Τα Κάρμινα Μπουράνα είναι τραγούδια βενεδικτίνων μοναχών στη Βαυαρία του 13ου αιώνα – τραγούδια θρησκευτικά, ερωτικά, ηθικά σατιρικά, αλλά και τραγούδια της ταβέρνας. Είναι λίγο οξύμωρο που με τραγούδια Βαυαρών μεράκλωναν οι πασόκοι τα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου. Το σύνθημα βέβαια έλεγε ότι «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες». Αλλά το νόημα, συχνά, απουσιάζει ή παρουσιάζεται παραποιημένο στην πολιτική, οπότε και τα Κάρμινα Μπουράνα είχαν αποκτήσει νέο, ολωσδιόλου πασοκικό νόημα. Ελάχιστοι στην Ελλάδα ξέρουν τους Βενεδικτίνους της Βαυαρίας, όλοι ξέρουν το ΠΑΣΟΚ που «θα μας ξανάβρισκε στους μπαξέδες» για να διορθώσει, αναδρομικά, τα δεινά της Ελλάδας, αρχίζοντας από τον Οθωνα και τη «βαυαροκρατία».
Του Κώστα Σκλαβενίτη
Τα Κάρμινα Μπουράνα ξεχάστηκαν τα χρόνια της χρεοκοπίας. Το ΠΑΣΟΚ υπέστη σοκ όταν ο Γιώργος Παπανδρέου αναγκάστηκε να σκεφτεί με τους εταίρους τη χρεοκοπία της χώρας – κι έχασε όχι μόνο τα τραγούδια αλλά και τ’ αβγά και τα πασχάλια. Τη χώρα ο Γιώργος Παπανδρέου την είχε παραλάβει χρεοκοπημένη αλλά δεν το έβλεπε, κι όταν του το έλεγαν διεθνείς πολιτικοί και διεθνείς τραπεζίτες (όπως με πληροφόρησε σχολιάζοντας, με επιστολή του, το προχθεσινό μου κείμενο στα «ΝΕΑ» ο πρώην υπουργός Γιάννος Παπαντωνίου) δεν το άκουγε. Ωστόσο, το ΠΑΣΟΚ δεν διαλύθηκε, δεν το κατάπιε όλο ο ΣΥΡΙΖΑ ή το χάος επειδή ο δημοκρατικός πυρήνας του στήριξε τα μνημόνια – και ιδίως το ΠΑΣΟΚ με ηγέτη τον Ευάγγελο Βενιζέλο αντιτάχθηκε σθεναρά στους μηχανισμούς χειραγώγησης που επιχειρούσαν να οργανώσουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η στάση Βενιζέλου δεν εκτιμήθηκε από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό οι διάδοχοί του στο κόμμα, η Φώφη Γεννηματά και ο Νίκος Ανδρουλάκης, επέστρεψαν στο κινηματικό ΠΑΣΟΚ των πρώτων χρόνων, ως νοσταλγία όμως και ως ρητορική. Η πολιτική αυτή δεν έφερε συγκλονιστικά πολλούς οπαδούς στο κόμμα, επειδή ήταν πολιτική του χθες. Η στασιμότητα (παρά τις διαλυτικές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ) ανάγκασε τον Νίκο Ανδρουλάκη να αποδεχτεί εκλογές για νέα ηγεσία.
Το αποτέλεσμα των εκλογών δείχνει ορισμένα ενδιαφέροντα πράγματα. Πρωτίστως, το ΠΑΣΟΚ δεν διεύρυνε το κοινό του. Δεν έφεραν συναρπαστικά πολλούς ψηφοφόρους η Αννα Διαμαντοπούλου και ο Παύλος Γερουλάνος. Ούτε φαίνεται να αγγίζει την κυρίαρχη πολιτική του χθες – της γκρίνιας και της άρνησης.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι στον δεύτερο γύρο και παραμένει η ισχυρή προσωπικότητα του κόμματος. Γνωρίζει τα λάθη του και είναι εύλογο να επιδιώξει πρόγραμμα για ένα κόμμα που θα στοχεύει τη διακυβέρνηση. Θα μπορέσει να σκεφτεί όχι μόνο την αυτοδυναμία αλλά και την πιθανότητα συμμετοχής σε συμμαχικό σχήμα; Θα συνεχίσει, δηλαδή, όπως πήγε ή θα αλλάξει; Ιδού η απορία.
Ο Χάρης Δούκας, που περνάει στον δεύτερο γύρο, θα παίξει το χαρτί του ριζοσπάστη, χάρη στο οποίο έπεισε τους ψηφοφόρους του στην επαρχία. Θα υπερθεματίσει στην (ψευδο)αντιδεξιά λαϊκομετωπική ταυτότητα και στο κινηματικό χάος. Ως πόλος εξουσίας στο ΠΑΣΟΚ, θα τραβά προς την εθνικολαϊκιστική ρητορική τον Ανδρουλάκη, προς έναν εξευγενισμένο συριζαϊσμό.
Ταυτόχρονα, ο Χάρης Δούκας θα είναι ένας απαξιωμένος υποψήφιος – ένας υποψήφιος που ξεφούσκωσε στην Κρήτη, στη Θεσσαλονίκη και, ιδίως, στην Αθήνα – όπου οι πασόκοι, οι οποίοι τον ψήφισαν για δήμαρχο, τώρα τον αποδοκιμάζουν. Ο Δούκας, ένας πρώιμα απαξιωμένος δήμαρχος Αθηναίων, έχει ήδη ξεφουσκώσει, ακόμα κι αν μπήκε με βραχεία κεφαλή στον δεύτερο γύρο. Η μάχη του με τον Ανδρουλάκη θα είναι η μάχη γάτας με ποντίκι.
Τι έβγαλε ο πρώτος γύρος των εσωκομματικών εκλογών; Εσωστρέφεια. Κανείς δεν μερακλώνει πια με Κάρμινα Μπουράνα.
