Τις προηγούμενες ημέρες, ένα κρουαζιερόπλοιο έριξε άγκυρα στην Αμοργό. Εχει περί τους 1.400 επιβάτες, που κολυμπούν, τρώνε, ψωνίζουν, καταναλώνουν στο νησί. Θαυμάσια;
Στο πεδίο της ηθικολογίας, που κυρίως λειτουργεί στα σόσιαλ μίντια, αυτό δεν είναι θαυμάσιο αλλά πρόκληση. Και στα σόσιαλ άρχισε ο πόλεμος εναντίον της αλλοτρίωσης του μαζικού τουρισμού.
Ετσι άρχισαν οι θρηνωδίες: πάει κι η Αμοργός.
Πριν από μερικά χρόνια, όπου υπήρχε θάλασσα, όπου υπήρχαν νησιά κι όπου λειτουργούσαν λιμάνια, κινούνταν κρουαζιερόπλοια, τουρίστες αποβιβάζονταν και άφηναν συνάλλαγμα στους τόπους που επισκέπτονταν.
Αυτό συνέβαινε παντού εκτός από την Ελλάδα. Επειδή η Ελλάδα, σαν άλλο γαλατικό χωριό, αντιστεκόταν – με μπροστάρηδες τα ναυτεργατικά σωματεία και το ΚΚΕ που τα έλεγχε.
Αυτό ήταν το περίφημο καμποτάζ, που υποτίθεται ότι σήμαινε την προστασία της ελληνικής ναυτιλίας από τον προστατευτισμό και στην πραγματικότητα έπληττε την τουριστική βιομηχανία.
Ο προστατευτισμός αυτός στην ουσία σήμαινε ότι δεν επιτρεπόταν στα κρουαζιερόπλοια να ρίχνουν άγκυρα σε ελληνικά λιμάνια. Πρακτικά, δηλαδή, ο ελληνικός τουρισμός έλεγε στους τουρίστες των πολυτελών επιβατικών: δεν σας θέλουμε, να πάτε αλλού.
Και φυσικά τα κρουαζιερόπλοια πήγαιναν αλλού.
Το καμποτάζ ήταν μία από τις ελληνικές ιδιαιτερότητες που είχε θεωρηθεί ότι συνετέλεσαν στην ελληνική χρεοκοπία. Η άρση του ήταν υποχρέωση της Ελλάδας στο πλαίσιο του πρώτου Μνημονίου που είχε υπογράψει η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου με τους εταίρους και δανειστές μας.
Προβλεπόταν στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής τον Ιούλιο του 2011, που τόσες αντιδράσεις είχε προκαλέσει, δοκιμάζοντας μεταξύ άλλων τη συνοχή του ΠΑΣΟΚ εκείνα τα δύσκολα χρόνια.
Αλλά η πλήρης άρση του, σε εκτέλεση των συμφωνηθέντων, τέθηκε αποφασιστικά από την κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου, με υπουργό Ναυτιλίας τον Αδωνη Γεωργιάδη.
Η ΔιαΝΕΟσις, σε έρευνά της που δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2016, περιγράφει με αφοπλιστικά στοιχεία τη σημασία της άρσης του καμποτάζ:
Η χώρα μας διαθέτει χιλιάδες χιλιόμετρα ακτών, εκατοντάδες νησιά, ασφαλείς και φιλόξενες θάλασσες. Το 17% των αφίξεων της ευρωπαϊκής αγοράς το 2011 γινόταν στα περίπου 40 ελληνικά λιμάνια που υποδέχονται κρουαζιερόπλοια.
Τι συνέβαινε όμως; Το μερίδιο της χώρας στην ευρωπαϊκή αγορά σε επίπεδο τζίρου την ίδια χρονιά δεν ξεπερνούσε το 4%! Αυτόν τον παραλογισμό διόρθωσε ο μνημονιακός νόμος μέσω του οποίου ήρθη το καμποτάζ. Ετσι κινήθηκε η αγορά και έτσι η κρουαζιέρα αποκαταστάθηκε, αν και η Ελλάδα υπολείπεται των άλλων θαλάσσιων προορισμών της Ευρώπης, επειδή έχει χαθεί πολύς χρόνος.
Τώρα όμως που τα πράγματα αλλάζουν, ξαναβγαίνει στην επιφάνεια η κουλτούρα της άρνησης. Δεν θέλουμε ανάπτυξη, δεν θέλουμε την κρουαζιέρα στους μικρούς προορισμούς. Αυτοί, όπως καθετί μικρό κι αριστερό, ανήκουν αποκλειστικά σ’ εμάς που αρχίσαμε με σλίπινγκ μπαγκ και με καρπούζι και θέλουμε σλίπινγκ μπαγκ και καρπούζι ως τα βαθιά μας γεράματα.
Το λεφτόδεντρο, στο οποίο επενδύει μονίμως η Αριστερά, παραμένει η μονοκαλλιέργεια της ευαισθησίας μας. Κι είμαστε έτοιμοι ακόμα μία φορά να το υπερασπιστούμε.
Αξιοι της μοίρας μας.
