Στις Βρυξέλλες, διαβάζω, δεν ανησυχούν ιδιαίτερα για τις εξελίξεις στη Γαλλία. Η συμφωνία των δημοκρατικών κομμάτων να αποσύρουν τον υποψήφιό τους όπου ήρθε τρίτος ώστε να ενισχυθεί στον δεύτερο γύρο ο αντίπαλος της Ακροδεξιάς δυσκολεύει την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Ζορντάν Μπαρντελά. Και, σε κάθε περίπτωση, με τον Εμανουέλ Μακρόν θα έχει να κάνει τα επόμενα δυόμισι χρόνια η Κομισιόν.
Παρόλο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι (εκτιμάται ότι αν λείπουν 20-30 βουλευτές από τον Μπαρντελά για την απόλυτη πλειοψηφία θα μπορέσει να τους βρει, εκτιμάται επίσης ότι ο πρόεδρος Μακρόν θα δεχθεί αφόρητες πιέσεις τόσο εκ δεξιών όσο και εξ αριστερών να παραιτηθεί), είναι γεγονός ότι η συνεργασία των κομμάτων της Αριστεράς στο πλαίσιο του Νέου Λαϊκού Μετώπου (ΝΛΜ) αποτέλεσε ένα φράγμα στην προέλαση της Ακροδεξιάς. Κι αυτό πρέπει να αποτελέσει ένα μάθημα τόσο για τον Μακρόν και το επιτελείο του, που επέμεναν όλο αυτό το διάστημα να εξισώνουν τα δύο «άκρα», όσο και για τις Βρυξέλλες και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που θεωρούν όλους τους αριστερούς αντισημίτες και όλους τους ακροδεξιούς «μεταμορφωμένους».
Και ο δογματισμός, ο λαϊκισμός, ο αντιευρωπαϊσμός του Μελανσόν; Τα στοιχεία αυτά είναι υπαρκτά και κάνουν πολλούς να είναι απαισιόδοξοι για το μέλλον του Μετώπου. Ομως ο αρχηγός της Ανυπότακτης Γαλλίας δεν έχει το πάνω χέρι, το κόμμα του εκτοπίστηκε από τους σοσιαλιστές του Ραφαέλ Γκλικσμάν στις πρόσφατες ευρωεκλογές και ο ίδιος γνωρίζει καλά ότι δεν είναι «πρωθυπουργήσιμος». Η επίκληση αυτού του μπαμπούλα μόνο την Ακροδεξιά βοηθάει.
Ναι, η απουσία μιας καινοτόμου σκέψης βαραίνει στο μέλλον της Αριστεράς, έγραφε την περασμένη εβδομάδα στο περιοδικό L’Obs o μεγαλύτερος εν ζωή διανοούμενος της Γαλλίας, ο Εντγκάρ Μορέν, που την ερχόμενη Δευτέρα κλείνει τα 103 του χρόνια. Ναι, απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει η Αριστερά ένα κόμμα διακυβέρνησης και μετασχηματισμού είναι να χαράξει έναν νέο δρόμο που θα συνδέει την οικονομική μεταρρύθμιση, τη μεταρρύθμιση του κράτους και την οικολογική μεταρρύθμιση. Παρά τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του, όμως, το ΝΛΜ είναι το μοναδικό ανάχωμα απέναντι στον καλπασμό της Εθνικής Συσπείρωσης και τη στροφή του μακρονισμού προς τα δεξιά. Οσο για τις κατηγορίες περί αντισημιτισμού, είναι σε μεγάλο βαθμό άδικες: δεν είναι αντισημιτικό να καταγγέλλεις τη σφαγή στη Γάζα και την αποικιοκρατική πολιτική του Ισραήλ.
«Η σημασία που αποδίδει στη μάχη κατά των ανισοτήτων και της κλιματικής αλλαγής με κάνει να χαρίσω στο ΝΛΜ αν όχι την εμπιστοσύνη μου, τουλάχιστον την κριτική μου συμπάθεια» καταλήγει ο Μορέν. «Πρέπει να διατηρήσουμε τη διαύγειά μας απέναντι στις προπαγάνδες και τις συλλογικές υστερίες. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι το πνεύμα της αντίστασης χρειάζεται την αντίσταση του πνεύματος. Πρέπει να γνωρίζουμε, επίσης, ότι το πνεύμα της αντίστασης είναι το πνεύμα της αναγέννησης».
