Υπάρχει, άραγε, ο Αγιος Βασίλης; Τα (περισσότερα) παιδιά πιστεύουν πως ναι, οι μεγαλύτεροι σταδιακά διαπιστώνουν πως όχι. Ωστόσο σίγουρα υπάρχουν οι «Αγιοι Βασίληδες» της διπλανής πόρτας, οι δικοί μας άνθρωποι, που με μεγάλο απόθεμα αγάπης μεταμορφώνουν τους χώρους νοσοκομείων, γηροκομείων, κλειστών δομών αλλά και φτωχικών σπιτιών, έστω και για λίγο, σε αυτόνομες χριστουγεννιάτικες επικράτειες χαράς.
Ενας από αυτούς είναι ο Μανώλης Συλλιγνάκης, συνταξιούχος της ΔΕΗ, ο οποίος εδώ και 40 συναπτά χρόνια υποδύεται τον Αγιο Βασίλη όπου του ζητηθεί. Ο Γιώργος Ιωαννίδης, ακτινολόγος από το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, ντύνεται επίσης Αγιος Βασίλης και, δεμένος με σκοινιά, «προσγειώνεται» στο προαύλιο της Παιδιατρικής Κλινικής του νοσοκομείου, πιστός στο χριστουγεννιάτικο ραντεβού του με τους μικρούς ασθενείς εδώ και πέντε χρόνια. Αλλά και ο Μιχάλης Οικονόμου, υπεύθυνος του ξενώνα «Φλόγα», ο οποίος φιλοξενεί παιδιά με νεοπλασματική ασθένεια, ετοιμάζεται να φορέσει και φέτος τη στολή του Αγιου Βασίλη, καθώς, όπως παραδέχεται, «παρόλο που έχω κάνει πολλές δουλειές στη ζωή μου, αυτό είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει».
Λίγο πριν από την εκπνοή της χρονιάς αλλά και την έλευση της νέας οι τρεις αυτοί υπέροχοι «Αγιοι Βασίληδες» μοιράζονται με «ΤΑ ΝΕΑ» ιστορίες που βίωσαν όλα αυτά τα χρόνια.
«Ηταν εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’80 που η αγάπη μου για τα παιδιά μού υπαγόρευσε να κάνω κάτι γι’ αυτά. Ενιωθα πως ήταν δική μου ευθύνη. Τα παιδιά άξιζαν αυτή τη χαρά», εξομολογείται ο Μανώλης Συλλιγνάκης από τη Σητεία της Κρήτης που σε ηλικία 29 ετών ντύθηκε για πρώτη φορά Αγιος Βασίλης και ξεκίνησε να μοιράζει απλόχερα δώρα, χαρά και χαμόγελα. Εκτοτε, δεν σταμάτησε ποτέ. Η σύζυγός του, μάλιστα, ήταν εκείνη που του έραψε την πρώτη του στολή.
Ο ίδιος αφηγείται την πρώτη του «αποστολή» ως εξής: «Ντύθηκα, πήρα τον σάκο του Αγιου Βασίλη και πήγα στην κεντρική πλατεία αγοράζοντας ό,τι μπορούσα: σοκολάτες, καραμέλες, γλειφιτζούρια. Γυρνούσα και σε κάθε παιδί που έβλεπα έδινα ό,τι έπιανε το χέρι μου μέσα από τον σάκο».
Ο ίδιος δεν θα ξεχάσει ποτέ μία απρόσμενη συνάντηση με έναν ηλικιωμένο πλανόδιο εφημεριδοπώλη της περιοχής που βρισκόταν εκείνη την ώρα στην πλατεία «Πλησιάζοντας τον, του λέω “Ηλία, άνοιξε το χέρι σου”. Μόλις το άνοιξε του έβαλα ό,τι έπιασα από το σακούλι. Και τότε άρχισε να κλαίει λέγοντάς μου “Πρώτη φορά στα 85 μου χρόνια μου δίνει ο Αγιος Βασίλης δώρο”».
Στην συνέχεια ο Αγιος Βασίλης από τη Σητεία ξεκίνησε να επισκέπτεται σχολεία, νηπιαγωγεία και βρεφονηπιακούς σταθμούς. «Δεν θα ξεχάσω ένα μικρό παιδί που βρισκόταν στην αγκαλιά της μητέρας του, και της είπε “Μαμά, ο Αγιος Βασίλης με αγαπάει”, “Πού το κατάλαβες;” το ρώτησε εκείνη. “To είδα στα μάτια του”», θυμάται συγκινημένος.
Αργότερα, ο Μανώλης Συλλιγνάκης αποφάσισε ότι η παρουσία του στο πλευρό των ασθενών υπήρξε εξίσου αναγκαία. «Εχοντας περάσει μία σημαντική περιπέτεια υγείας στα 35 μου χρειάστηκε να χειρουργηθώ και να νοσηλευτώ. Εκεί συνειδητοποίησα ότι όποιος δεν έχει περάσει από το κρεβάτι του πόνου δεν μπορεί να καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να σταθεί κανείς πλάι του στο κρεβάτι του πόνου, εκείνες τις ημέρες». Μάλιστα ως ασθενής έλαβε και ο ίδιος ένα ανέλπιστο δώρο: «Το ίδιο βράδυ της νοσηλείας μου δέχτηκα μία μεγάλη ανθοδέσμη με μία κάρτα που έγραφε “Στον αγαπημένο μας Αγιο Βασίλη ευχόμαστε περαστικά και να έρθει γρήγορα κοντά μας. Τα παιδιά της Σητείας”».
Ο Αγιος Βασίλης από την Κρήτη, που είναι μπαμπάς και παππούς, συμπληρώνει φέτος 40 χρόνια διαρκούς παρουσίας. Οταν τον ρωτάμε τι είναι αυτό που του δίνει δύναμη να συνεχίσει απαντά: «Η λάμψη και το φως στα μάτια των παιδιών όταν με έβλεπαν και τους έδινα ένα απλό, μικρό φτωχό δωράκι. Πολλά από τα παιδιά της εποχής εκείνης έγιναν γονείς και τώρα δίνω δώρα στα δικά τους παιδιά, και σε μερικές περιπτώσεις και στα παιδιά των παιδιών τους». Ο Αγιος Βασίλης από τη Σητεία και όχι από την Καισαρεία, όπως λέει γελώντας, θα συνεχίσει να έρχεται. Για πόσο, όμως; «Οσο με κρατούν τα πόδια μου, θα το συνεχίσω. Και αυτός που θα με αντικαταστήσει και θα βάλει αυτά τα ρούχα, θα πρέπει να τα σεβαστεί όπως έκανα κι εγώ».
Υπάρχει μία μέρα που Γιώργος Ιωαννίδης, ακτινολόγος και μέλος του ΔΣ του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας αποχωρίζεται για λίγο την ιατρική του στολή προκειμένου να υπηρετήσει μία εξίσου ιερή αποστολή. Να γίνει ο «ιπτάμενος Αγιος Βασίλης» που μοιράζει τα δώρα στα παιδιά του νοσοκομείου.
Ο ίδιος περιγράφει στα «ΝΕΑ» πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα: «Η ιδέα προέκυψε όταν αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι για τα παιδιά που νοσηλεύονται εκείνες τις ημέρες. Σε συνεργασία με την 8η ΕΜΑΚ συλλάβαμε την ιδέα, κάναμε ένα δοκιμαστικό και αφού πέτυχε ξεκινήσαμε να το κάνουμε κάθε χρόνο εδώ και πέντε χρόνια». Ο τολμηρός Αγιος Βασίλης δεμένος με γάντζους και σχοινιά κατεβαίνει την ταράτσα του κτιρίου της παιδιατρικής κλινικής και «προσγειώνεται» στο προαύλιό της. Φέτος εκτός από τα παιδιά που νοσηλεύονται, δώρα θα δεχθούν και τα παιδιά των εργαζομένων του νοσοκομείου κι έτσι ο Αγιος Βασίλης θα μοιράσει περίπου 100 δώρα προερχόμενα από την Περιφέρεια.
Η προσφορά επιστρέφεται στον γενναιόδωρο γιατρό όπως μαρτυρά μία ιστορία την οποία μοιράζεται: «Θυμάμαι ένα συμβάν που έγινε τη δεύτερη χρονιά που είχαν έρθει όλα τα παιδιά και είχα μοιράσει όλα τα δώρα. Μου είχε μείνει ένα τελευταίο δώρο στο χέρι. Πρέπει να ήταν ένα ημερολόγιο. Την ώρα που φωτογραφιζόμουν με τα παιδιά, με πλησιάζει μία μητέρα αρκετά αγχωμένη με το παιδί της στην αγκαλιά και με ρωτά “Αγιε Βασίλη, έχεις κάποιο δώρο”; Γυρίζω και το δίνω. Εκείνη έβαλε τα κλάματα και μου είπε “Δεν φαντάζεστε τι χαρά έχετε δώσει αυτή τη στιγμή στο παιδί μου”. Εκείνη τη στιγμή βούρκωσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα εκείνου του παιδιού προς εμένα».
Ερωτώμενος για το πώς νιώθει για τον ρόλο αυτό ο Γιώργος Ιωαννίδης απαντά: «Είναι κάτι που κάνω με μεγάλη ευχαρίστηση. Κανείς δεν θα μπορούσε να αρνηθεί να κάνει κάτι που δίνει τόσο μεγάλη χαρά και θα το συνεχίσω όσο μου δίνεται η ευκαιρία».
Λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος, την ώρα που οι μικροί ήρωες, τα παιδιά που ζουν στους ξενώνες του Συλλόγου «Φλόγα», πέφτουν για ύπνο, ο Αγιος Βασίλης τούς επισκέπτεται και φορτωμένος με αγάπη, ελπίδα και ζεστασιά αφήνει έξω από την πόρτα τους τα πρωτοχρονιάτικα δώρα τους. Δεν είναι άλλος από Μιχάλη Οικονόμου, ο οποίος είναι υπεύθυνος των ξενώνων και βρίσκεται στο πλευρό των παιδιών από το 1982, όταν και ιδρύθηκε ο Σύλλογος «Φλόγα», που συμπαραστέκεται με τον πιο έμπρακτο τρόπο τόσο στα ίδια τα παιδιά που νοσούν με καρκίνο όσο και στους γονείς τους.
Λίγες μέρες πριν βάλει τον σκούφο του Αγιου Βασίλη, μίλησε στα «ΝΕΑ» και περιέγραψε τα συναισθήματα που τον πλημμυρίζουν κάθε Χριστούγεννα «Νιώθω υπέροχα. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Παρ’ όλο που έχω κάνει αρκετές δουλειές στη ζωή μου, αυτό είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει».
Κάθε Πρωτοχρονιά οι ξενώνες της «Φλόγας» γεμίζουν με παιδικά χαμόγελα, που φέρνουν στον χώρο την πραγματική μαγεία των Χριστουγέννων: «Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, ως είθισται, περιμένουν το δώρο του Αγιου Βασίλη. Η χαρά τους το επόμενο πρωί όταν τα βλέπουν είναι απερίγραπτη. Είναι τόσο ενθουσιασμένα που με ψάχνουν για να μου τα δείξουν. Είναι τρομερή η χαρά που παίρνουν». Για να συνεχίσει: «Αυτά τα παιδιά πολλές φορές κάνουν Χριστούγεννα μακριά από τους γονείς τους, μακριά από τα αδέλφια τους. Μόνο που βλέπεις αυτά τα πρόσωπα και αυτά τα κεφαλάκια που δεν έχουν μαλλιά να χαίρονται και να χαμογελάνε μέσα στη φάση των θεραπειών, στη στεναχώρια που περνάνε και τις δυσκολίες, είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσα να πάρω, είναι κάτι που δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις».
Τι προηγείται, ωστόσο της μεγάλης έκπληξης που θα βρει τα παιδιά στο ξύπνημά τους; «Με το που αλλάζει ο χρόνος, είτε είμαι εγώ είτε είναι ο συνάδελφος, ο κ. Αρης, ντυνόμαστε Αγιοι Βασίληδες και πηγαίνουμε έξω από τις πόρτες των δωματίων τους τα δώρα για τα παιδιά. Το πρωί που ξυπνάνε, τα βρίσκουν και τρελαίνονται από τη χαρά τους. Η χαρά τους είναι απερίγραπτη, γιατί τους ενημερώνουμε από το βράδυ. Με ρωτάνε πριν κοιμηθούν, αλήθεια, κύριε Μιχάλη; Αλήθεια, θα έρθει ο Αγιος Βασίλης;».
Το πρωί της Πρωτοχρονιάς τα δώρα του Αγιου Βασίλη και τα χαμόγελα των παιδιών φωτίζουν τους διαδρόμους των ξενώνων της «Φλόγας»: «Το πρωί μόλις ξυπνήσουν και δουν στο πόμολο της πόρτας τα δώρα με ψάχνουν και με ενθουσιασμό μου λένε: κύριε Μιχάλη, αλήθεια λέγατε, ήρθε ο Αγιος Βασίλης! Μετά έρχονται για να παίξουμε».
Τα δώρα πέρα από παιδικά χαμόγελα δημιουργούν λύτρωση και ανακούφιση στους γονείς των παιδιών με καρκίνο. Ο Αγιος Βασίλης αφού διαβάσει τα γράμματα των παιδιών συνεννοείται με τους γονείς προκειμένου να μάθει αν μπορεί να τους φέρει κάτι που έχουν ανάγκη: «Μπορεί να χρειάζονται κάποια καλά ρούχα, κάποια παπουτσάκια. Κοιτάμε να τους φέρνουμε κάτι που να είναι χρήσιμο, θέλουμε το δώρο της Πρωτοχρονιάς, που είναι και ξεχωριστό, να έχει μια αξία ώστε οι γονείς να μπορούν να το αξιοποιήσουν. Μία χρονιά ένα μικρό παιδί ήξερε ότι οι γονείς του αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες και ενώ τα περισσότερα παιδιά γράφοντας στον Αγιο Βασίλη ζήτησαν παιχνίδια, εκείνο ζήτησε ρουχαλάκια».
Ο Αγιος Βασίλης της «Φλόγας», είτε με τον σκούφο και τη γενειάδα του είτε χωρίς αυτά, μοιράζει ελπίδα και προσπαθεί η μαγεία των Χριστουγέννων να σκορπίζει παιδικά χαμόγελα όλο τον χρόνο. Και το καταφέρνει.
