Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις για την «Καμαλαμάνια» στην Αμερική: η ανακούφιση από την αποχώρηση ενός υποψηφίου που θα έχανε, η χαρά από τη διάψευση του μύθου που ήθελε την αντιπρόεδρο να είναι άχρωμη και άοσμη, η ελπίδα ότι μπορεί τελικά να μην επιστρέψει ο εφιάλτης. Δεν πρέπει να υποτιμάται όμως ακόμη ένας λόγος: ότι οι ψηφοφόροι, ή τουλάχιστον αυτοί που εξακολουθούν να βάζουν το μυαλό τους να σκέφτεται, περνούν καλά με την Κάμαλα Χάρις. Διασκεδάζουν με τα αστεία της. Απολαμβάνουν το γέλιο της – εξού και ο αντίπαλός της, που δεν γελάει ποτέ, έπαψε να την αποκαλεί «Laffin’ Kamala».
Να γιατί ήταν τόσο πετυχημένος ο χαρακτηρισμός «weird» (αλλόκοτος) που επινόησε για τον Τραμπ ο υποψήφιος για την αντιπροεδρία Τιμ Γουόλς και τον χρησιμοποιεί πλέον όλο το επιτελείο της Κάμαλα: επειδή ο πρώην πρόεδρος δεν είναι πια ο μόνος που χρησιμοποιεί το χιούμορ (καλό ή κακό, δεν έχει σημασία) ως πολιτικό όπλο. Οι Δημοκρατικοί δεν αρκούνται πλέον να επαναλαμβάνουν μέχρις εξαντλήσεως ότι η επιστροφή του Τραμπ θα σημάνει το τέλος της δημοκρατίας. Χαρακτηρίζουν και «αλλόκοτο» να σου λέει κάποιος με ποιον θα μοιράζεσαι το κρεβάτι σου. Και βγάζουν γέλιο.
Το χιούμορ λείπει εντελώς από την ελληνική πολιτική ζωή. Γι’ αυτό και τις σπάνιες φορές που ένας πολιτικός λέει ένα επιτυχημένο καλαμπούρι (όπως τότε που ο Ανδρουλάκης τρόλαρε τον Κασσελάκη λέγοντας πως όταν βγήκε εκείνος από την κολυμπήθρα σχηματίστηκε ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα πράσινος, ίσως επειδή χρησιμοποιήθηκε αγουρέλαιο), σκεφτόμαστε, για δες, δεν του το ‘χα. Είναι δύσκολο πράγμα βέβαια το χιούμορ. Προϋποθέτει και την, επίσης σπάνια, αρετή του αυτοσαρκασμού. Αν δεν το ‘χεις, χρειάζεται κόπος για να το μάθεις. Οπως χρειάζεται και ο κατάλληλος δάσκαλος. Μια ιδέα: όποιος θέλει να ξεκινήσει μαθήματα, μπορεί να διαβάζει (αν δεν το κάνει ήδη) τα κείμενα του Κώστα Γιαννακίδη στα «ΝΕΑ».
Το χιούμορ δεν δημιουργεί μόνο ευφορία. Είναι και αποτελεσματικό. Δεν μπορεί φυσικά να χρησιμοποιείται παντού: πώς να σχολιάσεις χιουμοριστικά την τραγωδία στο Μάτι; Είναι το ιδανικό εργαλείο όμως, αν όχι το μόνο, για την αντιμετώπιση των τοποθετήσεων ενός Πολάκη. Στην τελευταία του ανάρτηση, ας πούμε, ο επίδοξος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει, μεταξύ άλλων, την πολιτική «των ασύνδετων βιντεακιών στα σόσιαλ», διακηρύσσει την ανάγκη για «αναστροφή της υποτίμησης της αξίας της εργασίας που έφεραν τα μνημόνια» και απαιτεί «μια λύση υπέρ του κόσμου και όχι των τραπεζών». Εδώ δεν αρκεί μια ατάκα, μπορεί να γραφτεί ολόκληρη επιθεώρηση. Εμπλεη βιντεακιών, φυσικά.
Αλλά δεν το βλέπουν όλοι έτσι. Αν ο Κασσελάκης, για παράδειγμα, στηρίζεται στον Πολάκη για την πολιτική του επιβίωση, δεν μπορεί να κάνει χιούμορ. Οπότε ασχολείται με τα νεκρά ψάρια του Παγασητικού.
