Είναι δικηγόρος, και μάλιστα καλή δικηγόρος, η Κάμαλα Χάρις και έχει επιδείξει τη δεξιότητά της, ειδικά στην εξέταση μαρτύρων, όσες φορές συμμετείχε σε επιτροπές του Κογκρέσου. Με τις λέξεις, πάντως, έχει μια προσωπική σχέση. Συχνά τις χρησιμοποιεί με τον δικό της, πρωτότυπο τρόπο, αλλά επειδή το τελικό αποτέλεσμα δεν βγάζει νόημα ή, τέλος πάντων, οι στερούμενοι ποιητικής παιδείας δεν μπορούν να το καταλάβουν, την πειράζουν. Ενα από τα σχετικά αστεία μάλιστα που λέγονται εις βάρος της είναι η φράση «word salad», δηλαδή «σαλάτα λέξεων», επειδή υποτίθεται ότι είναι η ειδικότητα της αντιπροέδρου.
Παραθέτω το κατά τη γνώμη μου πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του χαρίσματός της (θα επανέλθω στον συγκεκριμένο όρο παρακάτω), πρώτα στο πρωτότυπο, έπειτα σε μετάφραση: «The strength of our nation has always been that, despite the odds and the obstacles, we push to move forward, that we are guided by what we see that can be unburdened by what has been». Το μεταφράζω με την ευαισθησία που απαιτεί η ποίηση: «Η δύναμη του έθνους μας είναι ήταν πάντα ότι, παρά τις αναποδιές και τα εμπόδια, σπρώχνουμε να προχωρήσουμε, ότι οδηγούμαστε από αυτό που βλέπουμε ότι μπορεί να είναι ξεφορτωμένο από αυτό που υπήρξε». Είμαι βέβαιος ότι η αντιπρόεδρος θα είναι και χορτοφάγος…
Διευκρινίζω ότι θεωρώ χάρισμα τη συγκεκριμένη ικανότητα της αντιπροέδρου των ΗΠΑ κι ας την κοροϊδεύουν οι άσχετοι. Πειραματίζεται με τον τρόπο του Γουίλιαμ Μπάροουζ, που έγραφε μια ιστορία, έπειτα έκοβε τα δακτυλόγραφα σε μικρές σειρές λέξεων και, στο τέλος, τα ένωνε όλα αυτά στην τύχη. (Και το πιο αστείο είναι ότι κάποιοι τον θαύμαζαν κιόλας στα νιάτα τους, όπως ο υπογράφων…)
ΣΗΚΟΥΑΝΑΣ
Οι διορθώσεις δημοσιογραφικών λαθών σπανίως κάνουν ενδιαφέρον ανάγνωσμα, αλλά οφείλω τη διόρθωση για να είμαι εντάξει απέναντι στον εαυτό μου και στους αναγνώστες, ώστε να διατηρώ το δικαίωμα του λάθους για το μέλλον. Το σημείωμα της στήλης στις αρχές της εβδομάδας για τα βρωμόνερα του Σηκουάνα ήταν ατυχές. Βρωμόνερα είναι, ως προς αυτό αμφιβολία δεν υπάρχει. Ομως αυτό δεν είναι εμπόδιο ή πρόβλημα για τη διοργάνωση, όπως υποστήριζα εσφαλμένα στο σημείωμά μου. Αντιθέτως, τα βρωμόνερα του Σηκουάνα είναι ο παράγων που βοηθά τους αθλητές να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους και έτσι προάγεται το ίδιο το ευγενές άθλημα της κολύμβησης. Η φρίκη του βούρκου είναι εκείνο που τους υποχρεώνει να βάλουν τα δυνατά τους για να βγουν από εκεί μέσα όσο πιο γρήγορα γίνεται και έτσι γίνονται τα ρεκόρ.
Μετά το τέλος των Αγώνων στο Παρίσι προτείνω να συγκρίνουμε τις ατομικές επιδόσεις όσων αθλητών βούτηξαν στον Σηκουάνα με τις προηγούμενες επιδόσεις τους. (Μετά τις διακοπές, θα επιληφθώ προσωπικώς.) Αν διαπιστωθεί ότι σε όλους είναι βελτιωμένες, τότε θα πρέπει να προσδιοριστεί η ακριβής χημική σύσταση του νερού, ώστε το νερό του Σηκουάνα να καθιερωθεί ως η σταθερά για τη διεξαγωγή των αθλημάτων του υγρού στίβου στους Ολυμπιακούς. Γιατί όχι; Νομίζω ότι το σύνθημα των Αγώνων λέει «πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά». Δεν λέει πουθενά «πιο υγιεινά»! Επομένως, παραμένουμε εντός του πνεύματος του ολυμπισμού…
ΥΠΕΡΤΟΥΡΙΣΜΟΣ
Το θέμα είναι απλό και τετράγωνο. Ο συνωστισμός είναι μια κατάσταση πολύ ενοχλητική. Σε υπερβολικές δόσεις μάλιστα είναι μια κατάσταση ανυπόφορη. Κανείς δεν πληρώνει (ούτε υφίσταται την ταλαιπωρία των σύγχρονων αερομεταφορών…) προκειμένου να υποβληθεί στο μαρτύριο του μόνιμου συνωστισμού. Ιδίως αν ανήκει στην πολυπληθή κατηγορία εκείνων που δουλεύουν όλον τον χρόνο για να ζήσουν δύο ή τρεις εβδομάδες «τη ζωή όπως θα έπρεπε να είναι», που λέει ο ποιητής. Το πρόβλημα του υπερτουρισμού είναι πραγματικό και είναι ζωτικής σημασίας για τον πλέον προσοδοφόρο τομέα της οικονομίας μας. Συνεπώς, η ιδεολογικοποίηση της σχετικής συζήτησης είναι βλακώδης και αποπροσανατολίζει. Το ζήτημα είναι πρακτικής φύσεως και αφορά ένα μέλλον που είναι πιο κοντά από όσο νομίζουμε…
