Οσο μεγαλώνεις αισθάνεσαι ότι ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα. Ισως σε αυτό να συμβάλλει και η κλιματική αλλαγή. Εχεις ακόμα καλοκαιρινά ρούχα στην κρεμάστρα και έξω ακούγονται κάλαντα. Και οι εποχές, εδώ και καιρό, δεν είναι πάντα συμβατές με το ημερολόγιο. Οι ψυχίατροι λένε ότι αυτό συμβαίνει επειδή, μεγαλώνοντας, βάζεις τη ζωή σου σε ράγες και κάνεις συνέχεια τα ίδια πράγματα. Ολες σου οι μέρες μοιάζουν η μία με την άλλη. Και έτσι, ενώ πέρασε ένας χρόνος, εσύ έχεις ζήσει λίγες ημέρες που είναι διαφορετικές μεταξύ τους. Για αυτό και θυμόμαστε πού κάναμε πέρσι διακοπές, αλλά είναι πολύ δύσκολο να ανακαλέσουμε τον περασμένο Φεβρουάριο.
Ομως τη στιγμή που στεκόμαστε ακίνητοι μέσα στη ρουτίνα μας, γύρω μας υπάρχει ένας κόσμος που γυρίζει με περισσότερες στροφές και δίνει στον χρόνο κινηματογραφικά χαρακτηριστικά. Και έτσι παρατηρούμε, τουλάχιστον εμείς της μέσης ηλικίας και άνω, το εξής παράδοξο: ο χρόνος έχει μαζέψει ως προς το μήκος, αλλά έχει φουσκώσει ως προς το πλάτος. Μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα γίνονται πολλά περισσότερα σε σχέση με όσα συνέβαιναν σε παλιότερους καιρούς. Από τη μύγα βγαίνει ξύγκι και από το τίποτα πληροφορία. Ζούμε γεγονότα που στον παλιό κόσμο δεν θα ήταν γεγονότα. Φτιάχνουμε δράματα και ήρωες με ψεύτικα υλικά και ζουν όσο και τα θαύματα, μόλις τρεις μέρες. Η σχέση μας με τον χρόνο αλλάζει συνέχεια. Σου στέλνουν, στα social, ένα βίντεο με διάρκεια τριών λεπτών και σου φαίνεται μεγάλο. Δυσφορείς όταν σου στέλνουν ηχητικά μηνύματα γιατί και τα τριάντα δευτερόλεπτα είναι πλέον πολλά.
Οι μεγάλες ταινίες κουράζουν. Και τα θεατρικά έργα που ξεπερνούν τα 90 λεπτά είναι ανυπόφορα για πολλούς. Πολλοί από μας θα δώσουν τώρα μία υπόσχεση στον εαυτό τους για το 2025. Να αξιοποιήσουν καλύτερα τον χρόνο τους. Δεν πρόκειται να το κάνουν. Ακόμα και αν το πετύχουν, στο τέλος θα τους μείνει η αίσθηση της αποτυχίας. Η σχέση μας με τον χρόνο έχει χαλάσει. Και αυτός αρνείται να σταθεί, να κάτσει για ένα λεπτό να του πεις δυο λόγια.
