«Αυτό που δεν έχει ειπωθεί είναι το πιο ουσιαστικό: η αλήθεια»: πριν από λίγες μέρες, ο επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Αριστεράς, Αλέξης Χαρίτσης, ζήτησε σύγκληση Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών υπό την Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Επιμένει να ρωτάει, όπως και η υπόλοιπη αντιπολίτευση, γιατί η ΕΥΠ παρακολουθούσε πολιτικούς και στρατιωτικούς παράγοντες της χώρας. «Αυτή την ερώτηση αποφεύγει με κάθε τρόπο ο κ. Μητσοτάκης. Και αυτή είναι η ερώτηση που επίμονα θα συνεχίσουμε να του θέτουμε» δηλώνει στα «ΝΕΑ» ο Αλέξης Χαρίτσης, σχολιάζοντας πως «το σκάνδαλο Watergate οδήγησε τον αμερικανό πρόεδρο Νίξον σε παραίτηση δύο χρόνια μετά και αφού είχε προηγηθεί η θριαμβευτική του επανεκλογή. Θα δουλέψω και θα δουλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να γίνει αυτό και στην Ελλάδα».
Αυτό που δεν έχει ειπωθεί είναι το πιο ουσιαστικό: η αλήθεια. Συμπληρώνουμε δύο χρόνια από την αποκάλυψη του σκανδάλου των υποκλοπών. Και σε αυτό το σκάνδαλο ήρθε να προστεθεί κάτι ακόμα πιο τρομακτικό: η κυβερνητική συγκάλυψη. Εχουμε ακούσει τα πάντα, εκτός από ένα πράγμα: γιατί η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών – σε διαπλοκή με άλλα σκοτεινά κέντρα εντός της κυβέρνησης – επέλεξε να παρακολουθήσει τη στρατιωτική ηγεσία, μέλη της κυβέρνησης και προφανώς και τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Αυτή την ερώτηση αποφεύγει με κάθε τρόπο ο κ. Μητσοτάκης. Και αυτή είναι η ερώτηση που επίμονα θα συνεχίσουμε να του θέτουμε, μέχρι να αναγκαστεί να παραδεχτεί αυτό που όλοι και όλες καταλαβαίνουν: ότι το Μέγαρο Μαξίμου είχε στήσει έναν μηχανισμό παρακολούθησης – μέσα από θεσμικές και παραθεσμικές οδούς – για να εξυπηρετήσει την καθεστωτική λογική που εξέφρασε από την πρώτη μέρα που η Νέα Δημοκρατία βρέθηκε στην κυβέρνηση.
Πώς αλλιώς θα χαρακτηρίζατε μια κυβέρνηση που έχει επιστρατεύσει όλα τα μέσα για να συγκαλύψει ένα τέτοιο σκάνδαλο; Η Ελλάδα – και μην το υποτιμούμε αυτό – διολισθαίνει στη θεσμική ανομία. Βλέπουμε τη δράση σκοτεινών μηχανισμών που διαπλέκονται ακόμα και με το οργανωμένο έγκλημα, την υπαγωγή της ΕΥΠ στις επιδιώξεις ενός στενού κύκλου άμεσων συνεργατών του Πρωθυπουργού, την υποβάθμιση της ίδιας της κοινοβουλευτικής διαδικασίας μέσα από χονδροειδείς παρεμβάσεις με στόχο τη συγκάλυψη της αλήθειας. Η καθεστωτική λογική της Νέας Δημοκρατίας είναι ιδεολογική: πιστεύει ότι είναι ο νόμιμος και αποκλειστικός κάτοχος της εξουσίας. Και είναι και πολύ πρακτική. Αδιαφορεί για τους κανόνες, συνεργάζεται με σκοτεινούς μηχανισμούς, επιλέγει να παρακολουθήσει στο όνομα της εθνικής ασφάλειας μέχρι και αυτούς που είναι υπεύθυνοι για την εθνική ασφάλεια. Φοβάμαι ότι η λέξη «καθεστώς» εδώ, είναι η ευγενική διατύπωση. Η Νέα Δημοκρατία μετατρέπει την Ελλάδα σε μπανανία.
Ε, ναι. Ποια εμπιστοσύνη να δείξει ο πολίτης σε ένα πολιτικό σύστημα όπου η κυβέρνηση όποτε βρίσκεται αντιμέτωπη με μια κρίση – θυμηθείτε και την περίπτωση των Τεμπών – καταφεύγει σε θεσμικές εκτροπές απλώς και μόνο για να αποφύγει την ευθύνη να αναμετρηθεί με τις ευθύνες της; Είναι προκλητικό. Ζητάμε από τους πολίτες να συμμετέχουν στις εκλογές, να ακολουθούν τους κανόνες της συντεταγμένης πολιτείας, να έχουν πίστη στη δημοκρατία μας. Και την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση μάς λέει με τις πράξεις της ότι το παιχνίδι είναι απλώς στημένο. Ο ισχυρός κερδίζει. Αυτό απέχει πολύ από το πώς θα έπρεπε να εννοούμε τη δημοκρατία.
Ξέρετε, το σκάνδαλο Watergate οδήγησε τον αμερικανό πρόεδρο Νίξον σε παραίτηση δύο χρόνια μετά και αφού είχε προηγηθεί η θριαμβευτική του επανεκλογή. Θα δουλέψω και θα δουλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να γίνει αυτό και στην Ελλάδα. Το πρώτο βήμα αφορά τη στήριξη της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας που αυτή τη στιγμή απειλείται από τις εκδικητικές αγωγές, όπως από τον πρώην διευθυντή του Γραφείου του Πρωθυπουργού κ. Δημητριάδη. Είναι τιμή για τη χώρα μας που υπάρχουν φωνές που αντιστέκονται στη συγκάλυψη και δίχως τις οποίες δεν θα ξέραμε τίποτα για τις υποκλοπές. Το ίδιο ισχύει για τους θεσμικούς παράγοντες που δίνουν μια μάχη κόντρα σε οργανωμένα και ισχυρά συμφέροντα. Το δεύτερο βήμα είναι η θεσμική πίεση. Για αυτό ζήτησα συνάντηση με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τη σύγκληση Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών. Το τρίτο – και πιο σημαντικό – είναι το κοινωνικό. Η καταγγελία της συγκάλυψης να συνδεθεί με τη διάχυτη δυσφορία των πολιτών για την κυβερνητική αλαζονεία και την καθημερινότητα της ακρίβειας, της ανομίας και της κυριαρχίας των ισχυρών.
Η κατάθεση των υπομνημάτων από τα πέντε κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης ήταν αναμφίβολα θετική. Και θέλω να θυμίσω ότι η Νέα Αριστερά είχε πρωταγωνιστήσει στη λογική του συντονισμού ήδη από τον Μάρτιο του 2024, όταν προτείναμε την από κοινού κατάθεση πρότασης μομφής κατά της κυβέρνησης. Προφανώς θα ήταν θετικότερο, αν υπήρχε ένα κοινό αίτημα. Αλλά, δυστυχώς, τόσο η λογική τού «εμείς οι μόνοι συνεπείς» του ΚΚΕ, όσο και ο εμπαθής τυχοδιωκτισμός του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δεν επέτρεψαν να συμβεί κάτι τέτοιο. Και εν τέλει προσέφεραν έτσι ένα επιπλέον επιχείρημα στη στριμωγμένη κυβερνητική πλειοψηφία. Ας το ξανασκεφτούν την επόμενη φορά.
