι μόνο από την άποψη του να έχει το δάχτυλό του στο κουμπί της πυρηνικής ενέργειας, αλλά στην απόφασή του να μην επιδιώξει την ανάπτυξη της βόμβας νετρονίων ως όπλο».
Σίγουρα μια τέτοια προσωπικότητα δικαιούνταν να τον εμπιστευτούν συμπολίτες του πολύ περισσότερο από τους περισσότερους προέδρους που πέρασαν από τον Λευκό Οίκο.
Με πληροφορίες από Washington Post
