Στα λαϊκά προάστια της Κωνσταντινούπολης, στους μαχαλάδες όπου κατοικούν άνθρωποι από την Ανατολία, η αυθαίρετη δόμηση είναι ο κανόνας. Και εδώ και δεκαετίες ισχύει μια σιωπηρή συνθήκη μεταξύ κατοίκων και κυβερνήσεων. Οταν οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν ζόρια ή εκλογές, δίνονται άδειες προσθήκης ορόφων σε ήδη αυθαίρετες κατασκευές. Η μηχανή δουλεύει κάπως έτσι: χτίζεις ένα αυθαίρετο, βγάζεις «αναμονές» στην ταράτσα και περιμένεις τις πολιτικές εξελίξεις ώστε να σηκώσεις και έναν όροφο για τον γιο ή την κόρη που είναι της παντρειάς.
Στην πατρίδα μας δεκάδες χιλιάδες καταπατημένα ακίνητα του Δημοσίου προσφέρονται πλέον νομίμως στους καταπατητές τους και μάλιστα με γενναία έκπτωση. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αν πρόκειται για πολιτική υστεροβουλία ή για πρακτική τακτοποίηση μιας εκκρεμότητας. Ενδεχομένως να είναι και τα δύο. Από το να τραβιέται το Δημόσιο σε χιλιάδες δίκες, εισπράττει κάποια χρήματα και ταυτοχρόνως κλείνει το μάτι στον καταπατητή. Ομως έτσι, για άλλη μια φορά, το όφελος πάει από την πλευρά εκείνου που παρανόμησε ή, τέλος πάντων, για να το πω κομψά, η ζωή τα έφερε έτσι και τον έκανε καταπατητή. Οπως, ας πούμε, συνέβαινε παλιά με την «περαίωση» φορολογικών υποθέσεων ή τη ρύθμιση πολλών κόκκινων δανείων που πιστώθηκαν σε στρατηγικούς κακοπληρωτές. Η Ελλάδα είναι μια χώρα πρόθυμη να σου ψιθυρίσει στο αφτί ότι για όλα υπάρχουν λύσεις. Ακόμα και για τα ακίνητα εκτός σχεδίου δόμησης.
Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι έρχεται ρύθμιση που θα παρακάμπτει τους περιορισμούς του Συμβουλίου της Επικρατείας και θα ανοίγει διαδρόμους για τη δόμηση σε οικόπεδα που βρίσκονται εκτός σχεδίου. Θα επιτραπεί δηλαδή η δόμηση σε οικόπεδα άνω των τεσσάρων στρεμμάτων που δημιουργήθηκαν προ του 1985, ακόμα και αν δεν «βλέπουν» δρόμο, ενώ θα διευκολυνθούν και οι υπόλοιποι ιδιοκτήτες μικρότερων οικοπέδων. Η λογική πίσω από τη ρύθμιση είναι απλή: να μην απαξιωθούν οι περιουσίες των ανθρώπων. Ε, ναι, άλλωστε είμαστε φιλελεύθεροι. Και εκτός των άλλων, αν δεις τις Κυκλάδες από ψηλά βλέπεις κάτι τρύπες με χώμα, δέντρα ή βράχια. Κάπως πρέπει να καλυφθούν και αυτές, να ασπρίσει η ματιά μας.
«Αν ο πρόεδρος δεν έχει εκπέσει, θα είναι στη ΔΕΘ» είπε ο Νίκος Παππάς για τον Στέφανο Κασσελάκη. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά με τέτοια ατάκα σηκώνεται ο Κόπολα με βερμούδα και σαγιονάρες και κάνει προσθήκη στον «Νονό». Αλλάζει και μία σκηνή. Ο Αλ Πατσίνο πάει κανονικά στην τουαλέτα του εστιατορίου, παίρνει το πιστόλι από το καζανάκι, δολοφονεί τους δύο μαφιόζους και βγαίνοντας έξω τον πλακώνει στις καρπαζιές ο Νίκος Παππάς. Δικαίως. Διότι όταν λες κάτι τέτοιο για τον πρόεδρο του κόμματος, είναι σαν να του θυμίζεις ότι είσαι εσύ που τον κρατάς στη θέση του και τέλος πάντων, η τύχη του βρίσκεται στα χέρια σου. Τι είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ; Μια σπαρασσόμενη φαμίλια. Και αν εστιάσετε στη συμπεριφορά των πρωταγωνιστών, θα διαπιστώσετε ότι οι περισσότεροι βλέπουν το παιχνίδι να τελειώνει. Κανένας τους δεν διακρίνει προοπτική και μέλλον. Το πολύ μέχρι το 2027, όταν μπει και η τελευταία δόση της επιχορήγησης.
Το χθεσινό πρώτο θέμα της εφημερίδας σας ενημέρωνε για την προοπτική κοινού εορτασμού του Πάσχα από ορθόδοξους και καθολικούς. Αφετηρία θα αποτελέσει ο κοινός εορτασμός το 2025 καθώς υπάρχει ημερολογιακή σύμπτωση και στα δύο δόγματα. Απευθύνθηκα σε άνθρωπο που γνωρίζει άριστα τα εκκλησιαστικά. Και δεν τον βρήκα τόσο αισιόδοξο. Οπως μου εξήγησε, η ημερολογιακή διαφορά στον εορτασμό του Πάσχα οφείλεται στη χρήση διαφορετικού ημερολογίου. Οι ορθόδοξοι πάμε με το Ιουλιανό και οι καθολικοί με το Γρηγοριανό. Τα δύο ημερολόγια υπολογίζουν διαφορετικά την πρώτη πανσέληνο της άνοιξης, διά της οποίας ορίζεται το Πάσχα. Ας υποθέσουμε ότι Βατικανό και Φανάρι συμφωνούν. Ομως η Ορθοδοξία έχει πολλές αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Αποκλείεται να προσέλθουν όλες σε μία συμφωνία, ειδικά αν αυτή προβλέπει αποδοχή του Γρηγοριανού ημερολογίου. Αφήστε που κάποια μοναστήρια θα γίνουν Κούγκι.
