Το ‘χε κάνει βέβαια, κι αυτή η πονηρή αλεπού με το παπιγιόν, το ουίσκι και το πούρο, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Είχε
(επι)βραβεύσει τον ελληνικό λαό με μια αμφιβόλου γνησιότητος ρήση που όμως εμείς την πήραμε και την κάναμε παντιέρα. Οι ήρωες πολεμούν σαν Ελληνες. Πες το ψέματα. Τώρα μόλις αρχίζω να καταλαβαίνω τι εστί ηρωισμός και σε τι ακριβώς χρησιμεύει. Να σε βραβεύει ο Χάρης Δούκας σε δημόσια τελετή κι επειδή δεν είσαι εκεί, να δίνει την κούπα στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, καλοσύνη της.
Να μας βραβεύουν, δεν λέω, αλλά ποιος είναι αυτός που θα βραβεύσει εμένα και υπό ποία ακριβώς ιδιότητα; Του δημάρχου Αθηναίων που εν μια νυκτί την πέταξε στο κάρο του Δήμου ή μήπως του Wanna Be προέδρου του ΠΑΣΟΚ, λίγες ώρες πριν από την πραγματική ψηφοφορία; Τέτοιο κομπαρσιλίκι δεν το μπορώ, δεν το βαστάω. Αν ήταν να βραβεύσει κάποιον ας βράβευε καλύτερα τον Ανδρουλάκη που προωθώντας τον για τη δημαρχία, έβαλε τα χεράκια του κι έβγαλε τα ματάκια του. Αυτός μάλιστα. Το αξίζει και με το παραπάνω το βραβείο του μεγάλου κορόιδου. (Ηχογραφημένο χειροκρότημα). Εμείς όμως; Για ποιο λόγο να αποδεχτούμε ένα βραβείο τσίγκινο, ντενεκέ ξεγάνωτο;
Μάθανε ότι βραβευόμαστε και πλάκωσαν και οι Ρομά, οι μόνοι που θα μπορούσαν να το αξιοποιήσουν σαν υλικό αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τη συμβολική του κενότητα. Ολοι οι άλλοι παριστάνουμε τους «σαν Ελληνες» που εδώ το ΄χουν να πουν «Δεν γουστάρω ρε φίλε», αλλά μια ντροπή δεν τους αφήνει. Ντράπου τον έναν, ντράπου τον άλλον, στο τέλος κανένα παιδί από τον άντρα μου, λέει μια παροιμία, όχι και τόσο παλιά αν το καλοεξετάσεις. Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά και τι θα παθαίναμε δηλαδή, αν η βράβευση γινόταν κάποιες μέρες αργότερα ώστε να μην κολλάει πάνω στο μεγάλο προεκλογικό ξεσάλωμα του κύριου Δούκα; Πάει, το αποφάσισα. Αναλαμβάνω την ευθύνη να μεταθέσω την τελετή για την Κυριακή κοντή γιορτή. Διότι πού αλλού θα μας βρει τόσους μαζεμένους ο «σαν Δήμαρχος» να τον βραβεύουμε;
