Και ξαφνικά ξυπνήσαμε. Επρεπε να αφήσουμε να δυσφημιστεί το τουριστικό μας προϊόν στους επισκέπτες μας και η τουριστική δραστηριότητα στους μόνιμους κατοίκους για να αρχίσουμε να κάνουμε το προφανές. Να συζητάμε για οργάνωση της τουριστικής πολιτικής. Ας γίνει η αρχή από την κρουαζιέρα. Αλλά ας πάμε μετά στη διαχείριση των αρχαιολογικών μας χώρων και των μουσείων. Ας δούμε ξανά τις μεταφορές και την ευταξία των προορισμών μας και ας τα βαφτίσουμε όπως θέλουν οι «αρμόδιοι». Ως «ολιστική» πολιτική ή όπως αλλιώς θέλουν. Αλλά ας κάνουμε κάτι. Γιατί αυτά που δεν κάνουμε, καταστρέφουν σταθερά κάθε χρόνο την άυλη και εμπράγματη περιουσία της χώρας και μαζί τις προοπτικές ακόμα μεγαλύτερης τουριστικής και κυρίως περιφερειακής ανάπτυξης της χώρας.
Ας ξεκινήσει η συζήτηση από τη Σαντορίνη. Αλλά ας ληφθούν αυτή τη φορά και αποφάσεις, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα δεδομένα. Ασχολούμαστε και δικαίως με την κατάσταση που βιώνουν οι μόνιμοι κάτοικοι από τους επισκέπτες της κρουαζιέρας. Τους επισκέπτες της κρουαζιέρας τους ρωτήσαμε όμως; Μήπως και για αυτούς είναι ανυπόφορο και αναξιοπρεπές να τους αφήσουμε να στριμώχνονται και να στοιβάζονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, την ώρα που έχουν δώσει τα ωραία τους λεφτά (όσα και αν είναι αυτά) για να έρθουν να θαυμάσουν τις ομορφιές μας; Μήπως πρέπει να βάλουμε ένα όριο, ότι γεμίσαμε και επειδή δεν μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε με τον τρόπο που θα θέλαμε, καλό είναι να μας επισκεφτείτε μια άλλη περίοδο; Το ένα θέμα, το σημαντικότερο, είναι προφανώς η φέρουσα ικανότητα ενός προορισμού και η τακτοποίηση των επισκέψεων και επ’ αυτού χρειάζεται ενδελεχής μελέτη. Είναι κάτι που γίνεται παντού, σε χώρες και προορισμούς που έχουν να διαχειριστούν πολύ μεγαλύτερο όγκο τουριστών και όλοι σέβονται τους περιορισμούς που μπαίνουν.
Το δεύτερο είναι το θέμα της τιμολόγησης. Αν αφήσουμε να αποβιβάζεται όποιος θέλει φτάνει να έχει να πληρώσει το 10ευρω, αντί του 2ευρου που πλήρωνε μέχρι σήμερα, θα έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό. Το 10ευρω ή γενικά η σωστή τιμολόγηση των επισκέψεων στους προορισμούς μας δεν μπορεί να προκύπτει στο πόδι. Αλλά από συγκεκριμένους υπολογισμούς, βάσει της ζήτησης αλλά και των αντοχών μιας περιοχής και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι ίδια η χρέωση παντού. Το πρόβλημα στη δική μας περίπτωση είναι ότι ενώ θα μπορούσαμε να εισπράττουμε πολλά, βελτιώνοντας με τα χρήματα που θα μαζεύαμε τις υποδομές μας, συνεχίζουμε να έχουμε τα πιο φθηνά λιμενικά τέλη για κρουαζιερόπλοια και ημερόπλοια και κατ’ επέκταση τα πιο φθηνά (και ανοργάνωτα) μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους.
Το τρίτο και σημαντικότερο θέμα για να έχει νόημα η συζήτηση είναι πώς θα βελτιώσουμε την ποιότητα των προορισμών μας. Αν όλο αυτό που θα αποφασιστεί δεν καταλήγει σε καλύτερες υπηρεσίες για τους επισκέπτες μας, αντίστοιχες των χρημάτων που θα πληρώνουν, τότε θα έχουμε και πάλι κάνει μια τρύπα στο νερό. Ισως την πιο κρίσιμη… τρύπα, καθώς σε αυτή την περίπτωση θα έχουμε ξεμείνει όχι αυτή τη φορά από ποιοτικό προϊόν, αλλά και από πελάτες…
