Eνα δεύτερο στραβοπάτημα περίμενε τον ΠΑΟ αυτή την τρίτη αγωνιστική: μετά την ήττα από τον Αστέρα Τρίπολης στην πρεμιέρα, ήρθε και η ισοπαλία με την Καλλιθέα την Κυριακή στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Αν κάποιος έβλεπε το ματς και δεν ήξερε τη διαφορά δυναμικότητας των δυο ομάδων δεν θα πίστευε ότι ο Παναθηναϊκός είναι διεκδικητής του πρωταθλήματος και η Καλλιθέα αναμένεται να δώσει μάχη για την παραμονή στην κατηγορία. Η Καλλιθέα έκανε πάνω από 25 τελικές προσπάθειες – είχε 17 στο πρώτο ημίχρονο! Στο τέλος μπορεί κάποιος να πει ότι πέταξε βαθμούς. Οχι μόνο γιατί προηγήθηκε με 2-1 με γκολ του αγέραστου Ματιέ Βαλμπουενά στο 82΄ αλλά και γιατί μετά την ισοφάριση του ΠΑΟ στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων είχε με τον Μουτίνιο μια μοναδική ευκαιρία να πάρει τη νίκη: τον παίκτη της Καλλιθέας, που ο Βαλμπουενά βρήκε με μια καταπληκτική μπαλιά στην κίνηση, νίκησε ο Ντραγκόφσκι καταλαβαίνοντας τι ήθελε να κάνει. Ο πολωνός τερματοφύλακας ήταν μετά το ματς με τη Λανς πάλι ένας από τους κορυφαίους του Παναθηναϊκού. Κι αυτό τα λέει όλα για την απόδοση της ομάδας του Ντιέγκο Αλόνσο.
Είναι ανεξήγητο ο ΠΑΟ να κερδίζει τη Λανς την Πέμπτη και να μην μπορεί να κερδίσει την Καλλιθέα την Κυριακή; Καθόλου. Ο ΠΑΟ κέρδισε κι απέκλεισε τους Γάλλους διότι άντεξε στη μεγάλη τους πίεση, έπαιξε άμυνα, «χτύπησε» στις αντεπιθέσεις τις αδυναμίες τους. Αλλά δεν θα ήταν δυνατό να αντιμετωπίσει με την ίδια τακτική την Καλλιθέα στη Λεωφόρο – όφειλε να πάρει τα ρίσκα του. Μόνο που ως ομάδα αυτό δεν μπορεί να το κάνει. Στα εντός έδρας ματς που έχει δώσει μέχρι τώρα είχε σε όλα προβλήματα – βάζω σε αυτά και το ματς με την Καλλιθέα αφού το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας έδρα του είναι. Ο ΠΑΟ θα μπορούσε να έχει φέρει ισοπαλία στο ΟΑΚΑ με την Μπότεφ: σώθηκε από το VAR. Eχασε από την Τρίπολη στην πρεμιέρα. Δεν ήταν καλός με τον Αγιαξ όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ και έπρεπε να κάνει αυτός το παιχνίδι. Κέρδισε τον Λεβαδειακό στις καθυστερήσεις και στις καθυστερήσεις ισοφάρισε την Καλλιθέα. Είμαστε στην αρχή της σεζόν αλλά τα εντός έδρας ματς που έχει δώσει είναι πέντε και είναι όλα μέτρια. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως και στη Γαλλία, όταν βρέθηκε με παίκτη παραπάνω, δέχτηκε γκολ από τη Λανς κι έδειξε μια αδυναμία στην παραγωγή φάσεων.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Ολα τα ματς αυτά δεν είναι ίδια και υπάρχουν κάποιες διαφορές. Με την Μπότεφ χαλάρωσε στο τέλος μετά από ένα καλό ημίχρονο. Ο Αγιαξ τον εγκλώβισε. Με τον Αστέρα έμεινε με 10 παίκτες και η αντίδρασή του ήταν δύσκολη. Τον Λεβαδειακό μού φάνηκε ότι τον υποτίμησε. Και με την Καλλιθέα την Κυριακή ήταν λάθος η σύνθεσή του: μια ομάδα στην οποία ο καλός βραζιλιάνος εξτρέμ Τετέ αγωνίζεται ως «δεκάρι» πίσω από τρεις κυνηγούς που ούτε πιέζουν ούτε γυρνάνε (ο Ιωαννίδης, ο Τζούρισιτς και ο Μαντσίνι απλά περίμεναν την μπάλα) είναι λογικό να υποφέρει από οργανωμένες αντεπιθέσεις – ειδικά αν δυσκολεύεται στην κυκλοφορία της μπάλας. Η Καλλιθέα είχε δείξει την επικινδυνότητά της και με τον Ολυμπιακό – αλλά ο ΠΑΟ δεν ήταν κακός μόνο σε αυτό το ματς: γενικά δυσκολεύεται πολύ.
Τι κοινό υπάρχει σε αυτά τα ματς; Οι συνεχείς αλλαγές που γίνονται κυρίως στη γραμμή της επίθεσης. Ο ΠΑΟ αγωνίστηκε με την Μπότεφ με τους Τζούρισιτς, Μπακασέτα, Γερεμέγεφ, Μαντσίνι. Με τον Αγιαξ μπήκε ο Τετέ. Στην πορεία επέστρεψε ο Ιωαννίδης. Με τη Λανς στο ματς του ΟΑΚΑ ξεκίνησε αυτός έχοντας δίπλα του τους Πελίστρι και Τετέ. Με την Καλλιθέα επανήρθαν ο Γιούρισιτς και ο Μαντσίνι: τα γράφω και ζαλίζομαι! Με τόσες αλλαγές είναι δύσκολο μια ομάδα να βρει λίγη στοιχειώδη ομοιογένεια. Πολύ περισσότερο δε όταν το πρόγραμμα είναι τόσο φορτωμένο ώστε δεν επιτρέπει και προπονήσεις. Οι παίκτες του ΠΑΟ μετά το ματς με τη Λανς είχαν ρεπό, το Σάββατο έκαναν ένα χαλάρωμα και την Κυριακή αγωνίστηκαν. Κάποιοι χωρίς ακόμα να γνωρίζονται μεταξύ τους.
Η περίπτωση του ΠΑΟ είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν του ΠΑΟΚ, του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ που δηλώνουν πως κάνουν πρωταθλητισμό κι έχουν στο πρωτάθλημα στις τρεις πρώτες αγωνιστικές λιγότερα σκαμπανεβάσματα. Ο Ολυμπιακός δεν είχε φέτος ευρωπαϊκά προκριματικά, έκανε μια κανονική προετοιμασία και έχοντας ένα μόνο ματς την εβδομάδα ήταν λογικό να βελτιωθεί από παιχνίδι σε παιχνίδι. Η ΑΕΚ αποκλείστηκε από τη Νόα και πλέον ο κόουτς Ματίας Αλμέιδα έχει να προετοιμάσει ένα ματς την εβδομάδα. Ο ΠΑΟΚ μοιάζει, αλλά και διαφέρει από τον ΠΑΟ. Μετά το ταξίδι στο Δουβλίνο κι ο ΠΑΟΚ πήγε στο Περιστέρι χωρίς καμία προπόνηση και δεν ήταν καλός: σώθηκε από στραβοπάτημα χάρη σε ένα γκολ του Μαντί Καμαρά στο 90′. Αλλά είναι μια ομάδα που δουλεύει τρία χρόνια με τον ίδιο προπονητή και κυρίως είναι μια ομάδα που βασίστηκε φέτος στο καλοκαίρι στους περσινούς παίκτες που κέρδισαν το πρωτάθλημα: η ομοιογένειά του είναι δεδομένη. Ο ΠΑΟ έχει έναν προπονητή που μόλις ανέλαβε και που έχει ρίξει στα βαθιά πέντε παίκτες: τον Ινγκασον, τον Μαξ, τον Μαξίμοβιτς, τον Τετέ, τον Πελίστρι – ενώ υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων να δώσει πιο πολύ χρόνο στους Τζούρισιτς και Γερεμέγιεφ που πέρυσι δεν έπαιζαν πολύ. Ξέρετε ποιο είναι το ενδιαφέρον; Οτι οι αντίπαλοι του ΠΑΟ στην Ελλάδα (ο Αστέρας, ο Λεβαδειακός και η Καλλιθέα) καταλάβαν τη δυσκολία του και τον πίεσαν δείχνοντας να μην τον φοβούνται. Κι αυτό είναι κομμάτι πρόβλημα, αλλά έχει να κάνει με τα πολλά χρόνια που ο Παναθηναϊκός δεν κερδίζει το πρωτάθλημα. Δεν φταίει ο Αλόνσο.
Διαλέγουν ματς οι παίκτες του ΠΑΟ; Δίνουν κάτι παραπάνω στην Ευρώπη; Προφανώς και έδωσαν πολλά παραπάνω στα ματς με τη Λανς και τον Αγιαξ: ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν από τη δυσκολία των αγώνων. Αλλά δεν βλέπω αδιαφορία στα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος: ο ΠΑΟ έχει κάνει τους τέσσερις βαθμούς του με γκολ στις καθυστερήσεις – ο Σπόραρ του έδωσε το τρίποντο με τον Λεβαδειακό στο 95΄και ο Τετέ την ισοπαλία με την Καλλιθέα στο 93′. Αυτά δεν είναι σημάδια αδιαφορίας: άλλα είναι τα προβλήματα. Με αυτά ο Αλόνσο πρέπει να αναμετρηθεί στη διακοπή. Γιατί στην επανέναρξη ο ΠΑΟ πάει στην Τούμπα. Κι αν χάσει, η γκρίνια θα είναι αφόρητη…
