Πρέπει να είναι πολύ δύσκολο αυτό που περνάει ο Τζο Μπάιντεν. Αποσύρθηκε, σχεδόν ταπεινωμένος, από την τελευταία μεγάλη μάχη της πολιτικής του διαδρομής, με τη χλεύη του αντιπάλου του και την απόρριψη από τους φίλους του. Και ήδη γνωρίζει ότι η ιστορική αποτίμηση θα αφήσει στην άκρη στο έργο του και θα υπογραμμίσει τις τελευταίες πράξεις της προεδρίας του. Θα είναι πάντα ο πρόεδρος με έναν αστερίσκο δίπλα του. Δεν είναι ο πρώτος.
Υπήρξαν και άλλοι ηγέτες, με βαρύτερο ιστορικό αποτύπωμα που αρνήθηκαν να παραμερίσουν. Ο Τσόρτσιλ. Πήγαινε από το ένα εγκεφαλικό στο άλλο. Στύλωσε τα πόδια. Τελικώς έκανε στην άκρη. Και ασφαλώς οι δικτάτορες. Ο Στάλιν κυβέρνησε για μερικές ώρες ως νεκρός, αφού κανένας δεν τολμούσε να τον αγγίξει. Ο Φιντέλ Κάστρο έπρεπε να χάσει σχεδόν κάθε επαφή με την πραγματικότητα για να αφήσει την εξουσία στον αδελφό του. Ο Μάο υπέφερε από καρδιολογικά προβλήματα και Πάρκινσον. Εμεινε στη θέση του μέχρι την τελευταία του ημέρα στον κόσμο. Και εδώ στα δικά μας, ο Ανδρέας Παπανδρέου έπρεπε να φτάσει στο κατώφλι του θανάτου για να αφήσει την πρωθυπουργία, ενώ πέθανε ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχει ένα και μόνο κοινό χαρακτηριστικό σε αυτούς τους ανθρώπους. Σε όλη τους τη ζωή σφυρηλατούσαν τη στιβαρή εικόνα του ηγέτη. Του άφθαρτου. Είναι παρά πολύ δύσκολο, ως αδύνατο, να αποδεχθούν την αδυναμία τους. Δεν είναι η εξουσία που τους ενδιαφέρει, ούτε η δύναμη, αλλά η προσωπική αναμέτρηση με την ιστορική μνήμη και το λαϊκό θυμικό. Μέχρι πριν από λίγες μέρες, ο Τζο Μπάιντεν δήλωνε ότι θα είναι υποψήφιος και μάλιστα θα νικήσει για δεύτερη φορά τον Τραμπ. Αν δεχθούμε ότι παραμένει διαυγής, τότε πρέπει να αποδώσουμε αυτές τις δηλώσεις στα δεσμά που του επέβαλε η ηγετική του εικόνα. Πιθανότατα ούτε ο ίδιος δεν τις πίστευε. Ομως δεν μπορούσε να πει και να κάνει κάτι διαφορετικό έναντι του εαυτού του. Και κάπου στο βάθος του μυαλού του ίσως προτιμούσε ένα θάνατο στο Οβάλ Γραφείο παρά σε μια κουνιστή πολυθρόνα στο Ντέλαγουερ.
