Μπελάς. Σκέφτομαι καμιά φορά ότι πολύ καλά κάνουμε που δεν σκαμπάζουμε τίποτα από την πρόσφατη ή σχεδόν πρόσφατη πολιτική μας Ιστορία. Είναι σαν να περάσαμε από τους Φαναριώτες κατευθείαν στον Καραμανλή της Μεταπολίτευσης. Και τι θα κερδίζαμε αν ξέραμε; Θα ξεβολευόμασταν, θα βγαίναμε από την αναπαυτική ζώνη των κλισέ που χρησιμοποιούν οι ακραίοι για να μας βάλουν στο χέρι, αποκρύπτοντας συστηματικά από το σώμα της επίσημης παιδείας και των αναφορών τους τη μακρά και πονεμένη ιστορία του κεντρώου χώρου στην Ελλάδα. Δεν ξεθύμανα ακόμα. Περιμένετε. Ελευθέριος Βενιζέλος, Παπαναστασίου, Καφαντάρης, Σοφούλης, Σοφοκλής Βενιζέλος, Μιχαλακόπουλος, Πλαστήρας, Γεώργιος Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ακόμα, Γεώργιος Μαύρος και ο χαμένος από χέρι Ζίγδης, ένας μίνι Μπάιντεν της εποχής του – για να σας δώσω να καταλάβετε.
Γέννημα θρέμμα του αντιμοναρχισμού, με πολυκέφαλες ηγετικές φιλοδοξίες, (ο καθένας με τα χούγια του), το ελληνικό Κέντρο συγκινούσε ωστόσο το μεγαλύτερο ποσοστό των ελλήνων πολιτών, εκείνους που προσέβλεπαν στην πρόοδο και την εύρυθμη Δημοκρατία. Η αλήθεια είναι ότι έχοντας απέναντί του την ασάλευτη καθεστωτική αυτοεικόνα των φιλοβασιλικών, τα κινηματικά του γονίδια έχαναν συχνά την ψυχραιμία τους οδηγώντας το στο χείλος ενός, «γραφικού» θα λέγαμε σήμερα, τραμπουκισμού. Ολα αυτά ώσπου να αποφασίσει ο Ανδρέας Παπανδρέου, να κάνει rebranding και πάσα αρχή παυσάτω. Ολοι όσοι είχαν βάλει το κεφάλι τους στον ντορβά έπαψαν πια να αναφέρονται έστω σαν ρομαντικοί πατριάρχες ή σαν αφελείς πρόγονοι, και η Ιστορία άρχισε να ξαναγράφεται από το μηδέν. Να ‘μαστε πάλι εδώ Αντρέα! Στο σημείο μηδέν όπου ο κεντρώος χώρος, αναπτύσσοντας επιφυλακτικά αντανακλαστικά, συνεχίζει τη μεταναστευτική του περιπέτεια καθορίζοντας τις πολιτικές εξελίξεις χωρίς ωστόσο να δίνει γη και ύδωρ σε κανέναν.
Η Αννα Διαμαντοπούλου δείχνει να τα γνωρίζει όλα αυτά και να τα έχει καλά χωνεμένα γι’ αυτό κι έκανε την αποκοτιά να πέσει με όλο της το βάρος ανάμεσα σε τόσες μονοδιάστατες φιγούρες. Είτε καταφέρει να κερδίσει τους κομματικούς στρατούς που έχουν εθιστεί σε μικροκομματικές συναλλαγές συναμεταξύ τους, είτε όχι, θεωρώ τη μάχη κερδισμένη. Και την ίδια επίσης.
