«Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε μήτε την κεφαλή του» λέει το γνωστό λαϊκό γνωμικό. Δεν είναι δύσκολο δε κανείς να το παραφράσει για τις ανάγκες του σχολιασμού των πολιτικών εξελίξεων στη Γαλλία και ειδικά τη στάσης της Εθνικής Συσπείρωσης. Κάτι που, προφανώς, θα μπορούσε να κάνει και στις περιπτώσεις άλλων όμορων κομμάτων, όπως η Εναλλακτική για τη Γερμανία, το ισπανικό Vox, το πορτογαλικό Chega ή ακόμη και το κυβερνόν Αδέλφια της Ιταλίας, της Τζόρτζια Μελόνι.
Εύκολα μπορεί να γίνει κατανοητό το γιατί. Οπως σημειώνει και η «Libération», η Μαρίν Λεπέν μπορεί να διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι το κόμμα που έχει φτιάξει και διεκδικεί να σχηματίσει την επόμενη κυβέρνηση της χώρας δεν έχει σχέση με το ένοχο ακροδεξιό παρελθόν του Εθνικού Μετώπου το οποίο διαδέχθηκε, όμως το ποιόν αρκετών νυν βουλευτών και στελεχών του μαρτυρά ακριβώς το αντίθετο: Οτι η κόρη έκοψε μεν τον πολιτικό ομφάλιο λώρο με τον πατέρα της, Ζαν-Μαρί Λεπέν, δεν έχει καταφέρει όμως να κάνει το ίδιο και με τον ιδεολογικό, ο οποίος εξακολουθεί να ενώνει πολλούς συνεργάτες της με ό,τι η ίδια επιδιώκει να αποκηρύξει, ώστε να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την ψήφο των «μέσων Γάλλων», γνωστών και ως «νοικοκυραίων».
Μόλις την περασμένη Δευτέρα, για του λόγου το αληθές, η Λεπέν αναγκάστηκε να καρατομήσει τη Λουντιβίν Νταουντί, μια από τις υποψήφιες βουλευτίνες του κόμματός της που είχε προκριθεί στον δεύτερο γύρο, επειδή οι αντίπαλοί της «αλίευσαν» από το Διαδίκτυο παλαιότερη φωτογραφία της στην οποία φορούσε ένα καπέλο αξιωματικού του χιτλερικού στρατού. Δυστυχώς για την ίδια όμως, δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση, καθώς το ακροδεξιό DNA εξακολουθεί να σφραγίζει πολλούς από τους επώνυμους της Εθνικής Συσπείρωσης.
Ανάμεσά τους ξεχωριστή θέση κατέχει, αναμφίβολα, ο Λοράν Γκνέντιχ, ο οποίος έχει αναδειχθεί πρώτος με 34% σε μια περιφέρεια της Αλσατίας και διεκδικεί την εκλογή του την ερχόμενη Κυριακή. Είναι αυτός ο οποίος, σχολιάζοντας την περιβόητη δήλωση του ιδρυτή του Εθνικού Μετώπου ότι οι θάλαμοι αερίων «ήταν μια λεπτομέρεια στην ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», έχει εκφράσει την άποψη πως δεν επρόκειτο για αντισημιτικό ξέσπασμα, αλλά «για λανθασμένη επιλογή λέξεων», που οδήγησε σε ένα «επικοινωνιακό λάθος». Κάτι που, προφανώς, δεν μπορεί να λησμονήσει εύκολα η εβραϊκή κοινότητα της Γαλλίας, παρά τη σπουδή της Λεπέν να σταθεί στο πλευρό του Ισραήλ στον πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Ενα ακόμα «αστέρι» της… μεταλλαγμένης γαλλικής Ακροδεξιάς ακούει στο όνομα Κριστιάν Πέρες, ο οποίος επίσης πρώτευσε την περασμένη Κυριακή με 30% και επιδιώκει να είναι μέλος της νέας Εθνοσυνέλευσης. Μόνο που αρκετοί δεν ξεχνούν όσα είχε γράψει το καλοκαίρι του 2022, λίγο πριν από την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου στο Κατάρ, όταν είχε κάνει λόγο για «ψευτοεθνική ομάδα» της Γαλλίας η οποία διεκδικούσε το τρόπαιο – αντιγράφοντας, επίσης, τον Ζαν-Μαρί Λεπέν, ο οποίος το 1996 είχε κατακεραυνώσει τους υπεύθυνους της ομοσπονδίας γιατί δέχονταν μαύρους και αλγερινής καταγωγής στην ομάδα.
Από την πλευρά της, η ιταλική «La Repubblica» υπογραμμίζει ότι αρκετοί από τους υποψηφίους της Εθνικής Συσπείρωσης στον δεύτερο γύρο προέρχονται από τον συρφετό των ρατσιστών και αντισημιτών, των υπέρμαχων των θεωριών συνωμοσίας και των αντιεμβολιαστών. Ανάμεσά τους αναφέρει το όνομα της Μονίκ Μπεκέρ, η οποία αναδείχθηκε πρώτη σε μια περιφέρεια των Πυρηναίων, η οποία έχει αποτίσει φόρο τιμής στον ισπανό δικτάτορα Φράνκο, ενώ δεν κρύβει τον θαυμασμό της για την OAS, την οργάνωση η οποία ευθύνεται για τον θάνατο 3.000 και πλέον ανθρώπων, κυρίως Αλγερινών, στη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας και μετά το τέλος του.
Φέρνει, επίσης, στην επιφάνεια το όνομα του Νοέλ Λουντ, ο οποίος αρέσκεται να αναδημοσιεύει στις σελίδες του στα ψηφιακά μέσα ρατσιστικά «ανέκδοτα». Πρόσφατα, μάλιστα, ανάρτησε στο Facebook το σκίτσο ενός μουσουλμάνου μπροστά στο ταμείο αρωγής μιας γαλλικής οικογένειας, συνοδεύοντάς το με το εξής σχόλιο: «Ο τρίτος ιερός τόπος του Ισλάμ».
Μαρίν Λεπέν και Ζορντάν Μπαρντελά, ιδού ο στρατός σας!
Ουδείς αμφιβάλλει ότι ο Εμανουέλ Μακρόν παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις και έχει ενεργό ανάμειξη στις διεργασίες που αφορούν τα σενάρια της επόμενης μέρας για τη χώρα της οποίας ηγείται. Παρ’ όλα αυτά, είναι γεγονός ότι ο πρόεδρος της Γαλλίας μοιάζει να αποφεύγει τα φώτα της δημοσιότητας και τις παρεμβάσεις τις τελευταίες μέρες, ειδικά μετά τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου της περασμένης Κυριακής.
Ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν περνά πίσω από το παραβάν για να ψηφίσει κατά τη διάρκεια του πρώτου γύρου των γαλλικών βουλευτικών εκλογών στο Λε Τουκέ-Παρί-Πλαζ
«Υποτίμησε την αρνητική αντίδραση που προκαλούσε στον κόσμο» εκτίμησε μιλώντας στο «Politico» ένας αξιωματούχος του κόμματός του Renaissance: «Του ζητήθηκε να σταματήσει να μετέχει στην πολιτική εκστρατεία (…) Η πραγματικότητα είναι, μάλιστα, όχι ότι το άκουσε, αλλά ότι του επιβλήθηκε να το ακούσει» συμπλήρωσε ο ίδιος, αποτυπώνοντας τον προβληματισμό και τη δυσφορία που επικρατεί για τον Μακρόν στις τάξεις του κόμματος το οποίο αποτελεί δημιούργημά του. Δεν είναι κρυφό, εξάλλου, ότι εδώ και μερικές εβδομάδες, έχοντας διαγνώσει τον κίνδυνο συντριβής, αρκετά κορυφαία στελέχη, ακόμη και υπουργοί, έκαναν λόγο για την αναγκαιότητα μιας «απομακρονοποίησης» του κόμματος.
Οσοι γνωρίζουν τον Μακρόν, βεβαίως, δηλώνουν βέβαιο ότι αυτή η περίοδος δεν πρόκειται να διαρκέσει πολύ. Αργά ή γρήγορα, τονίζουν, θα κάνει εκ νέου την εμφάνισή του ως «εγγυητής» της δημοκρατίας και ρυθμιστής των εξελίξεων, εκμεταλλευόμενος και τον ρόλο που του δίνει το Σύνταγμα. Ειδικά δε στην περίπτωση που ο συνασπισμός Ensemble καταφέρει να συγκεντρώσει τριψήφιο αριθμό εδρών στη νέα Εθνοσυνέλευση και, ταυτόχρονα, η Εθνική Συσπείρωση μείνει μακριά από τον στόχο των 289 εδρών, τότε είναι μάλλον δεδομένο ότι ο Μακρόν θα επιχειρήσει να εμφανιστεί ως νικητής και δικαιωμένος για την επιλογή του να πετάξει μια «αφοπλισμένη χειροβομβίδα στα πόδια των αντιπάλων του».
Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, πάντως, ένα είναι βέβαιο: Οι δεσμοί του με τη γαλλική κοινωνία (ή, τουλάχιστον, το μεγαλύτερο μέρος της) έχουν διαρραγεί οριστικά. Παρά δε το ότι δεν μπορεί να είναι εκ νέου υποψήφιος το 2027, είναι δεδομένο ότι τον απασχολεί η θέση που θα επιφυλάξει για αυτόν η Ιστορία…
Ολα τα σενάρια παραμένουν ανοιχτά εν όψει του δεύτερου γύρου της ερχόμενης Κυριακής, όμως οι δημοσκόποι μοιάζουν να είναι σχεδόν βέβαιοι ότι κανένα από τα τρία μεγάλα μπλοκ – η ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση, οι «μακρονιστές» και το κεντροαριστερό Νέο Λαϊκό Μέτωπο – όχι απλώς δεν θα φτάσει τον μαγικό αριθμό των 289 βουλευτών, αλλά ούτε καν θα τον πλησιάσει. Ετσι, ενώ από τη μία επικρατεί ανακούφιση για το γεγονός ότι (εφόσον επιβεβαιωθούν τα προγνωστικά) η Γαλλία δεν θα αποκτήσει μια κυβέρνηση της Μαρίν Λεπέν και του Ζορντάν Μπαρντελά για την επόμενη τριετία, από την άλλη αρκετοί είναι εκείνοι που αγωνιούν – όχι μόνο στο Παρίσι αλλά και στις Βρυξέλλες – για το ενδεχόμενο μιας παρατεταμένης περιόδου ακυβερνησίας και πολιτικής κρίσης.
Jean-Luc Melenchon, leader of French far-left opposition party La France Insoumise (France Unbowed – LFI), delivers a speech on stage during a rally with members of the alliance of left-wing parties called the “Nouveau Front Populaire” (New Popular Front – NFP), at the Place de la Republique after partial results in the first round of the early French parliamentary elections in Paris, France, June 30, 2024. REUTERS/Fabrizio Bensch
Σε αυτό το φόντο, πληθαίνουν οι πληροφορίες και «διαρροές» ότι τα κομματικά επιτελεία εξετάζουν πυρετωδώς όλα τα εναλλακτικά σενάρια, αναμένοντας τον εκλογικό χάρτη που θα προκύψει το βράδυ της ερχόμενης Κυριακής για να δουν ποιο από αυτά θα επιλέξουν να θέσουν σε εφαρμογή. Ενα από αυτά έχει να κάνει και με τη συγκρότηση μιας «πλουραλιστικής» κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας – ενός ιδιόμορφου «μεγάλου συνασπισμού», σύμφωνα με ορισμένους – που θα προκύψει από τη σύνθεση αρκετών κομμάτων. Πιθανότατα, μάλιστα, διεμβολίζοντας και κάποια από τα υπάρχοντα στρατόπεδα, με πρώτο και κύριο το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, οι συνιστώσες του οποίου έτσι κι αλλιώς έχουν πολύ αδύναμο πολιτικό «ελάχιστο κοινό παρονομαστή».
Συγκεκριμένα, όπως σημειώνει σε σχετικό της ρεπορτάζ και η ισπανική «El Pais», διεξάγονται ήδη επαφές προκειμένου να διερευνηθεί η δυνατότητα σχηματισμού μιας κυβέρνησης ευρύτερης αποδοχής από το προεδρικό Ensemble και τους εταίρους του, μαζί με το τμήμα εκείνο του Μετώπου που θα δεχθεί να «αποκηρύξει» τον Ζαν-Λικ Μελανσόν, επικεφαλής της Ανυπότακτης Γαλλίας (LFI), καθώς και μερικές δεκάδες βουλευτών της που θεωρούνται ανεπιθύμητα «ακροαριστεροί». Σε αυτό το σχήμα θα κληθεί επίσης να μετέχει, όπως όλα δείχνουν, το πιο μετριοπαθές τμήμα των Ρεπουμπλικανών, το οποίο δεν ακολούθησε τον Ερίκ Σιοτί στην επιλογή του να ενώσει τις δυνάμεις του με τη Λεπέν – ενώ πρόσκληση θα δεχτούν και κάποιοι «ανεξάρτητοι», στους οποίους θα τεθούν πολιτικά τελεσίγραφα.
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι η επικεφαλής των Οικολόγων, Μαρίν Τοντελιέ, δεν κλείνει την πόρτα σε ένα τέτοιο σενάριο, επικαλούμενη «τον κίνδυνο η χώρα να μείνει ακυβέρνητη», κάτι που ενδεχομένως αναγκάσει την ίδια και το κόμμα της να κάνουν «πράγματα τα οποία κανείς δεν έχει κάνει στο παρελθόν». «Υπάρχει λύση: Μια μεταβατική κυβέρνηση η οποία θα συνενώνει τους βουλευτές και τις βουλευτίνες με καλή θέληση και προθυμία να ενωθούν γύρω από ένα συγκεκριμένο σχέδιο», είπε από την πλευρά του το ηγετικό στέλεχος των Ρεπουμπλικανών, Ξαβιέ Μπερντράν.
«Η μάχη κατά του RN σήμερα δεν σημαίνει συμμαχία με το LFI αύριο» διεμήνυσε από την πλευρά της η εκπρόσωπος της κυβέρνησης, απηχώντας και τις απόψεις του απερχόμενου πρωθυπουργού, Γκαμπριέλ Ατάλ, ο οποίος έχει ξεκαθαρίσει ότι «δεν θα συγκυβερνήσουμε με την Ανυπότακτη Γαλλία». Μήπως λοιπόν το πρόβλημα είναι ο Μελανσόν, ο οποίος θα διαπιστώσει τελικώς ότι έγινε «δωρητής σώματος» με τις πολιτικές επιλογές του;
