Μετά τη στροφή και της Γερμανίας στα ζητήματα της μετανάστευσης και της φύλαξης των συνόρων όλα δείχνουν ότι το πάρτι τελειώνει.
Η Ευρώπη συντάσσεται με μια πιο αυστηρή μεταναστευτική πολιτική, προτάσσει την ασφάλεια και τη διαφύλαξη του κοινωνικού ιστού της.
Λογικό κι αναμενόμενο – το σημειώναμε εδώ και πριν μερικές μέρες… («Πληγές», 30/8).
Και είναι λογικό κι αναμενόμενο επειδή κανείς πια δεν διασκεδάζει σε αυτό το πάρτι. Οι λαοί βοούν και οι εκλογές (η μία μετά την άλλη…) σε όλες τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες στέλνουν το ίδιο μήνυμα.
Ακούω ότι αυτά είναι ακροδεξιά ή λαϊκιστική ρητορική. Οτι πρέπει να τα ξορκίζουμε. Και ότι απλώς κάποιοι επιρρεπείς ενδίδουν στην ευκολία αυτής της ρητορικής και την κάνουν πολιτική επιλογή. Κολοκύθια τούμπανα.
Ακόμη κι αν δεχτώ ότι κυκλοφορεί μια τέτοια ατζέντα, υπάρχουν δύο τρόποι να την αντιμετωπίσεις.
Είτε να προσπαθήσεις να καταλάβεις γιατί ο κόσμος την ακούει, για ποιον λόγο την αποδέχεται, τι τον ενοχλεί και να κοιτάξεις πώς θα το διορθώσεις.
Είτε να παραμείνεις οχυρωμένος στις χαζοχαρούμενες βεβαιότητές σου θεωρώντας ότι έχεις δίκιο εναντίον όλων εκείνων που «δεν καταλαβαίνουν» ή που «δεν συναισθάνονται».
Ευτυχώς η Ευρώπη φαίνεται να στρέφεται στην πρώτη επιλογή.
Και η στροφή της Γερμανίας (παρόλο που παραβιάζει το πρόσφατο σύμφωνο μετανάστευσης) μπορεί να αποτελέσει πρόδρομο στην ανακοπή της μεταναστευτικής εισβολής και όλων των ιδεοληψιών που την επιτρέπουν.
Ούτως Ή άλλως έχουμε σημειώσει ότι οι ευρωεκλογές έβγαλαν καλύτερους συσχετισμούς στο Ευρωκοινοβούλιο και το «μεταναστευτικό λόμπι» αποδυναμώθηκε.
Η νέα Κομισιόν μοιάζει λιγότερο παρδαλή και οι κυβερνήσεις εύλογα προβληματίζονται για τα ζητήματα του ασύλου και της παράνομης μετανάστευσης.
Το πάρτι ανύπαρκτων δικαιωμάτων κι ανυπεράσπιστης ανοχής δεν μπορεί να συνεχίζεται στις κοινωνίες μας απλώς με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή όλοι θα πέσουν ξεροί από το μεθύσι.
Υπάρχουν όρια. Ή πρέπει να τεθούν.
Φυσικά θα έχουμε πάντα τους πρόθυμους να μας επισείουν μια αμφίβολη νομιμότητα κι έναν αμφιλεγόμενο ανθρωπισμό. Αλλά δεν πειράζει.
Σε κάθε περίπτωση «salus populi suprema lex esto». Υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία (ή η ασφάλεια ή η ευημερία – αποδώστε το όπως θέλετε) του λαού.
Μας το έμαθαν με τα δικά τους λόγια και ο Κικέρωνας και ο Τζον Λοκ και ο Χομπς και ο Σπινόζα… Ολοι εκείνοι δηλαδή που διαμόρφωσαν τον σύγχρονο πολιτικό πολιτισμό μας. Και που δεν ήταν ούτε λαϊκιστές, ούτε ακροδεξιοί.
Φυσικά μπορεί να διαφωνεί η δήμαρχος Τήλου.
