«Οταν ο δάσκαλος μου έριχνε ένα χαστούκι, ο πατέρας μου έριχνε άλλα δέκα και έλεγε ότι για να με δείρει ο δάσκαλος, κάτι θα έκανα». Η δήλωση είναι του υπουργού Δικαιοσύνης Γιώργου Φλωρίδη. Προφανώς και δεν είχε, ελπίζω, σκοπό να περιγράψει τα παιδαγωγικά οφέλη της χειροδικίας. Μίλησε με τον τρόπο που οι παλαιότεροι μας έλεγαν ότι περπατούσαν δέκα χιλιόμετρα για να πάνε σχολείο. Κυρίως εξέφρασε το κοινωνικό θυμικό απέναντι στα κρούσματα βίαιων και παραβατικών συμπεριφορών από ανηλίκους. Ενδεχομένως να εξέφρασε και την ανησυχία της Νέας Δημοκρατίας για τις διαρροές προς τα δεξιά της. Γιατί να βγαίνει μόνο η Λατινοπούλου να μιλάει για τα παλιόπαιδα και ο Βελόπουλος που καταγγέλλει την τραπ; Θα βγει και ο υπουργός Δικαιοσύνης να μας θυμίσει ότι το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο. Ωστόσο δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο όλος αυτός ο θόρυβος που έχει σηκωθεί αντιστοιχεί στην πραγματικότητα.
Εντάξει, τα κανάλια λατρεύουν το θέμα γιατί είναι πιασάρικο. Η κυβέρνηση το αξιοποιεί ως κοινωνικό που προσελκύει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Υπάρχουν κάτι απογεύματα, όταν βλέπεις το δελτίο ειδήσεων, που νομίζεις ότι το μεγάλο πρόβλημα αυτής της χώρας είναι οι πιτσιρικάδες που παίζουν καρπαζιές και ανεβάζουν τα βίντεο στο TikTok. Ασφαλώς και είναι προς προβληματισμό, αλλά, ας είμαστε σοβαροί, δεν αγγίζει κάθε ελληνικό σπίτι με τον τρόπο που προσεγγίζεται από τα κανάλια και την κυβέρνηση. Σε λίγο θα βλέπουμε δεκαπεντάχρονο στον δρόμο και θα τον βουτάμε από το αφτί για προληπτικούς λόγους.
Το να λες, λοιπόν, ότι μάζευες χαστούκια από τον δάσκαλο και τον πατέρα σου, είναι σεβαστό ως προσωπικό βίωμα, αλλά ως πολιτική δήλωση σε στέλνει στην ουρά, πίσω από τη Λατινοπούλου και τον Βελόπουλο. Και έχω την αίσθηση ότι τους τελευταίους μήνες, σε μία σειρά από θέματα, η κυβέρνηση τρέχει να προλάβει αυτούς τους δύο. Και φοβάμαι ότι αύριο θα εμφανιστεί άλλος υπουργός να δηλώσει ότι όταν ήταν μικρός έγραφε με το αριστερό, αλλά, ευτυχώς, χάρη στο ξύλο και στην επιμονή των δασκάλων, άρχισε να χρησιμοποιεί το καλό. Το δεξί.
