Ερχεται ο Εντι Ράμα στην Αθήνα. Μάλιστα. Καλώς τονε κι ας άργησε που λένε. Επρεπε όμως να φτάσουμε στο παρά πέντε της επίσκεψης μέχρι να καταφέρουν οι διοργανωτές να βρουν έναν χώρο για να μιλήσει στους συμπατριώτες του; Είναι εικόνα σοβαρού κράτους αυτή; Δεν σου λέω ότι έπρεπε να του παραχωρηθεί η Πλατεία Συντάγματος για να πραγματοποιήσει τη συγκέντρωση που επιδιώκει να κάνει, αλλά χάθηκαν τα κλειστά γήπεδα των Αθηνών, για να μπορέσει να πραγματοποιήσει την ομιλία που επιθυμεί, και να μην ανοίξει μύτη; Τόσα διαθέτει. Από το ΣΕΦ μέχρι το Σπόρτιγκ, κι από τη Νίκαια και το Περιστέρι, ως τη Γλυφάδα.
Οχι δεν χάθηκαν, τα γήπεδα.
Αυτό που χάθηκε είναι η κοινή λογική στην από δω πλευρά, η οποία και αναζητείται με silver alert. Οντως, όπως είπε ο Κυριάκος, η επίσκεψη του αλβανού πρωθυπουργού, και του συγκεκριμένου μάλιστα που έχει μια γνωστή ατζέντα αναφορικά με την Ελλάδα, «ήταν αχρείαστη». Αχρείαστη, άκαιρη και άσκοπη, θα συμπληρώσω, γιατί πραγματοποιείται στην τελική φάση της προεκλογικής περιόδου για τις ευρωεκλογές, και άρα μοιραία θα ρίξει νερό στον μύλο της Ακροδεξιάς, που θα κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι δεν έκανε κάτι για να την αποτρέψει. Αλλά πώς μπορείς να αποτρέψεις την επίσκεψη, έστω και ιδιωτικού χαρακτήρα, του πρωθυπουργού μιας χώρας, με την οποία είσαι καταδικασμένος να διατηρείς στενές σχέσεις; Δεν μπορείς. Και αυτό έπρεπε να το τονίσει ο Κυριάκος σε όλους τους τόνους. Για να το αντιληφθούν όλοι οι Ελληνες, και να μην πέσει κανείς θύμα της ακροδεξιάς προπαγάνδας. Αντιμετώπισε όμως το θέμα με φοβικό τρόπο. Και δεν είχε κανένα λόγο να το πράξει.
Το άλλο που έχω να σημειώσω σε σχέση με την επίσκεψη του Εντι Ράμα στην Αθήνα είναι ότι από τη στιγμή που εκδηλώθηκε το «ενδιαφέρον» από αλβανικής πλευράς για να πραγματοποιήσει ομιλία στην Αθήνα, θα έπρεπε το υπουργείο των Εξωτερικών να συνεργαστεί με τις αλβανικές διπλωματικές υπηρεσίες για το τι ακριβώς επιθυμεί ο αλβανός πρωθυπουργός και να διευκολύνει την πραγματοποίηση της ομιλίας. Ναι, το ξέρω, ακούγεται «κάπως» αυτό, αλλά όπως εξήγησα και προηγουμένως, δεν μας τιμά και ιδιαίτερα το γεγονός να δημιουργούνται προσκόμματα για να μην πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση του Ράμα. Με κορυφαίο παράδειγμα να εμφανίζεται δήμος των Αθηνών (αναφέρομαι στον Δήμο Γαλατσίου) να αρνείται (κατά παραγγελία, είμαι βέβαιος!) την παραχώρηση του κλειστού γηπέδου του, ουσιαστικά με δικαιολογίες οι οποίες προφανώς δεν υπακούουν στη σοβαρότητα.
Ειδικά όταν είναι γνωστό ότι ο χώρος έχει παραχωρηθεί κατ’ επανάληψιν δε, για την πραγματοποίηση διαφόρων τηλεοπτικών σόου, όπως ας πούμε τελικών του «Survivor»! Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά επαναλαμβάνω, μας εκθέτουν, επιβαρύνουν τις ελληνοαλβανικές σχέσεις, και στην τελική δεν παράγουν και κανένα αποτέλεσμα. Ειδικά τώρα που με τη διαφαινόμενη εκλογή του Φρ. Μπελέρη ως ευρωβουλευτή, θα τεντωθεί επικίνδυνα το σκοινί με την αλβανική κυβέρνηση, και θα απαιτηθεί σειρά λεπτών χειρισμών για να αποφευχθεί μια μεγαλύτερης διάστασης και διάρκειας κρίση…
(Το ότι τελικά βρέθηκε ο χώρος των ολυμπιακών εγκαταστάσεων Γαλατσίου, τις οποίες διαχειρίζεται επιχειρηματίας, για να πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση της Κυριακής, όπως γίνεται αντιληπτό, σε τίποτε δεν αλλάζει όσα προαναφέρω).
Στα δικά μας τώρα, στα της εγχώριας πολιτικής επικαιρότητας, αλλά, συγχωρήστε με, αδυνατώ να αποφύγω τον πειρασμό, του σχολιασμού της χοντρής «μπηχτής» που έριξε ο πρόεδρος Τσίπρας, ο απόμαχος, ο βετεράνος, στον διάδοχό του, στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πρόεδρο Κασσελάκη. Θα την προσδιορίσω μεγέθους… ταβανόπροκας, από αυτές τις 45άρες, για όσους εκ των αναγνωστών μου έχουν χρηματίσει το πάλαι… οικοδόμοι παλικάρια, με περήφανη ψυχή. Κανείς φαντάζομαι, αλλά συνεχίζω απτόητος, γιατί τέτοιος είμαι εγώ.
Ο πρόεδρος Αλέξης λοιπόν, ο απόμαχος, ο βετεράνος, χρησιμοποίησε ένα βήμα που βρήκε πρόχειρο, στο Βερολίνο (στο Βερολίνο! Εδώ κρατάει το στόμα του κλειστό επί του παρόντος…), για να μας ενημερώσει ότι απέναντι στο φάντασμα της Ακροδεξιάς που πλανάται απειλητικά πλέον πάνω από ολόκληρη την Ευρώπη, «η απάντηση δεν είναι η αντιπολιτική. Ούτε η μεταπολιτική που επικεντρώνεται στο να «γίνεσαι viral», αντί να κινητοποιείς τους πολίτες στη βάση προοδευτικών πολιτικών».
Συγκινήθηκα, σχεδόν δάκρυσα, με την εξατομικευμένη επισήμανση του προέδρου Αλέξη, κι ας μη μου την κοινοποίησε, αλλά εξαναγκάστηκα να τη διαβάσω από αλλού. Μετά που κατάλαβα ότι αυτή η «μπηχτή», όσο να πεις, διέθετε και μία δόση αυτοκριτικής, καθότι αυτός τον έφερε ουσιαστικά (και παρασκηνιακά) τον Κασσελάκη στα μέρη μας, έριξα ενδόμυχα τη διάθεση να τον επικρίνω. Κατέταξα και αυτή την αναφορά κατά του διαδόχου του, στην κατηγορία μιας παροιμιώδους έκφρασης, που αναφέρει «στερνή μου γνώση…» et cetera, et cetera…
Αντιθέτως, θα ασχοληθώ με την ιστορική πρωτοβουλία να συνυπογράψει μετά του φίλου μας, Ζόραν Ζάεφ, εκείνη την περίφημη Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία θεωρεί κορυφαία επιτυχία της καριέρας του. Η συμφωνία λοιπόν, που σήμερα μοιάζει με κουρελού που κλείνει την είσοδο στην καλύβα του Καραγκιόζη, σε λίγο θα μεταβληθεί σε ποδονάριο για τις ανάγκες του κυρίου Χρίστιαν Μίτσκοσκι, του – κατά τα φαινόμενα – νέου πρωθυπουργού των Σκοπίων, το κόμμα του οποίου, το γνωστό (ακρο)δεξιό VMRO, σάρωσε στις εκλογές, με 43%, και 59 έδρες, σε μια Βουλή, η οποία διαθέτει 120 έδρες. Ο κύριος Χρίστιαν Μίτσκοσκι σε ολόκληρη την προεκλογική περίοδο δεν έκανε τίποτε άλλο από το να χτυπάει αλύπητα τη Συμφωνία των Πρεσπών, διότι τη θεωρεί προδοτική.
Για την ενημέρωσή σας, και μόνο, αναφέρω, με εμφανή τη θλίψη μου, ότι το άλλοτε κραταιό κόμμα του συνυπογράφοντος τη Συμφωνία των Πρεσπών, Ζόραν Ζάεφ, υπό άλλον ηγέτη, του οποίου δεν έχει την παραμικρή σημασία να θυμόμαστε το όνομά του, συνετρίβη, μέσα σε κλίμα παντελούς αποστροφής – έλαβε μόλις 15% και 19 έδρες, από τις οποίες θα κάνει αέρα στον Μίτσκοσκι. Οσο για τον Ζάεφ, τον βλέπω για παρατεταμένες διακοπές στη Χαλκιδική, όπου διαθέτει ωραίο εξοχικό, και πού και πού να κατεβαίνει Αθήνα, για καφέ με τον φίλο του, πρόεδρο Αλέξη, επίσης απόμαχο της πολιτικής ζωής. Μια στενοχώρια, την έχω. Θα το παραδεχτώ, δεν δυσκολεύομαι…
Η εκδήλωση που πραγματοποιείται απόψε στις 8 στο Νεστορίδειο Μέλαθρο της Ρόδου πρέπει να ιδωθεί ως φόρος τιμής στην έντιμη, πραγματική, ουσιαστική και συνάμα απόλυτα ταυτισμένη με τις αρχές και τις αξίες της δεοντολογίας και της ηθικής, δημοσιογραφία. Τιμάται από τον Δήμο της Ρόδου, ένας δικός μας άνθρωπος, ταυτισμένος με το «Συγκρότημα», για μισό αιώνα και πλέον, και προσωπικά επειδή με έχει τιμήσει με τη φιλία του, είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτόν: πρόκειται για τον επί δεκαετίες ανταποκριτή μας στα Δωδεκάνησα, Γιώργο Ζαχαριάδη, για την πορεία και τις επιτυχίες του οποίου όσα και να αναφέρει κανείς αποδεικνύονται φτωχά, μπροστά στην πραγματικότητα. Ο Ζαχαριάδης κέρδισε με το σπαθί του τον τίτλο του κορυφαίου δημοσιογράφου της περιφέρειας, και «ΤΑ ΝΕΑ» οφείλουν σ’ αυτόν μερικές από τις μεγαλύτερες δημοσιογραφικές τους επιτυχίες.
Στην αποψινή εκδήλωση την πορεία του στη δημοσιογραφία θα αποτιμήσουν οι συνάδελφοί μας Κ. Κορτέσης (πρόεδρος της Ενωσης Συντακτών Πελοποννήσου, Ηπείρου και Νήσων), Θ. Μπαμπανέβας, Λ. Μαστής και ο πρώην δήμαρχος Ρόδου Γ. Γιαννόπουλος. Για την προσφορά του Γιώργου Ζαχαριάδη στον τόπο του και τη δημοσιογραφία θα του απονείμει βραβείο ο δήμαρχος Ρόδου Αλ. Κολιάδης.
