Ο Ολυμπιακός μετά τις ήττες από τη Λυών την Πέμπτη και τον Αρη στην προηγούμενη αγωνιστική επέστρεψε στις νίκες στο Γ. Καραϊσκάκης κερδίζοντας τον Ατρόμητο με 2-0. Δεν πρόκειται περί κατορθώματος αλλά αν κανείς σκεφτεί πως στο προηγούμενο ματς στο γήπεδό του είχε φέρει ισοπαλία 0-0 με τον Παναιτωλικό είναι ένα βήμα μπροστά. Ο Ατρόμητος με τη διάθεση που κατέθεσε στο Γ. Καραϊσκάκης να παίξει ποδόσφαιρο έδειξε πως όσοι ισχυρίζονται πως θα είναι μια από τις καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος δεν έχουν άδικο.
Τα ματς με τη Λυών και τον Ατρόμητο έχουν μια ομοιότητα, όχι σε ό,τι έχει να κάνει με την εικόνα του Ολυμπιακού, αλλά ως προς την προπαρασκευή του από τον κόουτς Μεντιλίμπαρ. Ηταν δύο διαφορετικά ματς. Στη Γαλλία ο Ολυμπιακός για να είχε τύχη να πάρει κάτι έπρεπε να αντέξει την πίεση των γηπεδούχων: λύγισε και δεν τα κατάφερε. Στο ματς με τον Ατρόμητο ο Ολυμπιακός έπρεπε να τρέξει, να δημιουργήσει και να σκοράρει. Το τελικό 2-0 λέει πως τα κατάφερε. Και στις δύο περιπτώσεις ο Μεντιλίμπαρ έδειξε με τις ενδεκάδες που έστειλε στο γήπεδο ότι είχε κατανοήσει την ειδική δυσκολία των ματς και διάλεξε παίκτες για να υποστηρίξουν το σχέδιό του. Με απλά λόγια λειτούργησε ως κόουτς. Ο κόουτς πρέπει να κάνει επιλογές συμβατές με το είδος της αποστολής που η ομάδα έχει μπροστά του. Πράγμα που ο Μεντιλίμπαρ κατά τη γνώμη μου δεν είχε κάνει ούτε στο ματς με τον Παναιτωλικό, ούτε στο ματς με τον Αρη.
Οχι τυχαία τις ενδεκάδες του Ολυμπιακού με τη Λυών και τον Ατρόμητο συνόδευσαν κάμποσες απορίες. Στο ματς με τη Λυών συζητήθηκε πολύ και η επιλογή των τριών κεντρικών αμυντικών και η επιλογή του Γιάρεμτσουκ ως παρτενέρ του Ελ Κααμπί στην επίθεση. Χθες στο άκουσμα της ενδεκάδας στο Γ. Καραϊσκάκης ήταν διάχυτες οι απορίες. Δεν αφορούσαν τόσο τη χρησιμοποίηση των δύο μικρών (ο κόσμος χειροκρότησε θερμά και τον Κωστούλα και τον Μουζακίτη στην εντός έδρας πρώτη τους φορά σε αρχική ενδεκάδα), όσο αρκετά άλλα. Η συνύπαρξη του Κοστίνια και του Ροντινέι φαινόταν επιλογή φοβική για εντός έδρας ματς. Η απόφαση να ξεκινήσει ο Ολιβέιρα αντί του βιονικού Εσε έμοιαζε παράξενη διότι ο Πορτογάλος δεν είναι ακόμα έτοιμος. Η απουσία του Ελ Κααμπί από την αρχική ενδεκάδα έμοιαζε ανεξήγητη – ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι κανείς από τους παίκτες που βρέθηκαν στην αρχική ενδεκάδα δεν κουβαλά στο βιογραφικό του γκολ. Ωστόσο αποδείχτηκε πως ο Μεντιλίμπαρ αυτή τη φορά είχε δει σχεδόν τα πάντα σωστά. Οι κεφάτοι μικροί, δηλαδή ο Κωστούλας και ο Μουζακίτης (αλλά και ο Αποστολόπουλος και ο Στάμενιτς και ο Κοστίνια), πρόσθεσαν ενέργεια. Ο Ροντινέι ως εξτρέμ ταλαιπώρησε την άμυνα του Πάμπλο Γκαρσία. Ο Ολιβέιρα όσο άντεξε είχε τρόπους να βοηθήσει στην ανάπτυξη. Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 1-0 με ένα πέναλτι που κέρδισε ο Βέλντε και εκτέλεσε ο Ροντινέι κι όταν μετά το 60′ κάπως κουράστηκε (διότι πολλοί από τους παίκτες δεν έχουν αγωνιστεί για 90 λεπτά μέχρι τώρα), ο Μεντιλίμπαρ κοίταξε τον πάγκο του και είδε ότι είχε πολλές αξιόπιστες λύσεις. Ετσι ο Τσικίνιο, ο Εσε, ο Ορτέγκα μαζί κι ο Ελ Κααμπί (που από μπαλιά του Μουζακίτη έκανε το 2-0) μπήκαν και κράτησαν ψηλά την αγωνιστική ένταση της ομάδας που είχε καθαρό μυαλό και δεν έκανε του κόσμου τα γεμίσματα όπως με τον Παναιτωλικό π.χ.
Ο Μεντιλίμπαρ επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία ότι έχει ποδοσφαιριστές και δεν χρειάζεται άλλους. Η αγαπημένη του φράση είναι ότι «δεν χρειάζονται ρούχα απλά για να γεμίζουν οι ντουλάπες». Τα είπε αυτά και μετά την ήττα από τη Λυών όταν δήλωσε άγνοια για τις προσπάθειες του Ολυμπιακού να βρει παίκτες στις τελευταίες μέρες των μεταγραφών. Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό: είναι να χρησιμοποιούνται οι παίκτες και να διαλέγει ο ίδιος τους κατά περίσταση πιο χρήσιμους χωρίς να κοιτάζει τις ηλικίες τους. Αφού τους διάλεξε για τον Ολυμπιακό πρέπει να αποδείξει ότι οι επιλογές του είναι οι καλύτερες. Αυτό έκανε στα δύο τελευταία ματς. Με τη Λυών έδειξε ότι η ομάδα του μπορεί να υπηρετήσει ένα σαφέστατα αμυντικό σχέδιο. Και με τον Ατρόμητο ότι έχει παίκτες για να μπουν και να δώσουν φρεσκάδα και αγωνιστική ένταση. Από εκεί κι έπειτα ό,τι συμβαίνει είναι δουλειά των παικτών: αυτοί κερδίζουν κι αυτοί χάνουν.
Και τα δύο ματς που έγιναν για τη Σούπερ Λίγκα μας το Σάββατο ολοκληρώθηκαν με το ίδιο σκορ: το Βόλος – Καλλιθέα και το Αστέρας Τρίπολης – Λεβαδειακός έληξαν ισόπαλα με 1-1. Και οι τέσσερις ομάδες είχαν ευκαιρίες για δεύτερο γκολ: την πιο μεγάλη ο Λεβαδειακός που είκοσι λεπτά πριν από το τέλος του ματς στην Τρίπολη έχασε πέναλτι με τον Γιαννιώτα. Αυτά τα 1-1 μαρτυρούν τι έχει συμβεί φέτος με τις πιο πολλές ομάδες που λογικά θα τερματίσουν από την πέμπτη θέση και κάτω: όλες είναι ενισχυμένες στην επίθεση για αυτό και σκοράρουν, κι όλες λίγο πιο αδύναμες από πέρυσι στην άμυνα για αυτό και δέχονται γκολ. Κάπως έτσι από την αρχή της σεζόν στα μεταξύ ματς αυτών των ομάδων η ισοπαλία έχει γίνει το πιο σύνηθες αποτέλεσμα. Η Καλλιθέα είναι η πριγκίπισσα της ισοπαλίας. Εχει πέντε σε έξι ματς! Αλλά επειδή η ισοπαλία είναι πλέον κάτι συνηθισμένο όλοι εστιάζουν πλέον όχι στα αποτελέσματα αλλά στις εμφανίσεις. Και δικαίως λένε τα καλύτερα για την ομάδα του Μάσιμο Ντονάτι.
Ο Αστέρας Τρίπολης που είχε μια στρωμένη άμυνα από πέρυσι και που στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος (όπως είχε φανεί στα δύσκολα ματς που έδωσε με τον ΠΑΟ και τον Αρη) δεν δεχόταν εύκολα γκολ, θα έπρεπε σε ένα τέτοιο πρωτάθλημα να ξεχωρίζει. Ομως η απόλυση του Ράσταβατς και η πρόσληψη του Μακελελέ μπέρδεψαν τα πράγματα. Ο Μακελελέ είπε το Σάββατο ότι οι ομάδες που παίζουν άμυνα δεν του αρέσουν κι ότι αυτός θέλει να βλέπει γκολ: το πράγμα ωστόσο ακούστηκε μάλλον σαν ευχή. Εννοώ όλοι το θέλουν αλλά δεν διέκρινα πώς ακριβώς αυτό θα το κάνει ο Αστέρας.
Κατά τα άλλα ενδυματολογικά ο Μακελελέ ήταν υπέροχος. Για την περίσταση προτίμησε ένα τόταλ μπλακ σύνολο με ασορτί καπελάκι και γυαλιά με «σκελετό ταρταρούγκα» – από μακριά νόμιζες ότι είναι γυαλιά ηλίου και ως σκλάβος του στυλ τα φοράει νυχτιάτικα…
