Στην Αμερική εμπιστεύονται το λεγόμενο «τεστ της πάπιας». Υποστηρίζουν δηλαδή πως «όταν έχουμε ένα πουλί που μοιάζει σαν πάπια, κολυμπάει σαν πάπια και κρώζει σαν πάπια, τότε κατά πάσα πιθανότητα είναι πάπια».
Παραδόξως το τεστ της πάπιας δεν εφαρμόζεται στην ελληνική πολιτική.
Μπορεί κάποιος να μοιάζει με αρχηγό, να συμπεριφέρεται σαν αρχηγός και να μιλάει σαν αρχηγός αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αρχηγός. Μπορεί να μην είναι καν πολιτικός.
Τελευταίο παράδειγμα, ο Κασσελάκης.
Είναι ο πρώτος πολιτικός της Ελληνικής Δημοκρατίας που καθαιρέθηκε από το κόμμα του οποίου είχε εκλεγεί αρχηγός. Και τον οποίο καθαίρεσαν όχι εκείνοι που τον εξέλεξαν αλλά κάποιοι άλλοι.
Δεν ξέρω τη συνέχεια. Δεν είμαι καν βέβαιος ότι θα υπάρξει συνέχεια.
Είναι σαν μια κωμωδία που έφτασε στο τέλος της. Γελάς με την ψυχή σου, χειροκροτείς την παράσταση και γυρνάς σπίτι σου. Δεν υπάρχει συνέχεια.
Για έναν απλό λόγο. Επειδή το είδος έχει εκλείψει.
Οχι της κωμωδίας, προς Θεού. Αλλά το είδος μιας ιδιόμορφης πολιτικής παράταξης που θα καταργούσε και θα άλλαζε και θα έδειχνε και θα έφτιαχνε και την Αρτα φοβέριζε.
Για την ακρίβεια αποσυντίθεται σταδιακά σε όλες τις επιμέρους εκδοχές της. Στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στη Γαλλία, στη Γερμανία κι αλλού.
Οπου την πολιτική ασκούν πλέον όλο και περισσότερο πολιτικοί που (μας αρέσουν ή δεν μας αρέσουν) είναι πραγματικοί πολιτικοί κι όχι κάποιοι που μοιάζουν με πολιτικούς.
Ανθρωποι δηλαδή που δεν έχουν σχέση με Podemos ή με «Ανυπότακτη Γαλλία» ή με «Πέντε Αστέρια» ή με «Αγανακτισμένους» ή με μια «Αριστερά» πρώην υπαλλήλων της «Λαοκρατικής Γερμανίας».
Στην Ιταλία είχαν φτιάξει και κόμμα «L’ Altra Europa con Tsipras» που κατέβηκε στις εκλογές.
Αυτά πέρασαν. Μαζί τους θα περάσει (περνάει ήδη…) και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οπως πέρασαν πριν από αυτόν κι όλα τα πολιτικά σχήματα που γεννήθηκαν από την κρίση, ανδρώθηκαν μέσα στην κρίση και τροφοδοτήθηκαν πολιτικά από την κρίση.
Ο Κασσελάκης ήταν τρόπον τινά ένα αναμενόμενο και προδιαγεγραμμένο τέλος. Δεν ξέρω καν τι κατάλαβε από όσα έζησε το τελευταίο δωδεκάμηνο.
Αλλά ήταν απλώς η ένδειξη του τέλους, όχι η αιτία του.
Η αιτία (όπως πάντα) βρίσκεται στις ίδιες τις κοινωνίες. Που αναδεικνύουν, ενίοτε αποθεώνουν, και κατακρημνίζουν.
Και οι οποίες μπορεί να παραμυθιαστούν από επιδέξιους απατεώνες, μπορεί να θρέψουν ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, μπορεί να παθαίνουν εξάρσεις θυμικού και να κάνουν κουταμάρες από συγκίνηση.
Αλλά πάντα καταφέρνουν στο τέλος να ξεχωρίσουν έναν πολιτικό από μια πάπια.
