Ενα σύντομο ρίγος – σύντομο, όχι υπερβολές – το οφείλουμε στην πολιτική μνήμη της κυρίας Αθηνάς Λινού. Αν μη τι άλλο, για το φρικτό, απότομο τέλος που διέκοψε τη διαδρομή της στην πολιτική. Σαν να λέμε ότι έχουμε μια ευτυχισμένη τουρίστρια από την Ευρώπη να περνά διακοπές όνειρο στις Μαλδίβες και, εκεί που κολυμπάει αμέριμνη, την κατασπαράζει ένας λευκός καρχαρίας και μέσα σε 50 δεύτερα έχουν τελειώσει όλα. Κάπως έτσι, με βασική διαφορά ότι την κ. Λινού την έφαγε ο δράκος του ΣΥΡΙΖΑ, ο φυσικός του ηγέτης, ο Πολάκης. Ας τον πούμε Μινώταυρο, μια και είναι συντοπίτης του μυθολογικού τέρατος. Αν είχα στη στήλη τις τεχνικές δυνατότητες των κόμικς για να δουλέψω (όπως λ.χ. έχω τους χαρακτήρες τους στην πολιτική), εδώ θα έβαζα ένα κυκλάκι με τη λέξη «burp», στα ελληνικά, ερευγμός.
Το δεδομένο, όμως, ότι ο Πολάκης κίνησε την υπόθεση και επεδίωξε τη διαγραφή της κ. Λινού δεν σημαίνει ότι η επιμονή του ήταν ο μόνος λόγος για την αποπομπή της. Προφανώς πρέπει να υπάρχουν και λόγοι ουσίας ως προς τη λειτουργία των ΜΚΟ. Δεν θα θυσίαζαν ποτέ ένα στέλεχος του δικού της υψηλού προφίλ, μόνο για να κατευνάσουν τον Μινώταυρο. Αυτές οι υποψίες ενισχύονται και από τη μεθόδευση της υπόθεσης από πλευράς της Κουμουνδούρου. Η πληροφορία διέρρευσε πολλές ώρες πριν από την επίσημη ανακοίνωσή της και μάλιστα με εξηγήσεις για τους λόγους της καθυστέρησης στη λήψη της, καθώς και με λεπτομέρειες για τον χειρισμό της. Γνώμη μου είναι ότι αυτό δεν το κάνεις για κάποιον που θέλεις να προστατεύσεις από την αρνητική δημοσιότητα. Το κάνεις, αντιθέτως, επειδή η μεθόδευση θα προσελκύσει αυτού του είδους τη δημοσιότητα.
Ο τρόπος που προσεγγίζω την περίπτωση, θα πείτε, είναι ρηχός. Είναι, αλλά δεν το έκρυψα. Δεν έκρυψα ότι αγνοώ τα καθέκαστα της υπόθεσης (στοιχεία, αριθμούς, λογαριασμούς κ.λπ.), ούτε ότι δεν έχω την παραμικρή διάθεση να τα γνωρίσω, με τόσο λίγο χρόνο και τόσα άλλα ενδιαφέροντα πράγματα για να τον ξοδέψω. Κρίνω με την επιφανειακή πρόσληψη της επικαιρότητας, βάσει των εντυπώσεων που αποκομίζω. Λίγο ή πολύ, όμως, έτσι λειτουργούμε οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, στον σημερινό κόσμο. Διαλέγουμε κατά προτεραιότητα εκείνα που έχουν σημασία για τον καθένα ξεχωριστά και τα παρακολουθούμε· για τα υπόλοιπα, ό,τι προλάβουμε και όπως το φιλτράρει ο καθένας μέσα από τη συγκρότηση, την παιδεία και την πείρα του. Καλώς ή κακώς, αυτό είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο γίνεται σήμερα η λεγόμενη πολιτική επικοινωνία. Σκληρό και ενδεχομένως άδικο για την κ. Λινού, η οποία τώρα θα πρέπει να πείσει τους πάντες ότι είναι η αθώα Ιφιγένεια σε ένα δράμα πανανθρώπινο, πολύ μεγαλύτερο από τη δική της τύχη. Ετσι ήταν όμως το παιχνίδι από την αρχή, εκείνη δεν το είχε αντιληφθεί. Βλέπετε, η μεγάλη ατυχία των αναλώσιμων στην πολιτική είναι ότι καταλαβαίνουν τον πραγματικό ρόλο τους τη στιγμή της ανάλωσης.
Πάντως, η πικρή εμπειρία της κ. Λινού με την πολιτική ως ιστορία είναι ωραία και χρήσιμη. Είναι απλή και πολλαπλώς διδακτική, με καθαρή πλοκή, δυνατούς χαρακτήρες και με μια θεαματική πτώση στο τέλος από μεγάλο ύψος. Γι’ αυτό και θα μείνει στη μνήμη, πιστεύω, για αρκετό καιρό…
Προσωπικώς, τον Στέφανο τον θεωρώ ήδη ξεγραμμένο. Θέμα χρόνου είναι, τίποτα άλλο. Θα παραμείνει ενδεχομένως με τη σφραγίδα του κόμματος και κάποιους αφοσιωμένους γύρω του, αλλά θα είναι μια φθίνουσα κατάσταση. Μέλλον δεν έχει, μόνο ό,τι απομένει από το παρόν που ξοδεύει αλόγιστα. Δεν πρέπει όμως να ανησυχούμε για το μέλλον του θεατρικού θεσμού που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, επειδή κλυδωνίζεται καθώς πάει να αλλάξει καλλιτεχνικό διευθυντή. Ο αποχωρών αφήνει πίσω του μια λεωφόρο για να την περπατήσουν άλλοι. Γι’ αυτό ως στήλη χαιρετίζω την πρωτοβουλία του κ. Νικόλα Φαραντούρη, να ανακοινώσει στους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ ότι, εφόσον παραστεί ανάγκη, ο ίδιος προσφέρεται να φορέσει τον ακάνθινο στέφανο των ευθυνών της ηγεσίας. Είναι λάθος αυτό που κάνουν πολλοί και ερμηνεύουν την (αξιοσημείωτη, πράγματι) σπουδή του κ. Φαραντούρη ως πλήγμα προς τον αγαπημένο μας Στέφανο. Είναι η υπόσχεση της συνέχειας, η υπόσχεση ότι θα αξιοποιηθεί η πολύτιμη κληρονομιά που αφήνει ο Στέφανος, πάντα γενναιόδωρος και ανιδιοτελής…
