Οι εκ δεξιών πιέσεις για το Μαξίμου αποκτούν πλέον ειδική βαρύτητα – και νέα χαρακτηριστικά. Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να διαγράψει τον Αντώνη Σαμαρά από την Κοινοβουλευτική Ομάδα και από τη ΝΔ αποτελεί αναμφισβήτητα ένα σημείο καμπής. Δεν είναι μόνο ότι οι εξελίξεις έρχονται σε μια συγκυρία που παραμένει ενισχυμένο το τοπίο στα δεξιότερα του πολιτικού φάσματος, αφού τα κόμματα στην πέραν της ΝΔ Δεξιά, τα οποία πέτυχαν αυξημένες επιδόσεις στην ευρωκάλπη, εξακολουθούν να κρατούν δημοσκοπικά ή και να ισχυροποιούν τα ποσοστά τους.
Και εμφανώς τώρα… πανηγυρίζουν με τις αναταράξεις που προκαλούνται στο γαλάζιο οικοσύστημα. Είναι επιπλέον το γεγονός ότι από τη δεξιά πτέρυγα της ΝΔ και από ένα κομμάτι της παραδοσιακής βάσης του κόμματος καταφθάνουν εδώ και μήνες εκφράσεις δυσαρέσκειας, απογοήτευσης – έστω αποστασιοποίησης. Αυτό σε συνδυασμό με τα άλυτα προβλήματα στην καθημερινότητα των πολιτών διατηρεί στο πολιτικό παρασκήνιο κάτι ακόμα, πολύ σοβαρότερο: τους (κυβερνητικούς) φόβους για τυχόν ενίσχυση ενός αντισυστημικού κύματος ειδικά εφόσον η διαγραφή του Σαμαρά από τη ΝΔ παρασύρει τελικά την κυβερνητική παράταξη σε μια δίνη εσωστρέφειας και τριβών διαρκείας.
Το ενδεχόμενο αυτό ξορκίζει το Μαξίμου, πιστεύοντας ότι μια δραστική κίνηση χωρίς χρονοτριβή ήταν «μονόδρομος» για να σταλεί στην κοινωνία μήνυμα «σταθερότητας» και «υπευθυνότητας». Σε αυτό το διπλό μήνυμα φρόντισε να… θυμίσει ότι επί των ημερών του Μητσοτάκη η χώρα ενισχύθηκε σε αμυντικό, διπλωματικό, γεωστρατηγικό και οικονομικό επίπεδο.
Είναι εμφανής η αγωνία του Μαξίμου να μην επιτρέψει σε κανέναν στα δεξιότερα της ΝΔ να σηκώσει οποιαδήποτε σημαία ευκαιρίας (είτε μέσω της αποκαλούμενης woke ατζέντας είτε μέσω εξωτερικής πολιτικής και Mεταναστευτικού). Μόνο που τα προβλήματα της κυβέρνησης είναι πολύ περισσότερα από τις πολλαπλές δεξιές πιέσεις. Είναι, κυρίως, η απειλή του αντισυστημισμού. Τα καμπανάκια χτυπούν ήδη στις δημοσκοπήσεις: εκείνες που ξαναφέρνουν τον «Κανένα» στην κορυφή επιβεβαιώνοντας την έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών στους «πρωταγωνιστές» της πολιτικής ζωής και όσες δείχνουν… γεμάτη τη δεξαμενή των αδιάφορων.
