Υπάρχει ένα σοβαρό θέμα στην εξωτερική μας πολιτική που όλοι δείχνουν σκόπιμα να αγνοούν ή να αντιπαρέρχονται. Η Τουρκία παραμένει μέλος του ΝΑΤΟ και μάλιστα δείχνει κατά καιρούς να χαίρει σοβαρής εκτίμησης. Οταν όμως μετέχεις σε μια Συμμαχία, αναλαμβάνεις λογικά κάποιες υποχρεώσεις και συμμορφώνεσαι σε κοινούς κανόνες και πολιτικές. Οταν λ.χ. το ΝΑΤΟ έχει κάποια ανοιχτά ζητήματα με τη Ρωσία και αποφασίζει για κάποιες κοινές συμπεριφορές, με ποια λογική η Τουρκία αυτοεξαιρείται και μάλιστα, ορισμένες φορές, δημόσια συγχαίρεται η στάση της;
Στην περίπτωση των κοινών μέτρων κατά της Μόσχας, η Αγκυρα δεν μετέχει στις κυρώσεις, δέχεται πτήσεις από και προς τη Ρωσία, ενώ οι σχετικές οικονομικές συναλλαγές της δεν έχουν κοπάσει. Είναι φανερό πως αδιαφορεί για την κοινή συμμαχική συμπεριφορά, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως θα κάνουν όλοι τα στραβά μάτια και θα συμπεριφερθούν σαν να μη συμβαίνει τίποτα! Αντίθετα μάλιστα, η Δύση έδειξε να συγχαίρει την Τουρκία όταν αυτή μεσολάβησε για την απελευθέρωση από τη Ρωσία κάποιων αμερικανών πρακτόρων…
Το ίδιο πράγμα περίπου συμβαίνει και στη στάση της Τουρκίας απέναντι στο Ισραήλ. Ο Ερντογάν μάλιστα απείλησε με ένοπλη απάντηση μόλις η Ιερουσαλήμ εισέβαλε στον Λίβανο διώκοντας τις δυνάμεις της Χεζμπολάχ. Ολόκληρη η Δύση προσπαθεί να συγκρατήσει το Ισραήλ, χωρίς ωστόσο και να στρέφεται εναντίον του. Η Τουρκία όμως ακολουθεί το δικό της μπαϊράκι με αιτιολογία πάντα τη μουσουλμανική θρησκεία της. Η ανοχή όλων των δυτικών δυνάμεων δεν μπορεί εύκολα να δικαιολογηθεί. Από χώρες μάλιστα όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, που κατά διαστήματα γίνονται στόχος της Αγκυρας. Αυτή η στάση οφείλει κάποια στιγμή να εξηγηθεί. Η Αθήνα γίνεται στόχος της Μόσχας, του Ιράν και άλλων μουσουλμανικών χωρών, την ώρα που η Αγκυρα ακολουθεί δική της πολιτική, δίχως η Δύση να την ψέγει…
Στο τελευταίο θέμα, της προσπάθειας δηλαδή της Αγκυρας να συμμετάσχει στις BRICS, ένα παρόμοιο σενάριο εκτυλίσσεται. Η ομάδα αυτή των κρατών ακολουθεί γραμμή συχνά ανταγωνιστική προς τη Δύση. Και σε πολλά καίρια ζητήματα, αντίθετη προς το ΝΑΤΟ. Για παράδειγμα, στο θέμα της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία διατυπώνει θέσεις διαμετρικά αντίθετες προς τις ΗΠΑ και τη Δύση γενικά. Τι δουλειά έχει λοιπόν μια χώρα του ΝΑΤΟ να μετέχει στους BRICS; Μέχρι στιγμής το ΝΑΤΟ ή οι ΗΠΑ δεν έχουν εκφράσει κάποια δημόσια απαξίωση. Αντίθετα μάλιστα, οι κινήσεις της Αγκυρας φαίνεται να αντιμετωπίζονται με ενδιαφέρον, αν όχι υποστηρικτικά. Αυτές οι αναθεωρητικές κινήσεις του Ερντογάν, που δεν δείχνουν να προκαλούν την ενόχληση των κύριων δυτικών δυνάμεων, αποτελούν έναν δείκτη για τις όποιες μελλοντικές εξελίξεις. Αν πρόκειται να συγχωρούνται στην Αγκυρα οι διάφορες αντισυμμαχικές παρασπονδίες ή αναθεωρητικές κινήσεις, θα πρέπει να καλλιεργηθούν κάποιες πολιτικές σκέψεις.
Αν σε τόσα ζητήματα οι αντισυμβατικές συμπεριφορές της Τουρκίας γίνονται ανεκτές δίχως την παραμικρή αντίδραση, τι μπορεί να μας εγγυηθεί πως και σε άλλα ενδεχόμενα ζητήματα στο μέλλον – λ.χ. εκδήλωση επιθετικότητας εναντίον μας – δεν θα υπάρξει μια απαράδεκτη κατευναστική πολιτική που θα μας ζημιώσει; Με ποιον τρόπο η Δύση εγγυάται τη συμμόρφωση κάθε μέλους στις διάφορες συλλογικές αποφάσεις; Και πώς τα μέλη των συμμαχιών θα αισθανθούν ασφάλεια για τη φερεγγυότητα και τη συνέπεια του οργανισμού του οποίου είναι μέλη; Εξάλλου είναι ευθύνη των κυβερνήσεων να πείσουν τους λαούς τους πως αξίζουν οι θυσίες που υφίστανται και τα ρίσκα που παίρνουν οι κυβερνήσεις τους (λ.χ. εχθρότητα με τη Ρωσία) για τη μακροχρόνια ευημερία τους…
