23 Ιουλίου του 2012: Ήταν η μέρα που η ανήλικη -τότε- Μυρτώ Παπαδομιχελάκη έπεσε θύμα βιασμού και άγριας κακοποίηση στην Πάρο όπου έκανε διακοπές.
Σήμερα, συμπληρώθηκαν 12 χρόνια από την ημέρα που η Μυρτώ έζησε τον απόλυτο εφιάλτη και η οικογένειά της την συντιβή βλέποντας το παιδί τους βαρύτατα χτυπημένο και κακοποιημένο να καταλήγει με μόνιμη αναπηρία, ενώ δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με το περιβάλλον της.
Όταν δέχτηκε την επίθεση, η Μυρτώ περπατούσε στην ακροθαλασσιά και ώρες μετά, η μητέρα της την βρήκε χτυπημένη και κακοποιημένη.
Η υπόθεση είχε σοκάρει το πανελλήνιο με τον δράστη να ισχυρίζεται στο δικαστήριο πως αρχικά της επιτέθηκε για να της κλέψει το κινητό.
Η μητέρα της, Μαρία Κοτρώτσου, εδώ και 12 χρόνια δεν έχει φύγει λεπτό από το πλευρό της και καθημερινά δίνει της δική της μάχη.
Η κ. Κοτρώτσου αναφέρει πως κάθε χρόνος που περνάει «βαραίνει περισσότερο την ψυχή μου, γιατί απομακρύνομαι από την υλοποίηση του θαύματος που κρατάει την ελπίδα μου ζωντανή».
«Αυτό που με στεναχωρεί πιο πολύ απ’ όλα είναι ότι ο χρόνος περνάει χωρίς εσύ να τον ζεις, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας σου», συνεχίζει η κ. Κοτρώτσου.
Με αφορμή τη συμπλήρωση των 12 ετών από τη μέρα της άγριας επίθεσης η Μαίρη Κοτρώτσου έγραψε το εξής μήνυμα στο Facebook:
«2012-2024
12 χρόνια από τότε….
12 χρόνια και ακόμη δεν συνήθισα την νέα σου εικόνα…
12 χρόνια που μου λείπουν τα ζουζουνίσματα σου, η φωνή σου, η ενεργητικότητα σου.
Κάθε χρόνος που περνάει βαραίνει περισσότερο την ψυχή μου, γιατί απομακρύνομαι από την υλοποίηση του θαύματος που κρατάει την ελπίδα μου ζωντανή. Σαν μια φλόγα που στην αρχή φουντώνει, αλλά όσο περνάει η ώρα αρχίζει να χαμηλώνει, μέχρι να σβήσει.
Απ την άλλη πλευρά, κάθε χρόνος είναι ακόμη 365 μέρες που είμαι μαζί σου, που βλέπω το χαμόγελό σου, που νιώθω την ανάσα σου, την ζεστασιά σου… και αυτό είναι ευτυχία! Γιατί μου έχει δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία!
Μα αυτό που με στεναχωρεί πιο πολύ απ όλα είναι ότι ο χρόνος περνάει χωρίς εσύ να τον ζεις όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας σου… και ήδη έχουν περάσει 12 χρόνια που δεν τα έζησες …
Και στο τέλος θα μιλάω για την ζωή που δεν έζησες…
Γι αυτό θέλω να κάνω για σένα οτιδήποτε μπορεί να σου δώσει μια γεύση ζωής. Θα σε πηγαίνω όπου μπορώ να βλέπεις τι κάνουν όλοι οι άλλοι άνθρωποι, να γεύεσαι έστω μια μικρή γωνία από το πιάτο της ζωής και ας μην συμμετέχεις όπως θα έπρεπε στα 27 σου χρόνια, και ας σκίζεται η καρδιά μου που κοιτάς από μακριά την ζωη των συνομιλητών σου, ενώ εσύ είσαι καθηλωμένη σε ένα αναπηρικό καρότσι, χωρίς να μπορείς να τρέξεις να χαρείς να μιλήσεις, ενώ εγώ εκείνη την ώρα σκέφτομαι: άραγε τι νιώθει τώρα; Υποφέρει? Χαίρεται που έστω βλέπει και συνάμα να ακούω: «μπράβο για το κουράγιο σας»!
Δεν έχω παραπάνω κουράγιο από κανένα! Το μέσα μου κανείς δεν το ξέρει, αλλά θέλω να σου δίνω χαρά, ελπίδα, δύναμη, γι αυτό προσπαθώ! Και θα προσπαθώ όσο μπορώ και όσο αντέχω!
Ίσως πάλι όλο αυτό να είναι ένας ευσεβής πόθος, αφού η ζωή είναι τόσο περίπλοκη και τόσο πολύπλοκη και φεύγει τόσο γρήγορα!»
Όλα ξεκίνησαν στις 23 Ιουλίου του 2012, όταν η Μυρτώ, που τότε ήταν ανήλικη, βρέθηκε σε κώμα στη Χρυσή Ακτή της Πάρου. Η κοπέλα είχε δεχθεί χτύπημα με πέτρα και διακομίσθηκε σε νοσοκομείο των Αθηνών. Η τότε 15χρονη είχε κατευθυνθεί στα βράχια, ελάχιστα μέτρα από εκεί που βρισκόταν η μητέρα της, ακούγοντας μουσική από το κινητό της. Λόγω των ακουστικών, δεν κατάφερε να αντιληφθεί τον Πακιστανό, που την πλησίαζε.
Οι αρχές ξεκίνησαν τις έρευνες για τον εντοπισμό του δράστη. Λίγες ημέρες αργότερα, ο Αχμέτ Βακάς εντοπίστηκε στη Νέα Χαλκηδόνα, μέσω του κινητού του. Ο ίδιος εγκατέλειψε την Πάρο, προφασιζόμενος ασθένεια δικού του ανθρώπου. Η ταυτοποίηση του DNA έδειξε τον δράστη, ο οποίος στο μεταξύ είχε προσπαθήσει να ενταχθεί σε πρόγραμμα επαναπατρισμού.
Ο Βακάς ομολόγησε το έγκλημά του και μεταφέρθηκε στη Σύρο, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις.
