Όταν στο μακρινό 1983 η Ελλάδα πήρε το 0-0 στο Γουέμπλεϊ από την Αγγλία (δεν είχαμε ελπίδες πρόκρισης στο Euro 1984, αλλά ψαλιδίσαμε αυτές των Αγγλων με τους Δανούς να παίρνουν την πρόκριση από τον όμιλό μας) με αξέχαστους τους πανηγυρισμούς του τότε ομοσπονδιακού μας τεχνικού Χρήστου Αρχοντίδη ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αποτελέσματα της Εθνικής στην ιστορία της.
Το είχαμε πάρει (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα) με…κλεφτοπόλεμο και πολλές καθυστερήσεις και κατενάτσιο, αφού υπήρχε και το λογικό δέος των παικτών μας προς τη μεγάλη αντίπαλό μας.
Στο Μάντσεστερ, το 2002, όπου επίσης είχαμε αποκλειστεί από τα τελικά του Μουντιάλ της Κορέας και της Ιαπωνίας το τρομερό φάουλ του Ντέηβιντ Μπέκαμ στις καθυστερήσεις επέτρεψε στους Άγγλους να μας πάρουν τη μπουκιά από το στόμα και με το 2-2 να αποφύγουν τα μπλεξίματα στα μπαράζ και να πάρουν την πρόκριση για τα ασιατικά γήπεδα όπου έφτασαν μέχρι τα προημιτελικά και αποκλείστηκαν από τη μετέπειτα Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Βραζιλία.
Όμως ποτέ στην ιστορία μας με την Αγγλία, η Εθνική δεν είχε κάνει τέτοια μεγαλειώδη εμφάνιση απέναντι στα τρία λιοντάρια και μάλιστα με την αντίπαλό μας στα καλύτερα της χρόνια, φιναλίστ δύο φορές συνεχόμενες στους τελικούς του Euro και με παρουσία στους «4» και στους «8» των δύο τελευταίων Μουντιάλ.
Ναι η μεγάλη ομάδα στο Γουέμπλεϊ ήταν η Ελλάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς που μπήκε στο ιστορικό γήπεδο για τη νίκη από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο τη στιγμή που οι Άγγλοι επιχειρούσαν να γλυτώσουν την ήττα και λίγο έλειψε να το κάνουν με βάση το νόμο του ποδοσφαίρου που δεχτήκαμε γκολ κόντρα στη ροή του αγώνα και ενώ ήμασταν καθολικά ανώτεροι σε όλο το παιχνίδι και με τρία γκολ να μην μετρούν για εκατοστά μεταξύ άλλων.
Ναι καλά διαβάσατε – όσοι δεν είδατε τον αγώνα – πέντε γκολ έβαλε η Ελλάδα στο Γουέμπλεϊ στην Αγγλία έστω και αν μέτρησαν σωστά τα δύο!
«Είχαμε παίξει πολύ καλά στο Ολ Τράφορντ τότε, αλλά το αποψινό είναι το κάτι άλλο» ομολόγησε εκστασιασμένος από την εμφάνισης της Εθνικής μας ο – τότε σκόρερ – Ντέμης Νικολαϊδης.
Ένας προπονητής που δεν φοβήθηκε ούτε μια στιγμή το παιχνίδι και το έδειξε και με το σχήμα που παρέταξε και κυρίως με τις αλλαγές που έκανε και ήταν κλασσικές αλλαγές θέσεις και όχι αλλαγές για…ταμπούρι και για να κρατήσουμε το υπέρ μας εκείνη τη στιγμή 1-0.
Είναι βέβαιο ότι ο αδικοχαμένος Τζόρτζ Μπάλντοκ θα χαμογελούσε με τέτοια εμφάνιση και κυρίως με την κίνηση των παιδιών να του αφιερώσουν τη νίκη και κάθε γκολ με τόσο όμορφο τρόπο κρατώντας τη φανέλα του.
Οι παίκτες μας βρήκαν το ψυχικό σθένος να μετατρέψουν το σοκ της είδησης του ξαφνικού χαμού του συμπαίκτη τους σε έξτρα κίνητρο, πάθος και ψυχή κάνοντας μια υπέρβαση μεγαλύτερη από αυτή που είχε ζητήσει και ο ίδιος ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς πριν μάθει την τραγική είδηση.
«Σε εμάς τα πράγματα είναι απλά. Αν θέλουμε ως Εθνική να αλλάξουμε το στάτους που έχουμε θα πρέπει να υπερβάλλουμε τον εαυτό μας. Να κάνουμε κάποια αποτελέσματα παραπάνω από το επίπεδο που είμαστε. Να κάνουμε υπερβάσεις. Εξάλλου έχουμε παίκτες που παίζουν σε μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, έχουμε και εγωισμό» είχε πει ο έμπειρος προπονητής και πρώτος και καλύτερος ο επιθετικός της Μπενφίκα, ο Βαγγέλης Παυλίδης πήρε το μήνυμα και το μετέτρεψε σε ενέργεια που «έκαψε» τους Άγγλους και απογείωσε τους Έλληνες σε εξέδρα, χορτάρι αλλά και καναπέδες ανά την υφήλιο.
Η Ελλάδα έκανε με εμφατικό τρόπο το 3/3 στο Nations League, αλλά το βασικό είναι ότι αυτή η νίκη με 2-1 στο Γουέμπλεϊ είναι μια σφραγίδα προπονητή και παικτών ότι η Εθνική επέστρεψε για τα καλά και το «φώναξε» με τον καλύτερο τρόπο απέναντι στη Νο 4 Εθνική ομάδα στη βαθμολογία της ΦΙΦΑ (εμείς στο 48).
Υ.Γ. Το…δώρο της διοίκησης του Παναθηναϊκού να απολύσει – στις αρχές της περασμένης σεζόν – έναν από τους πιο σοβαρούς και καλούς προπονητές στην ιστορία της ομάδας, ήταν δώρο θεού για μια διοίκηση της ΕΠΟ που απλά έκανε το αυτονόητο.
