Η Louise Butcher είναι η ταχύτερη μαραθωνοδρόμος με διπλή μαστεκτομή, σύμφωνα με το Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες. Και είναι ένα ρεκόρ που δεν μπορεί να περιμένει να το καταρρίψει κάποιος.
«Αυτό που ήθελα να κάνω είναι να ομαλοποιήσω τη μαστεκτομή», λέει η μαραθωνοδρόμος από το Βόρειο Ντέβον της Αγγλίας. «Τα ρεκόρ υπάρχουν για να καταρρίπτονται, οπότε [το Γκίνες] σκέφτηκε το ρεκόρ ότι θα ήμουν η ταχύτερη γυναίκα με διπλή μαστεκτομή».
«Αυτό ήθελα – ότι οι γυναίκες μπορεί να θέλουν να το καταρρίψουν», λέει στο people. «Είναι απλώς μέρος της κανονικοποίησης της μαστεκτομής και της μη ύπαρξης στήθους».
Η απόφαση να τρέξει τόπλες ήρθε αφού η 51 ετών γυναίκα, παρατήρησε «αρνητικότητα» γύρω από τη χειρουργική επέμβαση κλεισίματος του πτερυγίου μαστεκτομής χωρίς αποκατάσταση.
Οι άνθρωποι μιλούσαν για «την απώλεια της θηλυκότητάς σου, την απώλεια της αίσθησης του εαυτού σου, του να είσαι γυναίκα και απλά ένιωθε ότι δεν υπήρχε τίποτα θετικό σε αυτό».
Αλλά για την Butcher, η οποία έτρεξε φέτος στον μαραθώνιο του Λονδίνου τόπλες, «ένιωθα αρκετά ελεύθερη» να τρέχω τόπλες, χωρίς τα στήθη «να χτυπούν γύρω μου, και μου άρεσε αρκετά να είμαι επίπεδη».
Επιπλέον, λέει, «υπήρχαν και πλεονεκτήματα, για να είμαι ειλικρινής: Δεν φορούσα σουτιέν όταν έκανε ζέστη. Δεν ίδρωνα. Και σκέφτηκα: “Θα ήθελα πραγματικά να δείξω τη θετική πλευρά του”».
«Ειδικά το γεγονός ότι ζεις, ξέρεις. Ζεις. Δεν έχεις πεθάνει».
Η Butcher, είχε έναν επιθετικό καρκίνο που δεν φάνηκε καν σε μια μαστογραφία ρουτίνας που έκανε μόλις λίγες εβδομάδες πριν ανακαλύψει ένα «μικροσκοπικό κομμάτι» κατά τη διάρκεια μιας αυτοεξέτασης πριν από δύο χρόνια.
Ο γιατρός της έστειλε τη μητέρα δύο παιδιών στην κλινική μαστού για υπερηχογράφημα και «τότε ήταν που βρήκαν πέντε μυστηριώδεις περιοχές που έμοιαζαν λίγο ανώμαλες», λέει η γυναίκα, η οποία ήταν 49 ετών τότε. «Εκεί έκαναν βιοψίες και δύο εβδομάδες αργότερα, μου είπαν ότι είχα λοβιακό καρκίνο».
Η γυναίκα μετά την διπλή μαστεκτομή
Όπως εξηγεί η Mayo Clinic, ο λοβιακός καρκίνος ξεκινά στους γαλακτοφόρους πόρους – και «είναι λιγότερο πιθανό από άλλες μορφές καρκίνου του μαστού να προκαλέσει ένα σταθερό ή διακριτό ογκίδιο στο στήθος”».
«Οι περιοχές που βρήκαν ήταν μικροσκοπικές, αλλά όταν μου αφαίρεσαν το στήθος, ήταν πέντε εκατοστά», λέει η Butcher για το πόσο γρήγορα αναπτυσσόταν ο καρκίνος.
Πέρασε από μια διαδικασία πένθους που διήρκεσε έξι μήνες, λέγοντας: «Ήμουν λυπημένη» Το ξεπέρασε με το τρέξιμο. «Το τρέξιμο με έκανε να το αποδεχτώ περισσότερο».
Η Butcher, η οποία αρχικά άρχισε να τρέχει πριν από τις επεμβάσεις της ως ένας τρόπος για να αντιμετωπίσει το άγχος, άρχισε να τρέχει ξανά – αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά μαραθώνιους.
«Έπρεπε να εξελιχθώ σε κάτι άλλο χωρίς αυτά», λέει για τη ζωή χωρίς στήθος. «Όταν άρχισα να τρέχω τόπλες, αυτό με έκανε να το αποδεχτώ ακόμα περισσότερο, λόγω του τρόπου με τον οποίο ενδυνάμωνα και αποδεχόμουν τον εαυτό μου και έδειχνα στους άλλους ανθρώπους τον εαυτό μου».
«Με έκανε να το αποδεχτώ περισσότερο επειδή δεν έκρυβα τον εαυτό μου», λέει στο PEOPLE.
Είπε ότι η απόφαση να τρέξει στον μαραθώνιο του Λονδίνου τόπλες τον Απρίλιο του 2024 ήρθε αφού «σκέφτηκα ότι θα ήθελα να δω κάποιον εκεί έξω να ζει τη ζωή – να είναι μια ολοκληρωμένη γυναίκα – χωρίς αυτά. Απλά να δείχνεις ότι είσαι δυνατή. Ήξερα ότι θα έκανα άλλον έναν μαραθώνιο [και σκέφτηκα], “Ίσως θα έπρεπε να τον κάνω γυμνόστηθη για να γίνω πειραματόζωο για να δω γιατί υπάρχει τόση αρνητικότητα και από πού προέρχεται το στίγμα”».
«Και γι’ αυτό το λόγο το έκανα».
Οι αντιδράσεις, λέει, ήταν πιο θετικές από ό,τι περίμενε [να είναι].
