Τον σκέφτομαι. Τον σκέφτομαι τον πρόεδρο Κασσελάκη κι ας μη γνωριζόμαστε· πλην δύο – τριών χειραψιών στο πλαίσιο κοινωνικών εκδηλώσεων, δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία μιας συζήτησης από κοντά. Αλλά τον σκέφτομαι. Πρέπει να νιώθει σαν να τον έχουν δείρει! Χτες το πρωί, μάταια τον περίμεναν ο Ιορδάνης και η Ανθή στο Mega για να δώσει την πρώτη, μετά την εκπαραθύρωσή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, συνέντευξη. Ενας δικός του ειδοποίησε ότι δεν θα πάει στο κανάλι. Χωρίς εξήγηση. Επίσης μου είπε, ένας εξ αυτών που μιλούσαν πού και πού τηλεφωνικά μαζί του, ότι χθες, ως αργά το απόγευμα, «δεν σήκωσε κανένα τηλέφωνο». Πλήρης σιωπή.
Δεν έχω και τίποτε γνωστούς πέριξ του διαμερίσματος της οδού Λεβέντη στο Κολωνάκι να μου πουν αν έβγαλε βόλτα τουλάχιστον τον σκύλο για τις ανάγκες του (όπως είχε κάνει, θεαματικά, εκείνο το βράδυ των ευρωεκλογών, που έτρεχαν οι δημοσιογράφοι και οι κάμερες πίσω του στην Πλατεία Κουμουνδούρου να του πάρουν καμιά δήλωση για το εκλογικό στραπάτσο, κι εκείνος είχε βγάλει τον σκύλο να κάνει την «ανάγκη» του).
Κλεισμένος στο σπίτι, δεν μιλάει, διότι πολύ απλά δεν μπορεί να ξεπεράσει το σοκ από το «χουνέρι» που του είχαν στήσει και δεν το κατάλαβε. Λογικά λοιπόν είναι απογοητευμένος. Πιο λογικά, επίσης, νιώθει προδομένος από κάτι «φίλους» – φίδια, τύπου Παππά (ρε παιδάκι μου, τόσο Αμερικανάκι πια; Με τον Παππά κολλητός; Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;), Δούρου και λοιπών. Που την κρίσιμη στιγμή πήγαν με τους άλλους. Από αίσθημα αυτοσυντήρησης; Από ανάγκη (πολιτικής) επιβίωσης; Οποιος κι αν ήταν ο λόγος, το έκαναν, κι εσύ δεν το περίμενες.
Σε κάθε περίπτωση, έπρεπε να προσέχεις και δεν πρόσεξες. Λάθος. Μέγα…
Λογικά επίσης, όπως σε κάθε κόμμα που σέβεται το όνομά του και έχει σημείο αναφοράς στην κοινωνία, ένας πρόεδρος που καταψηφίζεται, που δέχεται μομφή για τη συνολική του παρουσία στην ηγεσία του κόμματος και πιστεύει στον εαυτό του, λέει «εντάξει, παλικάρια, μου κάνετε μομφή, αλλά εγώ είμαι αυτός που θα καθοδηγήσει την πορεία προς τη νέα εκλογή αρχηγού. Διότι το κόμμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει ακέφαλο ως την εκλογή. Και επειδή είμαι και υπεράνω και κιμπάρης, σας λέω ότι θα εγγυηθώ ότι η πορεία αυτή θα γίνει συντεταγμένα. Και εγγυητής της ενότητας θα είμαι εγώ. Ουδείς άλλος».
Αυτός προτίμησε να τους βρίσει. Μέχρι για «κουκούλες» μίλησε (πάλι καλά που δεν τους πέταξε εκείνο το απίθανο «αγαπούλα, την κουκούλα»)! Οπότε, ακόμη κι αν ορισμένοι είχαν αποφασίσει για λόγους πολιτικής ευπρέπειας να δημιουργήσουν τις συνθήκες ώστε να πέσει στα μαλακά μετά τον εξοστρακισμό, είπαν: Ετσι είσαι; Λούσου τα τώρα. Τους εξόργισε όλους τόσο πολύ, που ούτε να ακούσουν θέλουν πια για Κασσελάκη. Και όχι μόνο αυτό, αλλά, όπως έμαθα χθες από έναν δικό του, τον υποχρεώνουν να στείλει ανθρώπους να αδειάσουν το γραφείο του στον 7ο όροφο και μαζί να αδειάσουν και τα γραφεία του αδελφού του και όσων είχε προσλάβει ως αρχηγός στο κόμμα για να τον βοηθούν, υποτίθεται.
Είναι η σκληρή επόμενη ημέρα, η οποία πιστοποιεί με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τι σου έχει συμβεί…
Ετσι έμειναν τα ορφανά του να περιφέρουν τη θλίψη τους στα κανάλια, δίνοντας ακόμη μεγαλύτερη τροφή στην οργή των μεν (των νικητών) και στην απογοήτευση των δε (των ηττημένων). Διότι ως πικραμένα και τα ορφανά δεν έχουν τη σοφία να δείξουν μια αυτοσυγκράτηση, ώστε να αποκτήσει ύστερα από λίγο καιρό και ο «έκπτωτος πρόεδρος» (α ρε Νίκο Οικονομόπουλε, νωρίς τραγούδησες τον «έκπτωτο άγγελο», αν περίμενες λιγάκι, θα έκανες μεγαλύτερο σουξέ με τον «έκπτωτο πρόεδρο») κάποιο έδαφος για να επανακάμψει, έστω ως εκ νέου υποψήφιος.
Αμα βρίζουν τα ορφανά, πού θα το βρει αυτό το έδαφος; Ακουγα χθες στην τηλεόραση έναν εκ των υποστηρικτών του, εκ των πρωτοκλασάτων ορφανών (σε άλλα κανάλια υπήρχαν κι άλλοι/ες), τον Πέτρο Παππά – καμία σχέση με τον άλλο, τη μουσίτσα Νίκο Παππά. Μιλούσε με πάθος και ένταση για καραγκιοζιλίκια, για κόμμα – αχταρμά, για τους ποίξε, τους δείξε και τα λοιπά, που έριξαν το είδωλο Στέφανο.
Κι ύστερα, διερμηνεύοντας προφανώς την πίκρα και την οργή του προέδρου Κασσελάκη, έβαλε και το θέμα της ψηφοφορίας, αφήνοντας υπόνοιες για το αδιάβλητο της ψηφοφορίας. Επειδή ψήφισαν, εκτός από τους παρόντες σε συνεδρίαση, και καμιά 70αριά από το τηλέφωνο. Μα ο (πρώην) αρχηγός Κασσελάκης επιζητούσε να γίνει η ψηφοφορία, η κρίσιμη ψηφοφορία, που τον αφορούσε, «δι’ ανατάσεως της χειρός». Λες και επρόκειτο για αμφιθέατρο που θα έβγαζε ψήφισμα κατά των Αμερικανών!
Ο σκοπός όμως ήταν προφανής: για να γνωρίζει ο ίδιος, και οι δικοί του, ποιος ψηφίζει τι. Δημοκρατικό θα ήταν αυτό; Δεν θα ήταν. Με προσπάθεια ποδηγέτησης του αποτελέσματος έμοιαζε. Γι’ αυτό και οι άλλοι τού το ξέκοψαν. Επίσης στα περί της δήθεν ακυρότητας της τηλεφωνικής ψήφου υπάρχει και κάτι ακόμη: αν κάποιος ήθελε να καταψηφίσει τη μομφή στον πρόεδρο, τι τον εμπόδιζε να το κάνει; Ισα ίσα που θα πιστοποιούσε και τι ψήφισε, όταν οι υπόλοιποι – μέλη της ΚΕ ψήφιζαν μυστικά.
Βλακώδης είναι ο ισχυρισμός των ορφανών για να δικαιολογήσουν τον εξοστρακισμό, αλλά τους καταλαβαίνω…
Συνομίλησα με έναν εκ των φανατικών υποστηρικτών του προέδρου Κασσελάκη, που είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Τον βρήκα στα… κεραμίδια, έξαλλο με ό,τι είχε συμβεί. Εν πρώτοις, μου κατήγγειλε την Κεντρική Επιτροπή, η οποία δεν είναι νομιμοποιημένο σώμα, έχει εκλεγεί με βάση το Συνέδριο του 2019, μου είπε.
– Και γιατί στο Συνέδριο του Φεβρουαρίου δεν εκλέχθηκε καινούργια Κεντρική Επιτροπή; ρώτησα αφελώς.
– Διότι, μου απάντησε, ο Στέφανος έκανε το λάθος να πιστέψει πως όλοι αυτοί είναι μαζί του. Και ταυτόχρονα από τον Φεβρουάριο και μετά έκανε το λάθος να πιστεύει ότι δίνοντας θέσεις σε κάποιους εξ αυτών θα «εξαγόραζε» τη στήριξή τους. Δεν είχε καταλάβει ότι αυτά μπορεί να έχουν αποτέλεσμα στις επιχειρήσεις αλλά δεν έχουν σε κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο δικός μου, με τον οποίο γνωρίζομαι πολλά χρόνια, μου είπε ακόμη ότι «μία είναι η λύση από εδώ και πέρα. Να προχωρήσει αυτόνομα με τον λαό, διακόπτοντας κάθε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ».
Κατάλαβα ότι το στέλεχος αυτό, όπως και διάφορα άλλα στελέχη, απολύτως πεπεισμένα ότι με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ ο Κασσελάκης δεν έχει κανένα μέλλον, του εισηγείται να ιδρύσει άμεσα, και ως απάντηση, νέο κόμμα.
Το ερώτημα είναι πώς και με ποιον τρόπο θα το κάνει. Διότι το «ιδρύω νέο κόμμα», όταν έχεις εξοβελιστεί από ένα άλλο που το θεωρείς μαγαζί γωνία, απαιτεί χρήματα και μηχανισμούς. Και δεν υπάρχουν ούτε τα χρήματα ούτε οι μηχανισμοί οι αδιαμεσολάβητοι…
