To έβδομο μετάλλιο της Ελλάδας στους Παραολυμπιακούς το κέρδισε ο καταπληκτικός Αντώνης Τσαπατάκης στο πρόσθιο, ένας Κρητίκαρος από τα Χανιά. Είναι αργυρό και είναι το δεύτερό του στους μεγάλους αυτούς Αγώνες καθώς είχε κατακτήσει και το χάλκινο στο Τόκιο το 2021. Μιλώντας στην κάμερα της ΕΡΤ μετά την κούρσα του είπε πως «σήμερα είναι η πρώτη μέρα που θα παραδεχθώ ότι κάτι δεν μπορώ. Δεν μπορώ να τα παρατάω!». Είπε επίσης πως θα κοιμηθεί ήσυχος το βράδυ γιατί τα έδωσε όλα, πως είναι χαρούμενος για κάθε κούρσα του ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα που είχε αυτή κι ότι θα προετοιμαστεί όπως πρέπει για την επόμενη διοργάνωση – το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ενόπλων. Αφού αφιέρωσε το μετάλλιο σε όλη την Ελλάδα, στους γονείς του, στη γυναίκα του και σε όσους εμπνεύστηκαν από αυτόν και μπορούν να ονειρευτούν αυτό το βράδυ ότι μπορεί να κάνουν κι αυτοί τα δικά τους κατορθώματα, είπε πως «η ζωή επιφυλάσσει κάθε μέρα έναν αγώνα που δεν ξέρεις καν ότι υπάρχει»! » Και ολοκλήρωσε λέγοντας: «Δεν δίνω μαθήματα ζωής, υπενθυμίζω αυτά που ξέρουμε, αλλά ξεχνάμε».
Δεν θέλω να παραδεχθώ δημοσίως ότι ακούγοντάς τον συγκινήθηκα γιατί κομμάτι ντρέπομαι. Κι όχι δεν αναρωτιέμαι πού ζουν αυτά τα παιδιά, όπως ο Τσαπατάκης. Ούτε θέλω να πω πόσο ζηλεύω που απέκτησαν αυτή την παιδεία. Αναρωτιέμαι απλά πόσο τυχεροί είναι που είχαν τους προπονητές που είχαν και έχουν και τους γονείς που τους καμαρώνουν. Και πόσο εξίσου ευλογημένοι πρέπει να νιώθουν και οι προπονητές τους, και οι γονείς τους, και οι οικογένειές τους και όλοι όσοι τους ζουν καθημερινά. Προφανώς δεν δίνει μαθήματα ζωής αυτός ο Κρητίκαρος. Ποιος από μας θα τα καταλάβαινε άλλωστε…
Κάθισα χθες από περιέργεια να δω το βίντεο με την ανάλυση των φάσεων από τα ματς της Κυριακής που έχει καθιερώσει ο αρχιδιαιτητής Στεφάν Λανουά. Είχε όλες κι όλες τέσσερις φάσεις οι οποίες κατά τον αρχιδιαιτητή κρίθηκαν από τους διαιτητές του σωστά. Πολύ ωραία. Ομως δεν ήταν οι μόνες αυτή την αγωνιστική. Τρεις φάσεις, δύσκολες αλλά ενδιαφέρουσες, είχε μόνο το ματς του Λεβαδειακού με την ΑΕΚ κι από αυτές ο Γάλλος έκρινε μία: τη φάση που ο Μουκουντί βρίσκει την μπάλα με το χέρι αποσοβώντας το γκολ του Λεβαδειακού. Κατά τον αρχιδιαιτητή δεν υπάρχει πέναλτι. Αλλά γιατί δεν είδαμε καμία άλλη από το ίδιο ματς; (Ανοίγω παρένθεση. Ο Λεβαδειακός θύμωσε με την εκτίμηση και βγάζοντας ανακοίνωση ισχυρίζεται ότι έκλεισε στον αρχιδιαιτητή ραντεβού με οφθαλμίατρο. Δεν είναι κακή ιδέα, αλλά θα συμβούλευα τον Γιάννη Κομπότη την επόμενη ανακοίνωση να τη βγάλει στα γαλλικά γιατί ο Λανουά δεν ενημερώνεται για όσα γράφονται στην Ελλάδα. Κλείνει η παρένθεση).
Να μη χαθούμε όμως. Οταν ζήτησαν οι άνθρωποι της ΕΠΟ από τον Λανουά να κάνει «βιντεο-παρεμβάσεις» για τις αποφάσεις των διαιτητών, αυτός, μαθαίνω, δέχθηκε βάζοντας δύο όρους. Ο πρώτος ότι δεν θα σχολιάσει καμία απόφαση που αφορά αξιολογήσεις θέσεων οφσάιντ γιατί γίνονται όλα από το VAR και δεν είναι δυνατόν να γίνεται συζήτηση για τις γραμμές που μπαίνουν από το μηχάνημα. Το δεύτερο που είπε είναι ότι έχει όλη την καλή διάθεση να σχολιάζει αποφάσεις που οι διαιτητές πήραν και να τις εξηγεί, αλλά δεν του αρέσει τόσο να σχολιάζει αποφάσεις που οι διαιτητές δεν πήραν – δεν ήθελε δηλαδή να μπει σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ατομική κρίση. Ο Λανουά δεν είχε κάνει ποτέ του τον τηλεκριτικό διαιτησίας και νόμιζε πως αυτό μπορεί να γίνει. Δεν γίνεται. Η φάση του Μουκουντί π.χ. δεν αφορά κάτι που ο διαιτητής έδωσε, αλλά κάτι που δεν έδωσε. Κι ο Λανουά σωστά πήρε θέση. Ομως αυτό επιβάλλει να παίρνει θέσεις για όλα. Κι όχι για τα εύκολα, όπως π.χ. για τις δύο αποφάσεις που πήρε ο διαιτητής Ζαμπαλάς στο ματς Ατρόμητος – ΠΑΟΚ (1-2) ή για το γκολ του Αρη που δεν μέτρησε στο παιχνίδι της ομάδας του Μάντζιου με τον Αστέρα. Οτι αυτές οι αποφάσεις ήταν σωστές το είδαμε όλοι κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Στην ΕΠΟ, αν πιστεύουν πως αυτές οι τοποθετήσεις του Λανουά είναι χρήσιμες, πρέπει να αλλάξουν εντελώς το φορμάτ των εκπομπών αυτών – εκπομπές είναι. Ας βάλουν κάποιον δημοσιογράφο από τους πολλούς του γραφείου Τύπου να τον ρωτά για όλες τις αμφισβητούμενες φάσεις τον αρχιδιαιτητή. Χρόνο έχει. Εκτός αν πρέπει να πηγαίνει κάθε μέρα στον οφθαλμίατρο που του έκλεισε ο Κομπότης.
Μιας και πιάσαμε το θέμα διαιτησία οφείλω να πω και κάτι ακόμα: είναι πραγματικά τραγικό το επίπεδο και θα χρειαστεί πολλή δουλειά από τον Λανουά και τους συνεργάτες του – δεν μπορώ μάλιστα να πω με σιγουριά πως θα την κάνουν διότι οι αρχιδιαιτητές που οδήγησαν την ελληνική διαιτησία σε αυτό το χάλι ήταν κι αυτοί ξένοι. Κάποτε πιστεύαμε πως αν οι διαιτητές φτάσουν να αμείβονται σοβαρά θα είναι και καλύτεροι ή τουλάχιστον θα προσέχουν τη φόρμα τους ώστε να μείνουν στους πίνακες. Αν διαβάσετε τα πόθεν έσχες των 18 διαιτητών που είναι διαθέσιμοι κάθε Κυριακή κανείς δεν βγάζει από τη δουλειά του πιο πολλά λεφτά από αυτά που παίρνει ως αμοιβή από τη διαιτησία – κατά τα άλλα όλοι είναι ακόμα ερασιτέχνες. Αλλά όλη αυτή η προσδοκία αρχίζει σιγά σιγά να καταρρέει. Κι έχει βοηθήσει και πολύ το VAR. Για την ακρίβεια τα πολλά χρήματα που οι διαιτητές παίρνουν για να περνούν σε αυτό τα Σαββατοκύριακά τους.
Επειδή μάλλον σας μπέρδεψα θέλω να το εξηγήσω. Σήμερα ένας διαιτητής που είναι σε ένα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος στο VAR αμείβεται με 800 ευρώ καθαρά. Δεν τρέχει, δεν ιδρώνει, δεν τσακώνεται με πάγκους, δεν κουράζεται: απλά βλέπει τηλεόραση σαν να ήταν σπίτι του. Ετσι π.χ. προκύπτει η καταπληκτική περίπτωση του διαιτητή Στέφανου Κουμπαράκη που κόπηκε στα τεστ (προφανώς γιατί δεν γυμνάστηκε…) αλλά στο VAR μπαίνει κανονικά! Δεν μιλάμε για έναν τυχαίο διαιτητή: είχε φτάσει να γίνει και διεθνής. Κι όμως δεν μοιάζει, μαθαίνω, να έχει καμία διάθεση να περάσει τα τεστ προσεχώς. Ας τον βάλουν τουλάχιστον να κάνει κάτι χρήσιμο. Εκπομπές με τον Λανουά π.χ. Θα μου πεις δεν ξέρει γαλλικά. Μικρό το κακό. Η γλώσσα του ποδοσφαίρου είναι παγκόσμια, που έλεγε και μια ψυχή..
