Η Καθολική Εκκλησία προσεβλήθη: χλευάστηκε, λέει, και γελοιοποιήθηκε ο χριστιανισμός. O Nτόναλντ Τραμπ θύμωσε, μαζί κι ο ολλανδός ακροδεξιός Γκερτ Βίλντερς. Ιερή οργή έχει καταλάβει και τους παρ’ ημίν θεματοφύλακες της πίστης: για «Βατερλώ» μιλάει ο ένας, για «τσίρκο» ο άλλος, για «ύβρι» ο τρίτος, το «βαθύ κόμπλεξ κατωτερότητας των ΛΟΑΤΚΙ» ανακαλύπτει ο τέταρτος. Ακόμη και μια προοδευτική υποψήφια για την ηγεσία ενός προοδευτικού κόμματος ενοχλήθηκε, γράφοντας πως ο Ολυμπισμός «δεν είναι πεδίο προβολής και κυρίως επιβολής προσεγγίσεων που διχάζουν». Μα ποιος προσπάθησε να επιβάλει κάτι;
Λιτή ήταν η απάντηση του σκηνοθέτη της τελετής έναρξης Τομά Ζολί: «Στη Γαλλία έχουμε ελευθερία της δημιουργίας, καλλιτεχνική ελευθερία, είμαστε τυχεροί που ζούμε σε μια ελεύθερη χώρα. Είμαστε μια δημοκρατία. Εχουμε το δικαίωμα να αγαπάμε όποιον θέλουμε, έχουμε το δικαίωμα να μην είμαστε προσκυνητές». Αυτονόητα πράγματα που, παρασυρμένοι από την ακραία πόλωση της εποχής, τείνουμε να ξεχνάμε.
Εκείνοι που σχεδίασαν και οργάνωσαν όμως την τελετή της περασμένης Παρασκευής στον Σηκουάνα δεν άσκησαν απλώς ένα δικαίωμα που τους παρέχει η δημοκρατία. Πέτυχαν και κάτι πολύ σημαντικότερο, σχεδόν ακατόρθωτο. Οπως γράφει ο πολιτικός συντάκτης της Libération Τομά Λεγκράν, συμφιλίωσαν δύο ρεύματα που, μολονότι απορρέουν αμφότερα από τον γαλλικό πολιτικό και επαναστατικό φιλελευθερισμό, έχουν εχθρικές σχέσεις: τον οικουμενισμό με τον «ουοκισμό». Και έκαναν τους Γάλλους, τους φιλελεύθερους, όχι τους λεπενικούς, να νιώσουν υπερήφανοι. Πότε ήταν η τελευταία φορά που χρησιμοποιήσαμε αυτή τη λέξη στην Ελλάδα;
O οικουμενισμός, θυμίζει ο Λεγκράν, είναι η Ελευθερία, ο θετικός ατομισμός του Διαφωτισμού, ο οποίος δέχεται ταυτόχρονη επίθεση από τους ισλαμιστές (Charlie, Μπατακλάν) και τον πουτινο-τραμπισμό, που θεωρούν τη Γαλλία προγεφύρωμα της αποδόμησης και της ηθικής κατάπτωσης της Δύσης. Τις τελευταίες δεκαετίες βρισκόταν σε μια καταθλιπτική άμυνα. Τώρα επιστρέφει μέσα από την καλλιτεχνική ελευθερία, τον έρωτα και τις απολαύσεις της ζωής.
Ο «ουοκισμός», πάλι, είναι μια μορφή αντιρατσισμού, που μπορεί να έδινε τα τελευταία χρόνια την εντύπωση ότι θέλει να τοποθετήσει τους ανθρώπους σε ταυτοτικά κουτάκια, μπορεί να χαρακτηριζόταν από άλλους προοδευτικό ντελίριο κι από άλλους συντηρητικός πανικός, συνιστά όμως και μια, συχνά αδέξια, επιβεβαίωση μιας μάχης τελικά πολύ επαναστατικής, στο πνεύμα του 1789, εναντίον κάθε κυριαρχίας, αρσενικής, μετα-αποικιακής, οικονομικής, κοινωνικής, εναντίον όλων εκείνων που υποδουλώνουν.
Η αντίθεση ανάμεσα στα δύο αυτά ρεύματα προσδιόριζε τα τελευταία χρόνια και την αντιπαράθεση ανάμεσα στον μακρονισμό και τη ριζοσπαστική Αριστερά. Και ξαφνικά, το Λαϊκό Μέτωπο βρίσκεται να απολαμβάνει την Αγιά Νακαμουρά που τραγουδά συνοδευόμενη από την μπάντα της Ρεπουμπλικανικής Φρουράς και οι μακρονιστές ανακαλύπτουν ότι γοητεύονται από τη μεταμόρφωση ενός πίνακα του 17ου αιώνα σε ένα ΛΟΑΤΚΙ αντιπαχυσαρκοφοβικό φαγοπότι.
Μήπως λοιπόν αυτή η αντιπαράθεση είναι σε μεγάλο βαθμό τεχνητή και διογκώνεται σκοπίμως; Μήπως ο Διόνυσος ενώνει;
