Στα ρεπορτάζ για το street party της ΝΔ στη Ρηγίλλης διαβάζω ότι «θα υπάρχει DJ ο οποίος θα παίζει τα τραγούδια της γαλάζιας γενιάς». Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, ο σοβαρότερος λόγος για να μην πάει κάποιος στο πάρτι. Αν είχαν την τόλμη να πρωτοτυπήσουν, θα έπρεπε να παίξουν τις ντίσκο επιτυχίες της δεκαετίας του 1970, που είναι και πάλι στη μόδα, σημειωτέον. Αυτό θα ήταν, επιπλέον, μέσα στο πνεύμα της εποχής που δημιουργήθηκε το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά τα θλιβερά ψευδοπόπ εμβατηριάκια της γαλάζιας γενιάς, που θυμίζουν μουσική επένδυση σε βιντεοταινία με τον Στάθη Ψάλτη, με συγχωρείτε, είναι ο ορισμός του κριντζ, είναι αυτό που λέγαμε κάποτε «ν’ ανοίξει η γη να σε καταπιεί».
Η μουσική δεν είναι όμως ο λόγος για τον οποίο οι πρώην πρωθυπουργοί κ.κ. Καραμανλής και Σαμαράς το σκέφτονται αν θα πάνε στο πάρτι. Οι αναλυτές και οι ειδήμονες υποστηρίζουν ότι το ενδεχόμενο της απουσίας τους από τη γιορτή θα έχει πολιτική σημασία, θα είναι ένα είδος μομφής για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κεντρώα κατεύθυνση της πολιτικής του. Για να το λένε αυτοί, έτσι θα είναι· νομίζω όμως ότι υπάρχουν και άλλοι λόγοι, πρακτικοί για τον κ. Καραμανλή, ηθικοί αλλά και συναισθηματικοί για τον κ. Σαμαρά. Κατ’ αρχάς, ο σημαντικότερος για τον κ. Καραμανλή πρέπει να είναι ότι θα βαριέται. Χαιρετούρες, οικειότητες και αγκαλιές με αγνώστους, που σου αφήνουν τα χνώτα τους και τον ιδρώτα τους, να υφίστασαι το στριμωξίδι και το ηχητικό νταβαντούρι, να πρέπει κιόλας να δείχνεις ευτυχισμένος, επειδή όλοι σε κοιτάζουν και περιμένουν να μετρήσουν τις αντιδράσεις σου – ποιος τα αντέχει όλα αυτά; Οπωσδήποτε θα βαριέται ο κ. Καραμανλής.
Επιπροσθέτως, ο πρώην πρωθυπουργός έχει πλέον επαγγελματικές υποχρεώσεις, που ενδεχομένως δεν συνάδουν με τη συμμετοχή του σε μια πολιτική εκδήλωση. Προσφάτως εξελέγη, όπως διάβασα, πρόεδρος του ΔΣ της Syndea, συνεταιριστικής ασφαλιστικής, στην οποία μετέχει η ΣΕΚΕ ΑΕ, η συνεταιριστική των καπνοπαραγωγών, της οποίας είναι ήδη πρόεδρος. Στη σχετική ανακοίνωση του ΔΣ της εταιρείας διατυπώνεται η πεποίθηση ότι ο κ. Καραμανλής «θα αξιοποιήσει τη διοικητική εμπειρία του, τις γνώσεις του, τις διεθνείς του επαφές για την περαιτέρω ανάπτυξη της αγοράς αλλά και της συνεταιριστικής ιδέας». Να συγχαρώ, πρώτα απ’ όλα, την έκτη αίσθηση του ΔΣ, το λεγόμενο τρίτο μάτι, χάρη στο οποίο διέκρινε τις διοικητικές ικανότητες του κ. Καραμανλή, που μέχρι τώρα είχαν ατυχώς διαφύγει την προσοχή των συγχρόνων του. Ωστόσο, οφείλω να πω ότι δεν είμαι βέβαιος αν η συμμετοχή του σε street party αναπτύσσει περαιτέρω την ασφαλιστική αγορά και τη συνεταιριστική ιδέα. Και, τέλος πάντων, πάντα μπορεί να στείλει τον εξάδελφο Κώστα Αχ. Καραμανλή στη θέση του, αν ο ίδιος κρίνει σκόπιμο να απόσχει.
Και του κ. Σαμαρά η απουσία θα μπορούσε να είναι δικαιολογημένη, για ηθικούς και συναισθηματικούς λόγους. Βλέπετε, γιορτάζει η ΝΔ τα πεντηκοστά γενέθλιά της, το ξέρετε όμως ότι συμπίπτουν (με διαφορά κάποιων μηνών) με την εικοστή επέτειο της διάλυσης της Πολιτικής Ανοιξης; Είναι λοιπόν σωστό εκείνος να παρτάρει; Επίσης, μην το ξεχάσω και αυτό, δεν θα είναι στο πάρτι ούτε η προερχόμενη από τη ΝΔ Αφροδίτη Λατινοπούλου, που ως γνωστόν θα ήθελε Καραμανλή ή Σαμαρά για την προεδρία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, πάντως, ότι ο Πρωθυπουργός στρίμωξε τους δύο πρώην με την προσωπική πρόσκληση που τους έκανε τηλεφωνικώς. Μετά τη δημοσιοποίηση του τηλεφωνήματος κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι τους έδιωξε. Αν δεν πάνε, θα είναι επειδή οι ίδιοι το επέλεξαν να πάρουν απόσταση.
Μπορεί όταν η εφημερίδα θα έχει τυπωθεί το Ισραήλ να έχει ήδη χτυπήσει το Ιράν. Αυτό είναι κάτι που κανείς μας δεν μπορεί να το ξέρει εκ των προτέρων – ίσως ούτε και αυτός ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Το ένα πράγμα για το οποίο είμαι βέβαιος, είτε το χτύπημα αυτό έχει γίνει είτε όχι, είναι ότι θα πρόκειται για κάτι δεινό και πολύ βαρύ. Δεν θα είναι συμβολικό ούτε προειδοποιητικό, όπως την προηγούμενη φορά. Θα είναι κάτι το οποίο το Ιράν δεν θα μπορεί ή δεν θα το συμφέρει να το ανταποδώσει. Και τούτο επειδή ο αντίπαλος για το Ισραήλ σε αυτόν τον πόλεμο είναι στην Τεχεράνη. Εκεί βρίσκεται το νευρικό σύστημα του αντιπάλου, όχι στα πλοκάμια της Χεζμπολάχ, ούτε της Χαμάς. Το προτιμότερο για την ασφάλεια της Δύσης θα ήταν να χτυπήσουν τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Θα απογοητευτεί, βέβαια, ο κ. Γκουτέρες του ΟΗΕ, ο δε ΣΥΡΙΖΑ θα φρίξει. Δεν πειράζει όμως, ο κόσμος θα είναι ασφαλέστερος ύστερα από αυτό…
