Αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία εκτός όλων των άλλων, όλο και πιο εντυπωσιακών, αναδιέταξε και κάποια δεδομένα μάχης. Οι Ρώσοι εισέβαλαν με πλήθος αρμάτων στην Ουκρανία, αλλά οι Ουκρανοί τα αχρήστευαν σαν… μύγες με έξυπνες και κυρίως φτηνές τεχνικές, στις οποίες τα drones είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο επί του πεδίου. Και δεν έμειναν εκεί: το ίδιο έκαναν και ακόμα και με τη ναυαρχίδα του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Λίγο καιρό μετά, ο κόσμος ανακάλυπτε… έκπληκτος κάτι που ενώ είχε ήδη δοκιμαστεί πολλές φορές δεν του είχε αποδοθεί σημασία, ίσως ακριβώς επειδή… λειτουργούσε επιτυχώς: τον Σιδηρούν Θόλο του Ισραήλ, που κράτησε ζωντανή τη χώρα έναντι των επιθέσεων των εχθρών της, όπως γινόταν ήδη από πολύ καιρό. Και, κάπως έτσι, ξαφνικά, σήμερα σχεδόν οι πάντες, πολιτικοί δηλαδή, βρήκαν νέο πεδίο δόξης: τις μεγαλοστομίες για τα φοβερά σχέδιά τους για drones και θόλους…
Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό: «θόλος» λέει η Ευρωπαϊκή Ενωση, και με ελληνική πρωτοβουλία, «θόλος» η Τουρκία, «θόλος» η Ελλάδα: ένας κόσμος… θόλοι.
Δεν είναι βέβαιο πώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς αυτή τη μόδα που ενέσκηψε επί του αμυντικού ζητήματος, το οποίο, γενικά, δεν υποκύπτει εύκολα σε τέτοιες τάσεις. Σίγουρα πάντως, υπάρχει κάτι κωμικοτραγικό στην ιστορία. Και, επίσης, και μία βεβαιότητα: ότι πολύ λίγα απ’ όσα σπουδαία τώρα λέγονται θα γίνουν τελικά πράξη.
Το κωμικό είναι προφανές: «α, θέλω κι εγώ τέτοιο!». Κάπως έτσι μοιάζει όλη αυτή η συζήτηση, ανάξια λόγου για σοβαρά κράτη ή σχηματισμούς κρατών, ταιριαστή για παιδιά του δημοτικού, μάλλον κακομαθημένα. Το τραγικό είναι όμως το πραγματικό πρόβλημα: πρώτον, θόλο δεν διαθέτει μόνον το Ισραήλ. Η αμερικανική αντιπυραυλική ασπίδα είναι ένας υπερθόλος περίπου… παγκοσμίων διαστάσεων που καλύπτει και πολύ στενούς συμμάχους των ΗΠΑ ακόμα και πολύ μακριά από τα σύνορά τους. Επρεπε να επιτεθούν ο Πούτιν και η Χεσμπολάχ για να τα πάρει αυτά χαμπάρι η Ευρωπαϊκή Ενωση και να… αρχίσει να τα συζητάει; Αυτό και μόνο δείχνει σε τι χέρια βρίσκεται η άμυνα της Ευρώπης, η οποία και θα συζητάει για πολύ καιρό ακόμα… Και μόνον γι’ αυτό, πρέπει να θεωρείται περίπου βέβαιο ότι τίποτα ουσιώδες δεν πρόκειται να συμβεί εκεί – άλλωστε αυτή η ιστορία κοστίζει πολύ. Και οι Ευρωπαίοι έχουν μάθει να έχουν τους Αμερικανούς να τους φυλάνε, να πληρώνουν για την ασφάλειά τους και να τους βρίζουν κιόλας! Γιατί; Ασχημα είναι;
Ως προς την Ελλάδα, η υπόθεση «θόλος» είναι πολύ… θολή: μιλάμε για μία χώρα που μόλις εξέλιξε ένα πανάκριβο εξοπλιστικό πρόγραμμα, το ακριβότερο της ιστορίας της και… θόλος δεν υπήρχε! Τον είδαν στις ειδήσεις και τον σκέφτηκαν! Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Μοιάζουν λίγο και με τις εκπεφρασμένες φιλοδοξίες του υπουργού Αμυνας ο οποίος έχει διακηρύξει πολλές φορές ότι θέλει να κάνει την Ελλάδα χώρα παραγωγό και εξαγωγέα πολεμικού υλικού, αντί για χώρα καταναλωτή. Δηλαδή, παραμύθια για μικρά παιδιά. Αν περιμένουμε έτσι να κάνει και τον θόλο, καλύτερα να βάλουμε τίποτα τσίγκους πάνω από τις ταράτσες, πιο ασφαλής λύση θα είναι… Η Ελλάδα έχει αποτύχει οικτρά και συστηματικά στην πολεμική βιομηχανία για δεκαετίες. Τώρα θα μεταμορφωθεί με το άγγιγμα του υπουργικού ραβδιού; Ο,τι έχει κάνει, το έχει κάνει σε συμπαραγωγές με ξένους, με τις προδιαγραφές τους, υπό την επιστασία τους. Τα υπόλοιπα είναι πολιτικοί δεκάρικοι…
Μένει η Τουρκία. Δυστυχώς, από όλους τους παραπάνω, είναι η μόνη η οποία έχει αποδείξει ότι έχει τα εχέγγυα να κάνει πράξη αυτό που λέει. Αν θα γίνει ή όχι, άλλο θέμα. Αλλά, είτε μας αρέσει, είτε όχι, αν το αποφασίσει, θα το κάνει. Δυστυχώς, το έχει αποδείξει. Εμείς πάλι ναι, θόλο θα χρειαζόμασταν πολύ. Μα ας κάνουμε πρώτα κι ας μιλήσουμε μετά.
