Στο «Αλίμονο στους νέους» ο Χορν συμφωνεί με τον διάολο την επιστροφή της νιότης του προκειμένου να διεκδικήσει τη Μάρω Κοντού. Γίνεται και πάλι νέος, αλλά φτωχός. Ηταν η λεπτομέρεια που τα χάλασε όλα. Οταν ζητεί από την Κοντού να αφήσει τον πλούσιο ανταγωνιστή Αγησίλαο ώστε να ζήσουν τον έρωτά τους, εκείνη του απαντά με ένα αφοπλιστικό επιχείρημα. «Και τι θα κάνουμε, Ανδρέα μου; Θα ενώσουμε τη φτώχεια μας;». Μέσα σε αυτή τη σκηνή συμπυκνώνεται όλη η συζήτηση περί ενιαίου σχήματος στη σφαίρα της Κεντροαριστεράς που, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, περιλαμβάνει και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Και επειδή είναι συζήτηση που έχει πλάκα, ας τη διευκολύνουμε. Υποθέτουμε ότι λύνονται όλα τα επιμέρους προβλήματα. Οι ηγεσίες των κομμάτων υποχωρούν υπό τη λαϊκή πίεση, οι σχηματισμοί προσέρχονται σε ένα κοινό μόρφωμα που μπορεί να είναι εκλογικός συνασπισμός ή «ομοσπονδία». Και όλο αυτό τίθεται κάτω από τις οδηγίες ενός ηγέτη καθολικής αποδοχής. Ας πούμε ότι είναι ο Τσίπρας, όπως ορέγονται ορισμένοι. Ναι, ο Τσίπρας. Και ο Κασσελάκης δέχεται να μείνει στην άκρη, με μια θέση αντιπροέδρου. Συγγνώμη, αλλά όλο αυτό περισσότερο θυμίζει θίασο παρά πολιτική παράταξη. Και μάλιστα έναν θίασο που στα καμαρίνια δεν θα περνάνε καθόλου καλά και αυτό θα βγαίνει προς τα έξω. Αλλά εδώ ας κάνουμε ακόμα μια παραχώρηση. Δεχόμαστε ότι το κλίμα αγαστής συνεργασίας θα διατηρηθεί και ο Πολάκης θα είναι αγκαλιά με τα συντρόφια από το ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχει περίπτωση όλοι αυτοί, γύρω από ένα τραπέζι, να συγκινήσουν τον μέσο κεντρώο ψηφοφόρο; Μάλλον θα τον τρομάξουν. Και στην Ελλάδα δεν κερδίζεις εκλογές χωρίς τους κεντρώους, αυτό είναι κανόνας. Εντέλει όλη αυτή η συζήτηση, που συνεχίζεται λόγω της πολιτικής ανομβρίας του θέρους, ουσιαστικά δηλώνει απελπισία, έλλειμμα θέσεων και ανεπάρκεια στελεχών.
Το αίτημα για παγκόσμια ειρήνη και αφοπλισμό δείχνει πολύ πιο ρεαλιστικό από τα αμπελοφιλοσοφικά για μια ενιαία παράταξη που θα σταθεί ως εναλλακτικός πόλος απέναντι στη Νέα Δημοκρατία και στον Μητσοτάκη. Και μάλιστα υπό τον Τσίπρα που έκανε rebranding για να εμφανιστεί ως ο πατερούλης του προοδευτικού χώρου. Αλλά, από την άλλη, μια χαρά είναι αυτή η κουβέντα για παραλία, παρέα με φρέντο και σταυρόλεξο.
