Ποπκόρν δεν τρώω. Αλλά τη θέση μου στον καναπέ την έπιασα. Την τιτανομαχία Πολάκης εναντίον Γκλέτσου για την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ δεν τη χάνω με τίποτα.
Τη γλεντάω, μάλιστα.
Θυμάμαι τις εποχές που ο ΣΥΡΙΖΑ, «Η ΑΥΓΗ» και τα τρολ τους ήθελαν να κλείσουν «ΤΑ ΝΕΑ» και «ΤΟ ΒΗΜΑ» και το παλιό Mega διότι ήμασταν «συστημικοί». Δηλαδή, ήμασταν καλύτεροι.
Θυμάμαι τις εποχές που ένα ολόκληρο κομματικό και κυβερνητικό παρακράτος πάσχιζε να σιωπήσει όποια φωνή δεν συντασσόταν μαζί του. Είχε, λέει, το «ηθικό πλεονέκτημα» να αλλάξει την Ελλάδα.
Ε, λοιπόν, με τις εφημερίδες δεν τα κατάφεραν. Εκλεισε «Η ΑΥΓΗ».
Και τώρα ξέμειναν με τον Πολάκη, τον Γκλέτσο και τον σύντροφο «13-0» να τους εκπροσωπεί στη ΔΕΘ.
Μια χαρά τα πήγε το «ηθικό πλεονέκτημα».
Στο ΠΑΣΟΚ ευτυχώς τα πράγματα είναι πιο ήρεμα. Το ματσάκι δεν έχει ξεφύγει και οι υποψήφιοι δείχνουν όλοι τους καλά παιδιά, χωρίς ακρότητες, αντεγκλήσεις και εξάρσεις.
Προφανώς μένει ακόμα ένας μήνας και στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό. Γενικά όμως μιλάμε για φυσιολογικά πράγματα, έστω και χωρίς ιδιαίτερο πάθος.
Να σημειώσω παρεμπιπτόντως πως η τελευταία φορά που καλά παιδιά κέρδισαν εκλογές ήταν στη Φιλόπτωχο Εταιρεία, αλλά πάντα υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Τη γενική εικόνα λοιπόν τη βρίσκω ενθαρρυντική. Και για να είμαι ειλικρινής, η «αποτσογλανοποίηση» της πολιτικής (μακάρι προσεχώς και της δημοσιογραφίας…) με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Ολα δείχνουν ότι μάλλον απαλλαχτήκαμε από εκείνους που ήθελαν να κάνουν την Ελλάδα σαν τα μούτρα τους. Και έχω την αίσθηση ότι πολύ δύσκολα θα τους ξαναβρούμε μπροστά μας στο ορατό μέλλον.
Για τον απλούστατο λόγο ότι η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και όλης της παρέας είναι (μεταξύ άλλων) η πειστικότερη απόδειξη ότι γυρίσαμε σελίδα, κάτι που αποτελεί μια εγγύηση για την επόμενη ημέρα.
Ελπίζω απλώς η χώρα να έγινε σοφότερη από τα λάθη και τα παθήματά της. Και κυρίως η αποσύνθεση της αντιπολίτευσης να μην εκληφθεί ως προκαταβολική αθώωση κάθε κυβερνητικής αστοχίας.
Μου μένει φυσικά μια πικρία. Οτι ο Τάιλερ μάλλον δεν θα προλάβει να συμπράξει στην ανόρθωση του ΕΣΥ, όπως είχε εκφράσει την επιθυμία.
Θα λείψει. Ιδίως τώρα που ο Μητσοτάκης κάνει το ΕΣΥ προτεραιότητα και ο Αδωνις πλακώνει τους συνδικαλιστές όπου τους πετύχει.
Και κάπως έτσι κλείνει το καλοκαίρι μας. Οχι με έναν βρόντο, θα έλεγε ο ποιητής, αλλά με μπόλικο χαχανητό.
Προσεχώς τιτανομαχία Πολάκης εναντίον Γκλέτσου. Καθημερινά λαϊκές απογευματινές.
