Βαριά τορπίλη χτύπησε τη Δευτέρα τον πολύμηνο μυστικό διάλογο της κυβέρνησης με εκείνη της Αγκυρας, καθιστώντας τον πιθανότατα κλινικά νεκρό, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στο Πολεμικό Μουσείο. Ο μεν Αντώνης Σαμαράς έχει ξαναμιλήσει περί πειρατών Τούρκων και η στάση του στην εικαζόμενη ελληνοτουρκική συμφωνία είναι γνωστή από καιρό. Αντίθετα, το περιεχόμενο της εκκολαπτόμενης συμφωνίας, παραμένει άγνωστο. Το μόνο που έχει γνωστοποιηθεί δημοσίως, προσωπικά δε τόσο από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, όσο και από τον υπουργό Εξωτερικών του, είναι το πρωτοφανές και αδιανόητο σε κάθε επίπεδο ότι πρέπει η χώρα να προετοιμαστεί για υποχωρήσεις.
Οι υποχωρήσεις αυτές όμως είναι αδύνατο να περάσουν από τη Βουλή. Αν ο Μητσοτάκης ήλπιζε στην αντιπολίτευση, όπως στον γάμο για τα ομόφυλα ζευγάρια, η πόλωση και το πολιτικό χάος έχουν πλέον καταστήσει τέτοιο σχεδιασμό αδύνατο. Ακόμα… αδυνατότερο είναι να περάσουν με τις ψήφους της ΝΔ, η οποία θα εκραγεί – εναντίον του φυσικά. Ετσι, όπως έχει προειδοποιήσει αυτή η στήλη ήδη από τον Απρίλιο, μία οδός μένει: ένα πονηρό συνυποσχετικό.
Στο άρθρο με τίτλο «Οταν γίνουν θύελλες τα ήρεμα νερά» στις 27 Απριλίου αναφερόταν εδώ σχετικά: «Η κυβέρνηση έχει προαποφασίσει να καταλήξει σε κάποια μορφή συμφωνίας με την Τουρκία – ενδεχομένως στην υπογραφή του συνυποσχετικού για διεθνή διαιτησία για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ. Διαιτησία που αν λ.χ. η ελληνική πλευρά αποδεχθεί να γίνει έξω από το καθεστώς του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας το οποίο δεν αποδέχεται η Τουρκία, θα συνιστά βαριά ελληνική ήττα πριν καν το ξεκίνημά της. Και που για να συμβεί, ενδεχομένως να απαιτήσει μόνον τη συνυπογραφή των δύο κυβερνήσεων σ’ ένα έγγραφο. Λίγο μετά, στο άρθρο με τίτλο «Το Δίκαιο των γειτόνων» στις 25 Μαΐου, η στήλη επανερχόταν: «Σε αντίθεση με το Δίκαιο της Θάλασσας, το… “Δίκαιο των γειτόνων” (σ.σ. που προέβαλε ο Ερντογάν πριν απ’ την επίσκεψη Μητσοτάκη στην Αγκυρα ως δεδομένη βάση της ελληνοτουρκικής συμφωνίας) μπάζει από παντού. Γιατί αν επικρατήσει τέτοια λογική και συνταχθεί συνυποσχετικό αποδοχής διεθνούς διαιτησίας επ’ αυτής, τα όρια του τι μπορεί αυτό να περιλαμβάνει και το πού μπορεί να οδηγήσει είναι κυριολεκτικά χαοτικά. Και άπαξ ξεκινήσει τέτοια διαδικασία με όρους… “γειτόνων” που επικαλείται ο Ερντογάν, δεν υπάρχει επιστροφή. Ουδείς έλληνας πρωθυπουργός διανοήθηκε καν ποτέ μέχρι σήμερα ότι θα μπορούσε η Ελλάδα να βρεθεί στη Χάγη ή αλλού για διευθέτηση με την Τουρκία επί τέτοιου αδιανόητου εδάφους. Ας ελπίσει κανείς, τελικά, ούτε και τώρα».
Αυτό ακριβώς είπε τώρα αυστηρά και στοχευμένα ο Κώστας Καραμανλής, προδήλως και με πλήρη σύμπλευση του Αντώνη Σαμαρά: «Είναι αδύνατη και αδιανόητη η σύναψη συνυποσχετικού που θα κρύβει τεχνηέντως και εκ του πονηρού, υπό το πρόσχημα της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας, την εκχώρηση με ασαφείς και διπλωματικά ευρηματικές διατυπώσεις, δικαιώματος στο Διεθνές Δικαστήριο να αποφανθεί περί του εύρους των χωρικών υδάτων ή ακόμα και της εδαφικής κυριαρχίας νήσων και βραχονησίδων. Είμαι κατηγορηματικός σε αυτό». Επήλθε έτσι, ευτυχώς, το τέλος ενός εξαιρετικά επικίνδυνου μη αναστρέψιμου συμφώνου εθνικής απομείωσης για την Ελλάδα.
