Δεν μιλάμε για «Δελφινάριο» στον ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάμε για κανονικό τσίρκο. Κι όχι το «Cirque du Soleil» που είναι ένα σοβαρό τσίρκο ή έστω το τσίρκο «Μεντράνο». Εδώ μιλάμε για τσίρκο της Αγριας Δύσης – περάστε κόσμε να δείτε τον άνθρωπο με τα τρία μάτια να παίζει πρέφα με τον άνθρωπο με τη μεγαλύτερη μύτη στον κόσμο. Οι άνθρωποι έχουν μεταβληθεί στους γελωτοποιούς της χώρας. Είπε ο Πολάκης αυτό, του απάντησε ο Παππάς εκείνο, παρενέβη κάποια στιγμή η Γεροβασίλη, έκανε μια παρέμβαση ο Σπίρτζης, μίλησαν οι «κύκλοι» του Κασσελάκη, άρπαξε την ευκαιρία ο στιχουργός Μωραΐτης να κάνει ένα από τα συνηθισμένα «πεσίματά» του, διατύπωσε ένα υπονοούμενο η Νοτοπούλου, συνέχισε από εκεί που το άφησε αυτή ο Γιαννούλης, πετάχτηκε η Νίνα Κασιμάτη να υποστηρίξει φυσικά τον πρόεδρο γιατί ο Ραγκούσης είναι με τους «άλλους», προέκυψε σφήνα του Ζαχαριάδη, πήραν γραμμή τα «τρολ» να βυσσοδομήσουν εναντίον όλων – δεν υπάρχει τέλος. Ολα στριφογυρίζουν αλύπητα και αδιάκοπα, με έναν τρελό ρυθμό, που είναι αδύνατον να παρακολουθήσεις. Και στη μέση το κόμμα. Που μοιάζει με ξεφούσκωτο μπαλόνι, που το κλωτσάει ο καθένας που το βρίσκει στα πόδια του, κι αυτό το έρμο δεν έχει πώς να προφυλαχτεί.
Στενοχωριέσαι; θα ρωτήσει κάποιος, και με το δίκιο του. Οχι! Για το μόνο που θλίβομαι, αληθινά, είναι ότι αυτοί οι τύποι, όλοι αυτοί οι τύποι, κυβέρνησαν για σχεδόν πέντε χρόνια τη χώρα, και διαχειρίστηκαν τις τύχες μας, των παιδιών μας και του μέλλοντός τους. Και ευχαριστώ τον Θεό, που από τύχη σωθήκαμε!
Αυτός ο θίασος λοιπόν, άσκησε εξουσία, υπό τις εμπνευσμένες οδηγίες και κατευθύνσεις του Βούδα του Σουνίου, ο οποίος ούτε μιλάει, ούτε λαλάει…
Στον Τσίπρα, αναφέρομαι. Το middle age «αγόρι» της Αριστεράς, κάθεται στο σπιτάκι του, ατενίζει τη θάλασσα, βλέπει πολύ ποδόσφαιρο, και δεν κάνει απολύτως τίποτε. Μόνο να απαντάει, μου λένε, στα τηλέφωνα. Κι όχι σε όλα. Σε μερικά. Μόνο και μόνο για να σπάει την ατέλειωτη βαρεμάρα του από το καθισιό.
Μίλησα χθες με έναν δικό του, εκ της στενής ομάδας των δημοσιογράφων που στάθηκαν στο πλευρό του.
Τον ρώτησα, το κλασικό, αυτό που θα ρωτούσε ο καθένας:
– Ρε φίλε, τι θα κάνει ο Τσίπρας; Δεν τα βλέπει αυτά που γίνονται; Δεν αισθάνεται την ανάγκη να παρέμβει;
Η απάντηση δεν με ξένισε, ούτε μου προκάλεσε κάποια ας την πούμε έκπληξη.
– Τίποτε δεν θα κάνει, μην το ψάχνεις. Εχει καταλήξει ότι στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει περιθώριο για να γίνει οτιδήποτε. Κρίνει ότι ακόμη και κάποια δική του παρέμβαση, δεν θα έφερνε το παραμικρό αποτέλεσμα. Γι’ αυτό και θα το αποφύγει.
Τον ρώτησα αν θα παραστεί στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του Σαββατοκύριακου. Μου απάντησε πως «δεν ήξερε», αλλά μου πρόσθεσε ότι κατά τη δική του εκτίμηση «όχι, γιατί δεν θέλει να είναι παρών σε ένα ακόμη επεισόδιο στην πορεία προς τη διάλυση του κόμματος».
Τον καταλαβαίνω. Αμα έχεις υποστεί το προηγούμενο «χουνέρι» με το Συνέδριο του Φεβρουαρίου, πρέπει να είσαι εντελώς εκτός πραγματικότητας, τρελός, για να πας σε μια Κεντρική Επιτροπή, στην οποία θα γίνει το «έλα να δεις»…
Αν για τον Τσίπρα είναι ακόμη αδιευκρίνιστο το θέμα της παρουσίας του στη μεθαυριανή Κεντρική Επιτροπή, για τον Χρήστο Σπίρτζη τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα: όπως ο ίδιος μου δήλωσε, δεν πρόκειται να παραστεί στη σημερινή συνεδρίαση της Επιτροπής Δεοντολογίας, η οποία θα ασχοληθεί με το θέμα της διαγραφής του.
«Δεν πρόκειται να πάω, θα στείλω και πάλι μια επιστολή», μου είπε χθες το μεσημέρι, με την προσθήκη ότι «όλη αυτή η διαδικασία είναι παράνομη και αντικαταστατική. Με παραπέμπουν για διαγραφή, έπειτα από παρέμβαση μιας ομάδας μελών, ενώ από το καταστατικό του κόμματος δεν υπάρχει τέτοια διαδικασία».
Ο Σπίρτζης, ο οποίος έχει κληθεί να «απολογηθεί» ενώπιον τριμελούς επιτροπής της Επιτροπής Δεοντολογίας, θα αφήσει όλο αυτό να εξελιχθεί, θεωρώντας ότι η όποια απόφαση της Επιτροπής Δεοντολογίας εις βάρος του θα καταρρεύσει στην Κεντρική Επιτροπή στην οποία θα υποβληθεί προς έγκριση.
Κατά το (δαιδαλώδες) καταστατικό τους, μετά την απόφαση που θα λάβει η Κεντρική Επιτροπή, το θέμα του θα επανέλθει προς υλοποίηση στην Επιτροπή Δεοντολογίας.
Ζήσε μαύρε μου, δηλαδή…
Τον πανικό πάντως, τον οφείλουμε στον πρόεδρο Κασσελάκη, ο οποίος θέλει μαζί με πολλά άλλα να αλλάξει και το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ. Να το κάνει «Συνασπισμός Σύγχρονης Αριστεράς», που τα αρχικά του κάνουν κάτι σε ΣΥΣΥΑΡ, αλλά να μου το θυμηθείτε, σύντομα, σε… «Σεσουάρ» θα καταλήξει!
Στα κάγκελα, στελέχη και οπαδοί, και μερικά στελέχη, ακόμη πιο πολύ – εμένα να φανταστείτε ο φίλος Δημήτρης Χατζησωκράτης, παλιό στέλεχος της Ανανεωτικής Αριστεράς, μου έστειλε στις 12 παρά το βράδυ της Τετάρτης ένα κειμενάκι για να μου υπογραμμίσει τον πόνο του. Το μεταφέρω, γιατί τους φίλους σε κάτι τέτοιες στιγμές πρέπει να τους στηρίζεις.
«Η πεμπτουσία της ΡΕΥΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ του κόμματος! Ο Πρόεδρος απόλυτος άρχων! Αδιαμεσολάβητος! Τα μέλη απλώς θα ακούν τους αναπεμπόμενους ύμνους για… την κυριαρχία τους!
Η πρόταση για αλλαγή του ονόματος ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΣΤΡΑΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ!
Τέτοια πρόταση για δομή και λειτουργία κόμματος δεν έχει ξαναϋπάρξει για κόμμα δημοκρατικό.
Αυτό είναι το ΚΥΡΙΟ, Η ΟΥΣΙΑ, το ΠΡΩΤΕΥΟΝ».
Ποιο «πρωτεύον» (πρόβλημα) εννοεί; Μα τον ίδιο τον πρόεδρο Κασσελάκη. Ερώτημα θέλει;
Οπως σημείωνα και χθες, στη μεγάλη γιορτή του Ζαππείου για τον μισό αιώνα ΠΑΣΟΚ, συμμετείχαν όλοι οι υποψήφιοι για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Χαιρέτησαν και αγκαλιάστηκαν με κόσμο και κοσμάκη, αν και μερικοί διαμαρτυρήθηκαν διότι θεώρησαν πως οι θέσεις που τους δόθηκαν δεν ήταν οι ενδεδειγμένες – δήλωσαν δηλαδή «ριγμένοι», αν και το επίσημο ΠΑΣΟΚ το διαψεύδει αυτό με κατηγορηματικότητα. Δεν θα επιμείνω περισσότερο σε αυτό, δεν έχει και τόση σημασία. Γεγονός είναι ότι αποφεύχθηκαν «χοντράδες» μεταξύ τους, και αυτό είναι το πλέον σημαντικό.
Αργότερα που επέστρεψα σπίτι, είχα την έμπνευση να παρακολουθήσω έναν υποψήφιο – τον δήμαρχο της πόλης μας Χάρη Δούκα – να παραχωρεί συνέντευξη στο Action24. Αν και στην αρχή μου φάνηκε κάπως υποτονικός – το απέδωσα στη γιορτή και τους εναγκαλισμούς και τις χαιρετούρες με συντρόφους και συντρόφισσες – στη συνέχεια φάνηκε να παίρνει τα πάνω του. Και πρέπει να πω ότι με «εντυπωσίασε» όταν κάποια στιγμή, και απαντώντας σε σχετική ερώτηση, είπε το απίθανο:
«Τιμώ (!!!) τον Νίκο Ανδρουλάκη, με στήριξε και τον στήριξα. Την επόμενη ημέρα θέλω να είμαστε στο ίδιο τραπέζι και να συζητάμε για το ΠΑΣΟΚ, τον χώρο και τη χώρα».
Δεν ξέρω ποιος τον βάζει και τα λέει αυτά ο δήμαρχος (ή μάλλον μπορώ να φανταστώ – Χρηστάρα;), αλλά εξ όσων γνωρίζω δεν έχει τεθεί από κάποιον/ους υποψήφιο(ους) ότι μετά τις εκλογές δεν θα είναι όλοι στο ίδιο τραπέζι. Εκτός κι αν το σκέφτεται εκείνος, οπότε μιλάμε για άλλης τάξεως συζήτηση…
Συμπέρασμα: είναι βαριά η «καλογερική», για να την εξασκεί ο καθένας…
