Η κυβέρνηση έχει πια απολέσει την απόλυτη ηγεμονία του 41%. Η κατάσταση που επικρατεί δε στην αντιπολίτευση δεν είναι υπέρ της, όπως φαντάζονται ίσως μερικοί. Η ηγεμονία πετυχαίνεται διά της πόλωσης και αυτή απαιτεί αντίπαλο. Δεν υπάρχουν πια εκείνοι οι «βάρβαροι» που έκαναν στον Κυριάκο Μητσοτάκη το δώρο να πετύχει να χτίσει γύρω του ένα μέτωπο «κεντρώων» που τους ένωνε βασικά η θέλησή τους να διώξουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που υπογραμμίζει ακόμη περισσότερο, όμως, το κυβερνητικό αδιέξοδο είναι το αφήγημα των φανατικότερων οπαδών της στη σφαίρα του δημοσίου λόγου. Οπου, δυστυχώς, υπάρχουν ακόμη φωνές που θεωρούν ότι η δημοσιογραφία πρέπει να τάσσεται υπέρ κομμάτων και προσώπων, ενώ προθύμως συντάσσονται μαζί με τους «στρατούς» των χειρότερων κομματικών τρολ, στο ξέσκισμα όσων επιμένουν να κάνουν δημοσιογραφία, με χαρακτηρισμούς και σενάρια περί «χορηγών» και «συμφερόντων». Αυτοί είναι οι νέοι «βάρβαροι». Και θα ήταν αληθινά κωμικό, αν δεν αφορούσε πραγματικούς ανθρώπους που θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους.
Κάποια στιγμή, ωστόσο, θα πρέπει να γίνει σαφές ότι αυτού του τύπου οι «διαμορφωτές κοινής γνώμης» παράγουν κακές υπηρεσίες. Το βλέπουμε στις έρευνες εμπιστοσύνης των πολιτών στα ΜΜΕ. Είναι, δυστυχώς, λογικό. Οι περισσότεροι αναγνώστες είναι πιο μορφωμένοι και πλέον έχουν τα μάτια τους στραμμένα σε όλο τον κόσμο, διαβάζουν ξένα ΜΜΕ, κάνουν συγκρίσεις και είναι πολύ απαιτητικοί, ειδικά οι νεότεροι, αριστεροί ή δεξιοί. Γιατί πουθενά στον κόσμο δεν διαβάζουν άρθρα που τους λένε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι κανείς δεν μπορεί να κρίνει καμιά εξουσία, εκτελεστική ή δικαστική ή οτιδήποτε, ότι πρέπει να το βουλώνουμε όλοι στο όνομα μιας μεταφυσικής αντίληψης περί «σταθερότητας». Ούτε στην Αμερική του Τραμπ δεν τόλμησε κανείς να πει ότι δεν δικαιούται ο κόσμος να κρίνει αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου.
Ούτε στην Ευρώπη βλέπει κανείς τα σοβαρά συντηρητικά ΜΜΕ και τους αρθρογράφους τους με τα γυαλιστερά πτυχία Νομικής και Πολιτικής Επιστήμης από τα μεγάλα πανεπιστήμια, να ισχυρίζονται στα σοβαρά ότι κάθε θεσμός είναι στο απυρόβλητο, ότι οι μεγάλες διεθνείς οργανώσεις είναι για τα μπάζα κι ότι η δημοκρατία είναι η επικράτηση του ισχυρού επί των αντιπάλων του, με όρους άγριας φύσης. «Αυτά εδώ συμβαίνουν όμως», θα πείτε. Σύμφωνοι. Δεν μας πείθετε, όμως, πια ότι είναι και φυσιολογικά.
