Ράγισαν καρδιές (και) σήμερα στο Εφετείο της Αθήνας από τις καταθέσεις του Χαράλαμπου και της Μαρίας Διουνυσιώτη οι οποίοι έχασαν την κόρη τους Μαργαρίτα και το έξι μηνών αβάπτιστο εγγόνι τους.
Και οι δύο μάρτυρες κατέδειξαν την εγκατάλειψη των κατοίκων στην μοίρα τους από όλους τους υπευθύνους επισημαίνοντας ότι δεν βρίσκονται καν στο εδώλιο όσοι είχαν πραγματική ευθύνη.
«Μας άφησαν να καούμε, δεν υπήρξε ενημέρωση, ούτε η αστυνομία, ούτε η Πυροσβεστική, ούτε το λιμεναρχείο έβαλαν ένα χέρι βοηθείας. Δεν βοήθησε κανένας δεν υπήρχε τίποτα .Και όταν λέω τίποτα το εννοώ. Οι πραγματικοί υπεύθυνοι δεν είναι κατηγορούμενοι. Αυτοί που εξέτρεψαν την πορεία στη Μαραθώνος έστειλαν στο καζάνι τον κόσμο. Αν τους είχαν εκτρέψει αντίθετα θα είχαμε λιγότερα θύματα. Δεν υπήρχε ενημέρωση, δεν υπήρχε σχέδιο εκκένωσης», κατέθεσε ο Χαράλαμπος Διονυσιώτης.
Στον Γολγοθά της οικογένειας της που μετρά ακόμα πληγές αναφέρθηκε και η μητέρα της Μαρία Διονυσιώτη.
«Μέχρι εκείνη την ημέρα είμαστε μια ωραία οικογένεια. Η κατάσταση ήταν απελπιστική. Ενας μαύρος καπνός υπήρχε παντού.Ο αέρας έντονος. Για να προστατευθώ είχα πάρει αγκαλιά μια κολώνα. Ψάχναμε μαζί με κόσμο και τον άντρα μου να βρούμε την Μαργαρίτα. Δεν απαντούσε. Κάποια στιγμή μάθαμε ότι η Μαργαρίτα είναι στην Αργυρά Ακτή με το μωρό. Εμείς είμαστε εκείνη την ώρα στην πλατεία της Ραφήνας και πήγε ένας φίλος μας στο λιμεναρχείο να τους πει να στείλουν ένα σκάφος να μαζέψει τη Μαργαρίτα. Μετά ξαναπήγε και του είπαν πως ήταν ενήμεροι αλλά οι βάρκες δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν γιατί είχε πολλά βράχια. Τελικά ενημερωθήκαμε πως η Μαργαρίτα πήγε στον Ευαγγελισμό. Περιμέναμε ενημέρωση από γιατρούς. Μετά από ώρα ήρθε ο Αντρέας, με έβαλε σε μια καρέκλα να καθίσω, με αγκάλιασε και μου είπε ότι ο μπέμπης μας έγινε αγγελάκι. Απο εκεί και πέρα δεν θυμάμαι κάτι» σημείωσε η κυρία Διονυσιώτη.
«Όταν γυρίσαμε στο σπίτι το πρωί αντικρίσαμε ένα σκηνικό που θύμιζε πυρηνικό πόλεμο. Ακόμα στο σπίτι μας υπήρχαν φλόγες και μικρές εστίες. Και το σπίτι μας ήταν σαν σκηνικό. Απο μπροστά άθικτο και πίσω καμένο. Μετά από λίγο καιρό και αφού έγινε η κηδεία του μπέμπη είχα πάει στον Άγιο Εφραίμ να προσκυνήσω και επιστρέφοντας έζησα το ίδιο σκηνικό. Με έβαλαν σε έναν καναπέ και μου είπε ο Αντρέας ότι η Μαργαρίτα δεν άντεξε μακριά από τον μπέμπη. Η Μαργαρίτα όταν μπήκε στο ασθενοφόρο ζήτησε από τους διασώστες να υπαγορεύει ένα γράμμα ότι ευχαριστεί εμάς και τον Ανδρέα και ότι μας αγαπάει. Η Μαργαρίτα και τόσοι άνθρωποι έφυγαν μαρτυρικά. Αν είχε εγκαίρως το λιμεναρχείο στείλει βάρκες ο μπέμπης μας θα τα είχε καταφέρει. Αλλά κανένας δεν έκανε την δουλειά του, μας εγκατέλειψαν, μας άφησαν στην τύχη μας. Εγώ δεν κάηκα, αλλά έχει καεί η ψυχή μου. Ζω με αυτή την καύτρα μέχρι να κλείσω τα μάτια μου. Η Μαργαρίτα μετά την απώλεια του γιου μας (σ.σ.ειχε χάσει το γιο της σε τροχαίο) ήταν το στήριγμα μας. Ο μπέμπης μας θα ζούσε και θα πήγαινε σχολείο… Εμείς δεν ζούμε απλά υπάρχουμε. Εμείς και ο Αντρέας είμαστε τρία κομμάτια κρέας που απλά υπάρχουμε» είπε η μάρτυρας η οποία δεν κατάφερε να συγκρατήσει τα δάκρυα της ενώ και η ατμόσφαιρα στο δικαστήριο ήταν πολύ φορτισμένη.
Τέλος, ο κ. Εμμανουήλ Τσαλιαγκός, υπάλληλος στην πολιτική προστασία του δήμου Ραφήνας, ο οποίος είδε πρώτος το καπνό και ειδοποίησε δήμο και πυροσβεστική, στη δική του κατάθεση ανέφερε πως εκείνη την ημέρα μπόρεσε να δει μόνο ένα Ericsson να πετάει στη περιοχή και να κάνει μια ρίψη στις 5:15 με 5:30 μ.μ. «Ήμασταν στην υπηρεσία. Στις 16:40 είδαμε καπνό προς Νταού Πεντέλης. Ενημέρωσα ότι θα χρειαστούν εναέρια και ότι η φωτιά είναι μεγάλη» είπε ο μάρτυρας.
Πρόεδρος: Θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό στο Νταού από αυτό που έγινε;
Μάρτυρας: Ναι θα μπορούσε να γίνει όσο η φωτιά ήταν στο Νταού.
Ακόμη ο μάρτυρας κατέθεσε πως εκείνη την ημέρα ο άνεμος ήταν πολύ ισχυρός και τα Canadair δεν μπορούσαν να επιχειρήσουν.
Η δίκη συνεχίζεται την Τρίτη με καταθέσεις μαρτύρων.
