Αν και ανέκαθεν συντηρητικός, ο γνωστός αρθρογράφος των New York Times Ντέιβιντ Μπρουκς δεν έχει κανέναν δισταγμό να πει ότι επιθυμεί με όλες του τις δυνάμεις να νικήσει η Κάμαλα Χάρις. Πιστεύει όμως ότι το πρωί της 6ης Νοεμβρίου θα έχει εκλεγεί με μικρή διαφορά πρόεδρος ο Ντόναλντ Τραμπ. Κι αυτό για πέντε λόγους, από τους οποίους οι τέσσερις είναι σε μεγάλο βαθμό «αμερικανικοί».
Το ότι οι ψηφοφόροι προτιμούν το κόκκινο (Ρεπουμπλικανικό) μοντέλο από το μπλε (Δημοκρατικό), επειδή προσφέρει χαμηλότερο κόστος στέγασης, μικρότερους φόρους και μεγαλύτερη επιχειρηματική ζωτικότητα. Το ότι οι Δημοκρατικοί είναι το κόμμα της άρχουσας τάξης και δεν κάνουν τίποτα για να μειώσουν τις ανισότητες. Το ότι η αίσθηση του ανήκειν που έχουν ανάγκη πολλοί ψηφοφόροι έχει αποδυναμωθεί από τις νέες ηθικές αξίες και την κουλτούρα woke. Το ότι η Κάμαλα ζει σε μια «μπλε φούσκα», κάτι που δεν την άφησε να καταλάβει ότι χρειαζόταν ως υποψήφιο για την αντιπροεδρία έναν πολιτικό από την Πενσιλβάνια (που μπορεί να κρίνει τις εκλογές) και όχι τη Μινεσότα (που είναι έτσι κι αλλιώς Δημοκρατική).
Ο πέμπτος λόγος, όμως, αφορά και εμάς. Η Κάμαλα παίζει το χαρτί του κεφιού και της χαράς, αλλά ένας μεγάλος αριθμός Αμερικανών, όπως άλλωστε και Ελλήνων και άλλων Ευρωπαίων, είναι δυσαρεστημένοι, γκρινιάζουν, πιστεύουν ότι η χώρα δεν πηγαίνει καλά και ότι η πολιτική και οικονομική ελίτ δεν ενδιαφέρεται για τους σκληρά εργαζόμενους ανθρώπους. Η απάντηση της υποψήφιας των Δημοκρατικών, όπως και του Κυριάκου Μητσοτάκη και άλλων ευρωπαίων ηγετών, είναι μια βροχή επιδομάτων: επιδόματα παιδιού, επιδόματα στέγης, επιδόματα ανεργίας, επιδόματα αναπηρίας. Ομως οι ψηφοφόροι δεν καλύπτονται από αυτή τη λογική. Δεν είναι διατεθειμένοι να ανταμείψουν τους πολιτικούς που μοιράζουν λεφτά, είτε είναι δεξιοί είτε αριστεροί.
Να μην παρεξηγηθούμε: οι έλληνες ψηφοφόροι δεν γυρίζουν την πλάτη στις αυξήσεις αποδοχών, στις μειώσεις φόρων και στις έκτακτες εισοδηματικές ενισχύσεις που ανακοίνωσε ο Μητσοτάκης στη ΔΕΘ και εξειδίκευσε στη συνέχεια ο υπουργός Οικονομικών Κωστής Χατζηδάκης με τους υφυπουργούς του. Ο κόσμος περνάει δύσκολα: η Αννα Διαμαντοπούλου, μιλώντας στον Δημήτρη Δανίκα, μας θύμισε ότι το ποσοστό της παιδικής φτώχειας φτάνει στην Ευρώπη το 20% και στην Ελλάδα το 30%. Ομως οι πολίτες χρειάζονται κάτι παραπάνω από το προσωρινό, το έκτακτο, το διορθωτικό. Εχουν ανάγκη να ακούσουν ένα όραμα. Οχι ένα «σχέδιο τριετίας», ένα κομματικό σχέδιο δηλαδή, αλλά ένα σχέδιο γενιάς.
Οσο οι «συστημικοί» πολιτικοί δεν παρουσιάζουν ένα τέτοιο σχέδιο, και περιορίζουν το ενδιαφέρον τους μέχρι τις επόμενες εκλογές, τόσο θα ενισχύεται ο αντισυστημικός λόγος. Οσο δεν προωθούνται μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση της βιώσιμης ανάπτυξης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, τόσο θα κερδίζουν έδαφος οι λαϊκιστές. Κι όπως είπε ο Κώστας Σημίτης, οι ευκαιρίες δεν είναι άπειρες.
