Αυτή η κυρία Νάνσυ, άλλως η «σαραντατετράχρονη», που είχε στήσει και διηύθυνε τη συμμορία των εκβιαστών, είναι μεγάλο ταλέντο και οφείλουμε να της το αναγνωρίσουμε, ανεξαρτήτως της ηθικής αποστροφής για την παράνομη δράση της. Και η εγκληματική δραστηριότητα, ξέρετε, χρειάζεται οργανωτικότητα, προκειμένου να οδηγήσει σε αποτελέσματα. Αν, λ.χ., ο Χίμλερ, εκ των κορυφαίων εγκληματιών του 20ού αιώνα, είχε ένα προσόν, αυτό ήταν η ικανότητά του στην οργάνωση, χάρη σε αυτό πήρε μια σωματοφυλακή από γορίλλες, τα Ες Ες, και την εξέλιξε σε κράτος εν κράτει. Σε πολύ μικρότερη κλίμακα, ως προς τον βαθμό της εγκληματικής δραστηριότητας, το ίδιο πρέπει να πούμε και για την κυρία Νάνσυ.
Αναλογιστείτε μόνο τι είδους δίκτυο είχε στήσει. Περιελάμβανε υπαλλήλους από όλους του κλάδους που εμπλέκονται στον έλεγχο ξενοδοχείων και καταστημάτων με τραπεζοκαθίσματα: από τη Δημοτική Αστυνομία και την Υπηρεσία Δόμησης μέχρι τη Διεύθυνση Υγειονομικού. Επιπλέον, είχε και άκρη στο υπουργείο Πολιτισμού, σε υψηλόβαθμο στέλεχός του μάλιστα. Δεν είναι αξιοθαύμαστο; Αυτή η γυναίκα κατάφερε να κάνει το Δημόσιο να δουλέψει και να παραγάγει αποτελέσματα! Λίγο είναι; Εδώ, έχουμε περιπτώσεις πολιτικών που κάθονται χρόνια στα υπουργεία τους και δεν καταφέρνουν ποτέ να καταλάβουν τι είναι και πώς λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός. Βλέπουμε, αντιθέτως, την κυρία Νάνσυ, τη σαραντατετράχρονη, να οργανώνει άψογα τις υπηρεσίες μεταξύ τους και να καθαρίζουν 700.000 μέσα σε ενάμιση χρόνο. Γι’ αυτό λέω, κρίμα που είναι απατεώνισσα η κυρία Νάνσυ. Πρόσωπα με τις δικές της ικανότητες χρειάζονται στην πολιτική…
Ενδιαφέρον, όμως, έχει και η άλλη άκρη αυτού του μικρόκοσμου. Δεν σας κάνει εντύπωση η ευκολία, με την οποία 47 επιχειρήσεις δέχτηκαν να πληρώνουν προστασία; Αν όχι, θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση και να μας βάζει σε σκέψεις, γιατί από τις μαρτυρίες που διαρρέουν στα ΜΜΕ προκύπτει ότι υπήρχαν και επιχειρηματίες που δεν ενέδιδαν στον εκβιασμό της προστασίας, χωρίς να αντιμετωπίσουν προβλήματα μετέπειτα. Γιατί αυτή διαφορά; Επειτα είναι και οι διαμαρτυρίες των πελατών, δηλαδή των εκβιαζομένων, που δεν αφορούν τον εκβιασμό, αλλά την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών προστασίας! «Είναι δυνατόν να πληρώνω 16.000 τον χρόνο και να έχω αυτή την αντιμετώπιση», ρωτάει την κυρία Νάνσυ ένας επιχειρηματίας. Συνεπώς, καταλαβαίνουμε ότι καθόλου δεν τον νοιάζει αν παρανομεί, τον νοιάζει μόνο να μην τον τιμωρήσουν επειδή παρανομεί. Για να το θέσω μεταφορικά, πάντα χρειάζονται δύο για το τανγκό. Εγώ αυτό καταλαβαίνω. Αλλοι, εξυπνότεροι, θα καταλάβουν περισσότερα.
Κάπου το διάβασα και ξαφνιάστηκα: «Αν κερδίσω εγώ», δήλωσε ο Χάρης Δούκας, «θα εκτιναχθεί το ΠΑΣΟΚ». Μπορεί πράγματι να ανεβούν τα ποσοστά του κατά δύο, τρεις ή τέσσερις μονάδες – αν αυτό εννοεί ως εκτίναξη ο κύριος Δούκας. Κάθε αλλαγή ηγεσίας αναζωογονεί το ενδιαφέρον για ένα κόμμα με ιστορία και αυτό συνήθως καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις. Και με τον κραταιό Νικόλα έτσι συνέβη. Το γεγονός όμως ότι είναι τόσο απλό και εύκολο για τον κύριο Δούκα να εκφράζει την αισιοδοξία του με αυτοπεποίθηση που συνορεύει με την αλαζονεία και την έπαρση, σημαίνει για μένα ότι ήταν πολύ μεγάλη η πόρτα την οποία άνοιξε ο Στέφανος Κασσελάκης με την εκλογή του στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Τι πόρτα; Πύλες άνοιξε και έτσι σήμερα μπορούν να περνούν όλα τα καλάμια ανεξαρτήτως μεγέθους…
Δεν θυμάμαι πόσοι ήταν οι νάνοι γύρω από τη Χιονάτη, νομίζω όσοι και οι υποψήφιοι για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Ούτε θυμάμαι τα ονόματα όλων τους – δυστυχώς, στην κλασική παιδεία έχω κενά, αλλά προσπαθώ να τα καλύπτω. Αν, πάντως, κάποιος από τους επτά ήταν ο γκαφατζής, τότε ο τίτλος ταιριάζει στον Μανώλη Χριστοδουλάκη και ας μην είναι υποψήφιος για την προεδρία. Θυμίζω ότι είχε μετάσχει με πρωτοβουλία του σε κάποια συζήτηση για την ένωση της Κεντροαριστεράς, ώσπου εμφανίστηκε απρόσκλητος ο Κασσελάκης και αυτός ο καημένος δεν ήξερε πού να κρυφτεί. Επειτα, έσπευσε να πει το «πάμε» στον Χάρη, με εκείνη την αστεία φωτογραφία, τώρα όμως φαίνεται να το μετανιώνει, επειδή εξετέθη πολύ, οπότε δεν έχει ρόλο στα μαγειρεία του καλοκαιριού. Ας πρόσεχε…
