Τελικά, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα με τον Χάρη Δούκα από όσο νομίζαμε. Ο δήμαρχος Αθηναίων αναγνώρισε ότι υπάρχει πρόβλημα με τα σκουπίδια στην Αθήνα και αυτό είναι προς τιμήν του. Εκείνο που δεν είναι καθόλου προς τιμήν του είναι ο λόγος για τον οποίο χαρακτηρίζει την κατάσταση ως αδιέξοδο: «Δεν θέλουμε να προσλάβουμε, δεν θέλουμε να μπει ο ιδιωτικός τομέας και, έτσι, είμαστε σε αδιέξοδο».
Με συγχωρείτε, αλλά ποιος σοβαρός άνθρωπος το εκστομίζει αυτό; Ο κύριος Δούκας ουσιαστικά παραδέχεται ότι είναι ακραία και βαρέως ιδεοληπτικός, αν αποκλείει τη λύση της λεγόμενης ΣΔΙΤ, δηλαδή τη συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, για την οποία το θεσμικό πλαίσιο υπάρχει. Η λογική του κυρίου Δούκα είναι η λογική της Κούβας του Κάστρο, που σημαίνει ότι δεν είναι λογική.
Ο κύριος Δούκας δεν αντιλαμβάνεται ότι το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή το κοινό συμφέρον (πράγμα διαφορετικό από το συμφέρον του Δημοσίου), μπορεί να υπηρετείται και με τη χρήση ιδιωτικών μέσων. Χρέος του είναι λοιπόν να το καταλάβει και να βρει τον τρόπο, ώστε η συνεργασία να αποβεί προς όφελος των πολλών.
Η αποδοχή της βρώμας ως δήθεν αναπόφευκτης μοίρας για την πρωτεύουσα τα καλοκαίρια είναι βαθιά προσβλητική για όσους τον εμπιστεύτηκαν.
Δεν περίμενα το τελευταίο επεισόδιο μεταξύ του προέδρου και λεγόμενης φρουράς του Τσίπρα για να αντιληφθώ ότι στον ΣΥΡΙΖΑ θα έχουμε και άλλες εκρήξεις. Μου έφτανε ότι την προηγουμένη είχε ξεσπάσει εναντίον του Στέφανου Κασσελάκη ο Γιάννης Μουζάλας, για να καταλάβω ότι εκεί πέρα ο δείκτης της θερμοκρασίας έχει χτυπήσει κόκκινο και επίκειται χαμός. Ως και ο κύριος Μουζάλας, ένα τέρας υπομονής, ο οποίος επιπλέον κατέχει την τέχνη της απάθειας του ζεν, δεν άντεξε ο άνθρωπος και τον κατήγγειλε ως ελλιπή (sic) και διχαστικό. Κοινώς, τον είπε ακατάλληλο για τη θέση που έχει. Οτι, λοιπόν, οι επτά παλαιοπροεδρικοί ακολούθησαν σχετική προτροπή του προέδρου και αποχώρησαν από τη συνεδρίαση της οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου είναι κάτι φυσικό και αναμενόμενο, αφού ως και ο κύριος Μουζάλας απασφαλίζει. (Παρεμπιπτόντως, οφείλω μία παρέκβαση εδώ, διότι αφορά κάτι που συχνά το σκέφτομαι με αφορμή την επικαιρότητα στον ΣΥΡΙΖΑ και κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να το γράψω: αυτό το καημένο το παιδί, ο Τάιλερ, που δείχνει γλυκύτατος και συμπαθέστατος, πώς αντέχει ο δόλιος;)
Αλλού βρίσκεται όμως το ενδιαφέρον στον καβγά μεταξύ νεοπροεδρικών και παλαιοπροεδρικών για το συνέδριο. Συγκεκριμένα, στα επιχειρήματα της αντιπολίτευσης, που είναι όλα τεχνικής φύσεως, με αποκορύφωμα εκείνο για την απουσία (άκουσον, άκουσον!) κεντρικής εισήγησης της Επιτροπής Καταστατικού. Τι ειρωνεία να συνειδητοποιείς ότι το ελλιπές καταστατικό τους, το ίδιο που τώρα το υπερασπίζονται από τις αυθαιρεσίες του προέδρου, ήταν εκείνο που τους φόρεσε τον Κασσελάκη φέσι μέχρι τ’ αφτιά και δεν μπορούν με τίποτα να απαλλαγούν. Κλασικό παράδειγμα μιας τυπολατρίας που χαρακτηρίζει την Αριστερά και συμβάλλει στην κωμική της διάσταση.
Παρότι δικηγόρος και μάλιστα με θητεία εισαγγελέα επί δεκαετίες, η αντιπρόεδρος Κάμαλα Χάρις δεν το έχει με τις λέξεις. Μην κρίνετε από την πρώτη εμφάνισή της αφότου έλαβε το χρίσμα, την ομιλία που έκανε προχθές στην τελετή για φοιτητές που διακρίνονται στον αθλητισμό. Οταν ξεφεύγει από το έτοιμο κείμενο, πολύ συχνά τα κάνει σαλάτα. Αλλά με την προπόνηση που θα πέσει από τους ειδικούς, αυτό μπορεί να αντισταθμιστεί, ίσως και να ξεπεραστεί. Στο κάτω κάτω, δεν είναι κατά τεκμήριο ανεπίδεκτη μαθήσεως (όπως είναι ο Τραμπ, σκράπας και εγωιστής) και, επίσης, έχει πέσει πάνω της όλο το σύστημα των Δημοκρατικών, με τους επικοινωνιολόγους, τους εκλογολόγους και την αφρόκρεμα των spin-doctors. Το μεγάλο μειονέκτημα της Κάμαλα, που ίσως αποδειχθεί και μοιραίο, είναι άλλο. Είναι ξένη. Πώς το λένε; Αλλοδαπή, από το εξωτερικό! Η Κάμαλα είναι από την Καλιφόρνια και αυτή, ξέρετε, είναι μια άλλη χώρα.
Για τον ίδιο λόγο, θεωρώ μάλλον απίθανο να επιλεγεί για αντιπρόεδρος της Κάμαλα ο χαρισματικός κυβερνήτης της Καλιφόρνιας, Γκάβιν Νιούσαμ. Με τον οποίον εμείς, παρεμπιπτόντως, καλλιεργούμε σχέσεις. (Μόλις προ εβδομάδων ήταν στην Αθήνα η γυναίκα του για ιδιωτική επίσκεψη, ως φιλοξενούμενη γνωστού πολιτικού. Ισως του πιο γνωστού, θα έλεγα, με την έννοια ότι είναι ο πρώτος στον οποίο πάει ο νους σου…) Δύο αλλοδαποί στο ίδιο ψηφοδέλτιο; Δεν γίνεται! Πιθανότερη φαντάζει λοιπόν η επιλογή της της Γκρέτσεν Χουίτμερ, που είναι σήμερα κυβερνήτης στο Μίσιγκαν.
