Η Ειρήνη είναι 12 χρονών και δουλεύει στην ταβέρνα του πατέρα της, στο νησί της. Ηρθε στο τραπέζι μας να μας ρωτήσει αν όλα είναι καλά, αν θέλουμε κάτι. Το ύφος της ήταν σοβαρό, επαγγελματικό. Στις (σαχλές) ερωτήσεις μας, απάντησε ευγενικά: ποια τάξη θα πάει, ναι, της άρεσε η Αθήνα όταν την επισκέφθηκε με το σχολείο της (η Ακρόπολη ήταν ωραία, το Μουσείο Ψευδαισθήσεων πολύ ωραίο, μόνο τα μπαλκόνια του ξενοδοχείου τους της φάνηκαν μικρά) και χμμ, η φετινή σεζόν πάει «σχετικά καλά». Αυτό το τελευταίο το είπε με την αυστηρότητα και βαρύτητα ενός έμπειρου επαγγελματία, με την οποία άλλωστε και μας αποχαιρέτησε, πάντα ευγενικά και χαμογελαστά: «Πρέπει να πάω μέσα, αν τους αφήσω μόνους στο ταμείο τα μπερδεύουν».
Η Κάμαλα είναι brat. Το παράσημο της απονεμήθηκε από τη βρετανή καλλιτέχνιδα Σαρλότ Εμα Ατσινσον (γνωστή ως Charli XCX) και αμέσως υιοθετήθηκε από την επίσημη καμπάνια της: «brat» παραδοσιακά σημαίνει το κακομαθημένο, αγενές παιδί, αλλά τώρα ο όρος χαιρετίζει τρυφερά, συναγωνιστικά, περήφανα όποιον/α απολαμβάνει τη ζωή του παλεύοντας για όσα πιστεύει, όποιον/α ζει αληθινά, γνήσια, κάνοντας λάθη και συνεχίζοντας να τα κάνει κεφάτα και θαρραλέα. Η Κάμαλα Χάρις, ενδεχομένως η μελλοντική πρώτη γυναίκα-πλανητάρχης, έχει αποδείξει ότι ξέρει να κυνηγά και να εξολοθρεύει κακοποιούς, να χορεύει χιπ-χοπ και να περιμένει αθόρυβα μήπως και η τύχη της φέρει το αναπάντεχο· και τώρα που το αναπάντεχο ήρθε κι ακούμπησε στα πόδια της, ο μισός περίπου πλανήτης εύχεται να αποδείξει ότι όντως ξέρει και μπορεί να εξολοθρεύει κακοποιούς – και ίσως, ως brat, να το γλεντήσει κιόλας. Κι εμείς μαζί της.
Η Κόκο είναι γαλλίδα μουσικός που ζει στη Σάντα Μπάρμπαρα της Καλιφόρνιας. Ισως είναι brat, ίσως θα ψηφίσει την Κάμαλα, αλλά την Κόκο Γκόσλαν δεν την ξέρουμε γι’ αυτά· την ξέρουμε γιατί μια καλοκαιρινή μέρα σε ένα ελληνικό λιμάνι είδε μια μικρή γάτα να πνίγεται, όπως την είδαν και πολλοί άλλοι γύρω της, μόνο που η Κόκο με το που την είδε βούτηξε με τα ρούχα στα νερά και την έσωσε. Χωρίς να το σκεφτεί. Εσωσε τη μικρή γάτα αλλά έσωσε και μια παραδοσιακά ναρκωμένη αλλά όχι ανύπαρκτη ελπίδα μας για κάτι διαχρονικά αναγκαίο: για το αυτονόητα επείγον, δηλαδή γι’ αυτό που κάνεις τώρα, χωρίς να σκεφτείς. Η Κόκο βούτηξε να σώσει κάτι που πνιγόταν μπροστά στα μάτια μας και αναδύθηκε θυμίζοντας τη σημασία του αυτονόητου στη ναρκωμένη χώρα μας.
Της χώρας μας, όπου η Κατερίνα είναι η Πρώτη Πολίτης. Τη βλέπουμε συνέχεια και παντού, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι την κοιτάμε και την ακούμε: είναι μικροκαμωμένη, η φωνή της δεν έχει πατριωτικές εξάρσεις και τα μάτια της τείνουν να κρύβονται κάτω από τις αφέλειες, κρύβοντας ότι καμιά φορά είναι και δακρυσμένα. Γιατί κι η Κατερίνα συχνά βουτάει για να σώσει πολλά αυτονόητα – αυτονόητα που ξέρει να (ανα)γνωρίζει γιατί για σαράντα χρόνια υπηρετεί τον νόμο και τις βασικές αρχές του. Που σημαίνει ότι για την Κατερίνα, αυτονόητο είναι να δίνουμε φωνή σε όσους δεν έχουν· αυτονόητο είναι να προστατεύουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα για τα οποία «βασική αρχή είναι η καθολικότητα» – το λέει με την ήρεμη φωνή της, και λέγοντάς το είναι σαν να αναδύεται κραδαίνοντας ψηλά κάτι που πάλι κινδύνεψε να πνιγεί. «Οι θεσμοί εξελίσσονται παράλληλα με την κοινωνία» μάς θυμίζει η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, πρωταρχικός θεσμός η ίδια (ευτυχώς) μιας χώρας που δεν θέλει πια να είναι ναρκωμένη, που θέλει να εξελίσσεται.
Πολεμούν τους κακούργους, βουτούν στα βαθιά, θα παλέψουν για τα αυτονόητα. Η Κόκο, η Κάμαλα, η Κατερίνα, είναι εδώ για τα δύσκολα. Κι όσο για την Ειρήνη, όταν μεγαλώσει θα διευθύνει την ταβέρνα του πατέρα της, ή τον τόπο της, ή τον κόσμο όλο. Ο,τι αποφασίσει εκείνη θα κάνει, και θα το κάνει τέλεια.
