Δεν υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία για την αποτελεσματικότητα του νόμου 4.000 περί «τεντιμποϊσμού». Μας έχει μείνει μόνο η ταινία του Δαλιανίδη και οι πόζες της Λάσκαρη. Ο νόμος καταργήθηκε το 1983, από το ΠΑΣΟΚ. Και για τελευταία φορά εφαρμόστηκε το 1981, επί κυβερνήσεως Γεωργίου Ράλλη. Στην αρχή των ’60ς ήταν, πράγματι, όπως στην ταινία. Κούρεμα με την ψιλή στο Αστυνομικό Τμήμα, μερικές καρπαζιές και περίπατος προς διαπόμπευση. Μετά απλώς τους κούρευαν (συν οι καρπαζιές) προκειμένου να μην ξαναπετάξουν γιαούρτι. Δεν γνωρίζουμε πόσο αποτελεσματική ήταν η εφαρμογή του νόμου και αν περιόρισε την εφηβική παραβατικότητα που, εκείνους τους καιρούς, εκτός από το γιαούρτωμα, εξαντλείτο στην παραμονή ανηλίκων σε χώρους σφαιριστηρίων.
Ούτως ή άλλως επρόκειτο για απανθρωπιά. Ευτυχώς σήμερα δεν μπορείς να δοκιμάσεις κάτι αντίστοιχο για την παραβατικότητα των ανηλίκων και τα κρούσματα βίας στα σχολεία. Ομως έχουμε βρεθεί εντελώς στο άλλο άκρο. Ο δεκαπεντάχρονος που θα δείρει τον συμμαθητή του ή θα σπάσει τα τζάμια του σχολείου, δεν αντιμετωπίζει ποινικές συνέπειες. Μέχρι την ηλικία των 15 ετών τα παιδιά έχουν το ακαταλόγιστο. Το πολύ να παρακολουθήσει συνεδρίες σε ψυχολόγο. Οι δε γονείς, που ελέγχονται για παραμέληση εποπτείας ανηλίκου, βαρύνονται με πλημμέλημα, το οποίο δεν φτάνει πάντα στο ακροατήριο. Η υποχρέωση σε κοινωνική εργασία θα ήταν μία λύση. Για τα παιδιά. Οι γονείς μπαίνουν στον σωστό δρόμο και με ένα πρόστιμο που εισπράττεται από την Εφορία. Δεν μιλάμε, φυσικά, για κάτεργα, ούτε για περισυλλογή σκουπιδιών από την εθνική οδό όπως κάνουν στις ΗΠΑ.
Το να καθαρίσεις ένα πάρκο στη γειτονιά σου ή να βάψεις δυο τοίχους στο σχολείο, ενδεχομένως να ήταν μέτρο που θα λειτουργούσε αποτρεπτικά, αλλά και προς συμμόρφωση εκείνων που θα χάσουν το πρωινό του Σαββάτου μαζεύοντας γόπες από το γκαζόν. Αν δεν υπάρξει σαφές ποινολόγιο, τότε σε λίγο η κατάσταση θα ξεφύγει σε βαθμό που θα γίνει τάση ανάμεσα στα παιδιά. «Πάμε να παίξουμε ξύλο στην πλατεία για να έρθουν τα κανάλια». Και μετά θα κάνουν δηλώσεις, ζητώντας να φανεί το πρόσωπό τους στην κάμερα.
Θα γίνει το debate στον ΣΥΡΙΖΑ; Νομίζω ότι είναι η εξέλιξη που θα διαμορφώσει το τοπίο στη show biz τους επόμενους δύο μήνες. Βγήκε χθες ο Πάνος ο Ρήγας και έλεγε ότι, κατά τη γνώμη του, δεν χρειάζεται debate, αλλά διάλογος στις οργανώσεις. Είναι σαν να λες ότι δεν είναι απαραίτητος ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας, αρκούν μερικά ματς σε γειτονιές. Το debate στον ΣΥΡΙΖΑ, με τη συμμετοχή Κασσελάκη και Πολάκη, δεν θα είναι μόνο πολιτικό γεγονός. Θα επαναπροσδιορίσει τα δεδομένα στην πολιτική επικοινωνία υπερτονίζοντας το στοιχείο του θεάματος με σημαντικά δάνεια από τη σφαίρα των ριάλιτι. Για να δώσω ένα παράδειγμα. Ο υποψήφιος θα απαντάει στην ερώτηση, αλλά μετά θα τον βλέπουμε και σε στιγμιότυπο προσωπικής εξομολόγησης έναντι του φακού. Επίσης δεν χρειάζονται συντονιστές. Τίποτα. Τους αφήνεις μόνους σε ένα πλατό και όλα θα κυλήσουν υπέροχα. Και αν μπει και κανένας Γκλέτσος στην κούρσα, τότε το κάνεις ζωντανά από το Βέγκας και με τα έσοδα πληρώνεις την «Αυγή» και το «Κόκκινο».
Υπάρχουν δύο υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ που επιδίδονται σε ανελέητο spamming. Ισως το κάνουν όλοι και απλώς εγώ να υφίσταμαι μόνο τους δύο. Ειδικά ο ένας τους με έχει σκλαβώσει. Μου τηλεφωνούν πάντα εκ μέρους του ή από το γραφείο του. Και μου λένε ότι ο ίδιος ο υποψήφιος με περιμένει στη συγκέντρωσή του. Δεν έχω πάει σε καμία και αισθάνομαι τύψεις, δεν ξέρω πώς θα ανταποκριθώ στα επόμενα τηλεφωνήματα. Ο άλλος υποψήφιος απλώς μου στέλνει SMS για το πού θα μιλήσει. Ωραία. Μόνο που δεν δέχομαι κλήσεις ως δημοσιογράφος, αλλά ως πολίτης, εν δυνάμει ψηφοφόρος. Θα μπορούσα να μάθω από πού έχουν τα στοιχεία μου και ποιος τους έδωσε την εξουσιοδότηση να μου τηλεφωνούν ή να στέλνουν SMS; Διότι, τουλάχιστον, η Αννα-Μισέλ Ασημακοπούλου έστελνε e-mail. Αυτοί σου τηλεφωνούν ενώ είσαι με την μπουκιά στο στόμα.
