Κατά παράδοση, ύστερα από εκλογές, όλοι αυτοπροσδιορίζονται ως κερδισμένοι επιστρατεύοντας Χ, Ψ, Υ παράγοντες προκειμένου να δικαιολογήσουν τη «νίκη» τους. Δεν θυμάμαι εγώ στις ευρωεκλογές τον Στέφανο Κασσελάκη που, ενώ το κόμμα του ήταν τρεις μονάδες κάτω από τις εκλογές του περασμένου χρόνου, να πανηγυρίζει επειδή, σου λέει, αν δεν είχε αποχωρήσει η ομάδα Αχτσιόγλου θα είχαμε παραπάνω (που αν προσέθετες και τα ποσοστά της Νέας Αριστεράς πάλι κάτω από τα προηγούμενα ποσοστά θα ήταν). Και δεν είδα χθες «κύκλους Δούκα» να κομπορρημονούν ότι η κάλπη έδειξε πως πάνω από το 70% των ψηφοφόρων θέλουν αλλαγή. Χωρίς να βλέπουν και την αντίθετη παράμετρο που λέει πως η ίδια κάλπη επίσης έδειξε ότι ένα 79% δεν θέλει τον Δούκα για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Τέλος πάντων, ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί.
Στις προχθεσινές εκλογές του ΠΑΣΟΚ, εγώ πάλι λέω ότι όλοι έχασαν. Πρώτα απ’ όλα ο Νίκος Ανδρουλάκης αφού, σε σχέση με τις εκλογές του 2021 και παρά τη μεγαλύτερη προσέλευση του κόσμου, είναι μείον 10.000 ψήφους και κάτω από το ψυχολογικό όριο του 30%. Ο Χάρης Δούκας πάλι σκόραρε οριακά στη δεύτερη θέση – ενώ τη θεωρούσε περίπατο – που δεν το λες και τρελή επιτυχία ενώ μέσα στο υποτιθέμενο «κάστρο» του, την Αθήνα, δήμαρχος άνθρωπος τερμάτισε τρίτος και στην Αττική τέταρτος και καταϊδρωμένος. Για τον Παύλο Γερουλάνο, παρά το αναπάντεχο της διεκδίκησης της δεύτερης θέσης, ισχύει το ότι ο πρώτος είναι πρώτος, ο δεύτερος είναι δεύτερος και ο τρίτος δεν είναι τίποτα. Η Αννα Διαμαντοπούλου πάλι, δεν νομίζω ότι θα έμπαινε σε αυτήν τη διαδικασία ολικής επαναφοράς αν δεν προσδοκούσε ένα μεγαλύτερο ποσοστό. Τέλος, ο Μιχάλης Κατρίνης και η Νάντια Γιαννακοπούλου για προφανείς λόγους.
Υπάρχει βέβαια και ένας άλλος μεγάλος «χαμένος». Η Αθήνα. Μια πόλη που μοιάζει με θρησκεία. Για να δεις το «θαύμα» της πρέπει πρώτα να την αγαπήσεις, να την πιστέψεις. Το «θαύμα», δηλαδή, δεν προηγείται της αγάπης και της πίστης σου στην πόλη. Και ο Χάρης Δούκας, ακόμη κι αν χάσει τις εκλογές της επόμενης Κυριακής και αναγκαστεί να περιορίσει τα τεράστια, κολοσσιαία προσόντα του στον δήμο της Αθήνας, έδειξε ότι δεν είναι αυτή η πόλη η βασική του προτεραιότητα. Αλλού πετάει ο νους του.
Και πώς δηλαδή; Δεν υπάρχουν κερδισμένοι; Βεβαίως και υπάρχουν. Πρώτος και καλύτερος ο πρώην δήμαρχος Κώστας Μπακογιάννης που είδε τον περσινό του αντίπαλο να καταρρέει στην Α’ Αθήνας. Μέσα σε λίγους μήνες, οι Αθηναίοι φαίνεται να κατάλαβαν πως, πριν από έναν χρόνο έβαλαν τα χεράκια τους και έβγαλαν τα ματάκια τους. Τι να κάνουμε όμως τώρα αφού, μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Από μία άποψη, είναι κερδισμένος και ο Μιχάλης Κατρίνης. Οσο προσπαθώ να κάνω εικόνα τα 18.125 άτομα που σηκώθηκαν κυριακάτικα για να πάνε να τον ψηφίσουν, τόσο περισσότερο πείθομαι γι’ αυτό.
Και το ΠΑΣΟΚ το δόλιο; Χαμένο ή κερδισμένο από αυτήν τη διαδικασία; Θα απαντήσω όταν καταλάβω αν το να παράγει ένα κόμμα περισσότερη συζήτηση παρά έργο είναι καλό ή κακό.
Με το που παγιώθηκε η οριακή διαφορά ανάμεσα στον Χάρη Δούκα και τον Παύλο Γερουλάνο, ο δήμαρχος της Αθήνας διάνυσε περπατώντας τη μικρή, ομολογουμένως, απόσταση από το γραφείο του ως το ΠΑΣΟΚ με τις κάμερες και τους δημοσιογράφους που περίμεναν τις δηλώσεις να τον ακολουθούν σε αυτόν τον μικρό περίπατο. Πιστεύω ότι ο ίδιος ή οι συνεργάτες θεώρησαν ότι αυτή η περπατησιά (που, βασικά, ταλαιπώρησε ρεπόρτερ και κάμεραμαν) θα παρέπεμπε σε πορεία προς τη νίκη. Μόνο που τα πλάνα έδειχναν μία Αθήνα βρώμικη, τριτοκοσμική και παραμελημένη. Μπορεί ο ίδιος να το ξεχνά ότι είναι δήμαρχος, οι πολίτες όμως όχι.
την αναμέτρηση δικαιούται ο Παύλος
Γερουλάνος. Πριν καλά καλά κατακαθίσει η
διαφορά των 800, περίπου, ψήφων
που του στέρησαν τη δεύτερη θέση και τον δεύτερο γύρο,
έκανε μία ψύχραιμη και απολύτως ενωτική
δήλωση. Ο χρόνος θα δείξει και αν την εννοούσε
