Πριν από περίπου 100 χρόνια, τα μπίλμπι ήταν συνηθισμένο θέαμα και τα συναντούσε κανείς σε πάνω από το 70% της ηπειρωτικής Αυστραλίας.
Τώρα πλέον θεωρούνται απειλούμενο είδος σε εθνικό επίπεδο, αλλά στην περιοχή του Κουίνσλαντ, όπου εκτιμάται ότι μόνο 600 μπίλμπι έχουν απομείνει στην άγρια φύση, είναι υπό εξαφάνιση.
Ωστόσο μια γενετική έρευνα αποκάλυψε ότι το απειλούμενο αυστραλιανό ιθαγενές μπίλμπι δεν μοιάζει παράξενο μόνο εξωτερικά.
Η γενετική αλληλουχία θα βοηθήσει τους συντηρητές να στοχεύσουν τις προσπάθειές τους για τη διάσωση του είδους, το οποίο έχει ήδη εξαφανιστεί από το 80% της εξάπλωσής του,
«Τα Bilbies είναι παράξενα και ωραία. Το γονιδίωμα ήταν συναρπαστικό», δήλωσε η καθηγήτρια Carolyn Hogg, του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ, η οποία ηγήθηκε της έρευνας που κατέγραψε για πρώτη φορά την αλληλουχία του γονιδιώματος του μεγαλύτερου μπίλμπι.
«Έχουν το μεγαλύτερο γονιδίωμα από όλα τα μαρσιποφόρα – έχει 3,66 δισεκατομμύρια κομμάτια», δήλωσε η Hogg, από την Australasian Wildlife Genomics Group.
Ο λόγος για τον οποίο το γονιδίωμα του μπίλμπι είναι τόσο μεγάλο θα μπορούσε, εν μέρει, να οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο έχει εξελιχθεί η απίστευτη αίσθηση της όσφρησης.
«Επειδή σκάβουν στην έρημο ψάχνοντας για προνύμφες και σπόρους, είναι πραγματικά σημαντικά για το τοπίο και κυκλοφορούν στο έδαφος», δήλωσε η Hogg.
Η έρευνα, που δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα στο περιοδικό Nature Ecology and Evolution, είναι το αποτέλεσμα των εργασιών για την αλληλούχιση του γονιδιώματος που ξεκίνησαν το 2018, αλλά αναβλήθηκαν λόγω της παγκόσμιας πανδημίας.
Το γενετικό σχέδιο του μπίλμπι, ενός πολιτισμικά σημαντικού είδους για πολλές κοινότητες ιθαγενών, περιλαμβάνει πληροφορίες για το πώς αναπτύσσονται και εξελίσσονται τα ασύλληπτα νυκτόβια παμφάγα ζώα.
Η Χογκ βοηθά να καταλάβουμε τι δίνει στα μπίλμπι τη μοναδική τους αίσθηση της όσφρησης και πώς επιβιώνουν στην έρημο χωρίς πόσιμο νερό.
Και τα 115 γονίδια που εκφράζονται στην ανθρώπινη μήτρα για την παραγωγή πλακούντα βρίσκονται επίσης στο μπίλμπι, δήλωσε η Hogg. «Έχουν τόσα πολλά συναρπαστικά γονίδια».
Το γονιδίωμα χρησιμοποιείται ήδη για να βοηθήσει στη διαχείριση των bilbies σε ζωολογικούς κήπους, περιφραγμένα καταφύγια και νησιά.
Ο δασοφύλακας Scott West, της προστατευόμενης περιοχής Kiwirrkurra Indigenous Protected Area στη Δυτική Αυστραλία, δήλωσε: “Ξέρουμε πολλά για τα bilbies – πού ζουν, τι τρώνε και πώς να τα εντοπίσουμε.
«Είναι καλό να χρησιμοποιούμε iPads για χαρτογράφηση και κάμερες για την παρακολούθησή τους. Η εργασία του DNA βοηθά επίσης να ελέγξουμε αν τα μπίλμπι είναι συγγενικά, από πού προέρχονται και πόσο μακριά ταξίδεψαν».
