Κανόνας: ο βουλευτής οφείλει να είναι «τύπος και υπογραμμός», που λέγανε παλιά. Να μην προκαλεί με τη συμπεριφορά του κανέναν, και πολύ περισσότερο την κοινωνία. Για τη δική του αυτοπροστασία πάνω απ’ όλα. Προκαλείς; Η κοινωνία που είναι αμείλικτη σε κάτι τέτοια (παρότι μπορεί να κάνει τα ίδια ή χειρότερα) το βλέπει, και μαζί της, και εκείνο το κομμάτι της, που σχηματικά ονομάζεται εκλογικό σώμα. Αυτό το εκλογικό σώμα τώρα, το οποίο είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο σε συμπεριφορές οι οποίες έχουν να κάνουν με τσαμπουκάδες και νταηλίκια, σε πληρώνει με σκληρό νόμισμα. Ακόμη και αν, επαναλαμβάνω, έχει υποπέσει σε ανάλογες ή χειρότερες συμπεριφορές.
Ο Λευτέρης Αυγενάκης, λοιπόν, για κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα, δεν μπόρεσε να ελέγξει ούτε νεύρα, ούτε ακραίες αντιδράσεις. Και το πλήρωσε – δικαίως, θα πω – με τη διαγραφή του από τη Νέα Δημοκρατία.
Αν μάλιστα υπολογίσει κανείς ότι όλο αυτό το σκηνικό προκλήθηκε επειδή έφτασε στην πύλη του αεροδρομίου, και τη βρήκε κλειστή, για μια πτήση προς το Ηράκλειο, τότε κανείς θα επικροτήσει διπλά τη διαγραφή, και ίσως και τη διαπόμπευση του βουλευτή. Δέκα πτήσεις την ημέρα έχει από Αθήνα προς Κρήτη, Ηράκλειο και Χανιά. Εχασε τη δική του. Κρίμα, αλλά συνέβη. Οπως μπορεί να συμβεί στον καθένα. Ομως δεν ήταν δα και το τέλος του κόσμου. Θα μπορούσε να περιμένει κάποια ώρα στο lounge του αεροδρομίου και να πετάξει για το Ηράκλειο, με την επόμενη. Προς τι ο πανικός; Που δείχνει πλήρη απώλεια ψυχραιμίας και επιπλέον και έλλειψη καθαρής σκέψης; Για μένα, και μόνο ως προς αυτά τα δύο τελευταία, η διαγραφή ήταν απολύτως δικαιολογημένη…
Τώρα όσον αφορά τα υπόλοιπα που ακολούθησαν, τα βρίσκω εντελώς τραβηγμένα. Παράδειγμα: η Ομοσπονδία των υπαλλήλων στο εμπόριο και τις υπηρεσίες στην οποία υπάγονται και οι εργαζόμενοι του αεροδρομίου, θα προσφύγει λέει στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, κατά του Λευτέρη Αυγενάκη. Μάλιστα. Γιατί όμως; Τι είναι η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου για να προσφεύγει μια συνδικαλιστική οργάνωση κατ’ ενός βουλευτή; Υπάρχουν τα πολιτικά και αστικά δικαστήρια για να προσφύγει ο παθών κατά το επεισόδιο υπάλληλος, και η Ομοσπονδία να του (συμ)παρασταθεί ως πολιτική αγωγή, στο δικαστήριο. Ο Αρειος Πάγος, γιατί εμπλέκεται; Υπήρξε κάποια ένδειξη, ότι με άνωθεν εντολή, θα προστατευθεί έναντι του νόμου ο Αυγενάκης; Δεν υπήρξε, ούτε και θα υπάρξει, όπως φάνηκε από την άμεση διαγραφή του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ. Καμία τέτοια πρόθεση, και από κανέναν. Αρα, προς τι ο εντυπωσιασμός; Επίσης είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν παρόμοιοι διαπληκτισμοί στο αεροδρόμιο μεταξύ επιβατών και υπαλλήλων; Εχει ξανασυμβεί να προσφύγει στον Αρειο Πάγο, έπειτα από ανάλογο περιστατικό, η Ομοσπονδία; Δεν έχει ξανασυμβεί, είμαι σίγουρος.
Και κάτι τελευταίο: να τον σταυρώσουμε τον Αυγενάκη, αν αυτό συμβάλλει στην εύρυθμη λειτουργία του αεροδρομίου «Ελ. Βενιζέλος», αλλά νομίζω ότι η προσπάθεια θα έπρεπε να ξεκινήσει πρώτα από τις ίδιες εταιρείες που διαχειρίζονται το handling του αεροδρομίου. Τόσο σε επίπεδο προσωπικού το οποίο σε αρκετές περιπτώσεις δείχνει ανεκπαίδευτο, όσο και σε επίπεδο παροχής υπηρεσιών – αποσκευές ας πούμε, που φτάνουν ως και μία ώρα μετά την άφιξη της πτήσης, να μοιραστούν στους επιβάτες.
Να τα λέμε κι αυτά…
Στις επτά έφτασαν οι υποψηφιότητες για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ζωή να ‘χουν οι άνθρωποι. Και έπεται συνέχεια, φυσικά. Σπαράζει η καρδιά μου, από την… προθυμία, και την… αυταπάρνηση όλων αυτών των καλών ανθρώπων, να θυσιαστούν για να σωθεί το ΠΑΣΟΚ, και δευτερευόντως και η χώρα. Πόσο συγκινητικό. Δάκρυα κυλούν στα ωραία μου μάτια (πάντα με συνέπαιρνε η αυτοθυσία που έδειχνε ένα άτομο…).
Ειδικά, όταν αναλογίζομαι ότι ορισμένοι από αυτούς, έκαναν οτιδήποτε περνούσε από το χέρι τους προεκλογικά για να υπονομεύσουν το ΠΑΣΟΚ, έτσι ώστε να εμφανίζεται ως ένα αλλοπρόσαλλο κόμμα, χωρίς πολιτική, χωρίς σταθερή θέση για τα προβλήματα της χώρας, και κυρίως ότι παθαίνει συντριβή κάθε φορά που νομοθετεί η κυβέρνηση μια μεταρρύθμιση. Διότι η θέση του ακόμη και όταν υπάρχει, θυμίζει Βαβυλωνία και ως εκ τούτου, είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει την κυβερνητική μεταρρύθμιση. Το ζήσαμε όλο τον χειμώνα. Ασπρο διακήρυσσε η ηγεσία, μαύρο ανακοίνωναν αυτοί/ές διότι είχαν (;) διαφορετική άποψη. Μαύρο η ηγεσία; Ασπρο αυτοί/ές διότι έτσι επέτασσε το Μέγαρο Μαξίμου για να επιβραδυνθεί η άνοδος του ΠΑΣΟΚ και να απαξιώνεται σε κάθε ευκαιρία ο αρχηγός του. Ωραία πράγματα, στρωμένα, και κυρίως «καθαρά»…
Απίθανο πάντως, πόσο πολλοί το έχουν πάρει τόσο πατριωτικά και επιχειρούν με αποφασιστικότητα και ορμή να αναλάβουν την προεδρία του Κινήματος. Αληθινά απίθανο και συνάμα απίστευτο! Βέβαια, κάτι ανατριχιαστικοί ήχοι, σαν τρίξιμο κοκάλων, που ακούγονται πλέον σε όλη την Αθήνα δεν χρειάζεται φιλοσοφία να καταλάβεις τι είναι. Πρόκειται για τα κόκαλα του Ανδρέα του φουκαρά, που ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, και «βλέπει» τώρα να θριαμβεύουν η εγωπάθεια, η αμετροέπεια και ο μικρομεγαλισμός εκείνων που θέλουν να καθίσουν στον θώκο που εκείνος πρωτοκάθισε. Τραγικά πράγματα, δηλαδή.
Να καταλάβετε, μια βουλευτής χθες, που έθεσε υποψηφιότητα, διά δηλώσεως, ανάμεσα στο πλήθος των ανούσιων γενικολογιών, από αυτές που προκαλούν τα πιο βαθιά χασμουρητά, μεταξύ άλλων είπε και τα ακόλουθα… συγκλονιστικά, τα οποία θα κάνουν τους πασόκους να τρέξουν πατείς με πατώ σε, να την ψηφίσουν:
«Μπορούμε να τα καταφέρουμε (φυσικά μόνο με την αφεντιά της επικεφαλής).
Μπορούμε να νικήσουμε τη ΝΔ του κ. Μητσοτάκη.
Να φέρουμε τη Νέα Αλλαγή»!!!
Τούτων δοθέντων, προτιμώ να παρουσιάσω την υποψηφιότητα του συναδέλφου μου Γιάννη Κανελλάκη, που ανακοινώνοντας και αυτός την υποψηφιότητά του, χθες, για το προεδρικό αξίωμα, είπε ένα λιτό: «Ανδρέα, δεν θα σε προδώσουμε ποτέ! Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό»!
Ξεκάθαρος. Το παλιό ΠΑΣΟΚ, το ορθόδοξο. Οχι παραμύθια του τύπου «θα φέρουμε τη Νέα Αλλαγή». Κι η παλιά;
Μια σπουδαία μορφή του πολιτισμού, που έγραψε ιστορία για περισσότερα από 40 χρόνια στην κρατική τηλεόραση, ο Γιώργος Σγουράκης, έφυγε από τη ζωή, και προσωπικά έχασα έναν καλό φίλο και έναν πιστό αναγνώστη. Κρητικός, και… κριτικός, με άποψη για την πολιτική (όχι μόνο για τον πολιτισμό), ο καλός μου φίλος, μου τηλεφωνούσε σχεδόν καθημερινά, για να σημειώσει κάτι που τον «κέντρισε», τον παραξένεψε, τον κινητοποίησε, τον αιφνιδίασε ή τον θύμωσε. Και πάντα με τον καλό λόγο. Για την παρουσία του, και κυρίως για το βαθύ αποτύπωμα που άφησε το «Μονόγραμμά» του στα τηλεοπτικά χρονικά της χώρας, φαντάζομαι ότι θα μιλήσουν άλλοι. Εγώ το μόνο που έχω να σημειώσω, εκ νέου (το έχω κάνει και στο παρελθόν), είναι ότι εκπομπές σαν το «Μονόγραμμα» του Σγουράκη, και σαν το «Παρασκήνιο» του άλλου μεγάλου παραγωγού πολιτισμού, του Λάκη Παπαστάθη, λείπουν τραγικά από την κρατική ΕΡΤ. Ευτυχώς όμως, τόσο ο Σγουράκης όσο και ο Παπαστάθης, άφησαν μια τεράστια παρακαταθήκη, στο αρχείο της ΕΡΤ. Θυμίζω απλώς ότι από το «Μονόγραμμα» του Γ. Σγουράκη πέρασαν μυθικές μορφές του ελληνικού πολιτισμού, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Μανώλης Ανδρόνικος, και τόσοι άλλοι…
