در واقع صحنۀ سیاسی کشور از نظر علیرضا پناهیان همیشه به دو گروه تقسیم میشود: کسانی که ولایتپذیرند، کسانی که نه چنیناند. و به گروه دوم باید فقط انتقاد کرد؛ فارغ از اینکه چه کسانی در گروه دوم قرار میگیرند. یک روز خاتمی و اصلاحطلبان، روز دیگر هاشمی و اعتدالیون، دیگرروز احمدینژاد و انحرافیون، و الی آخر. اگر این رویکرد مصداق دوقطبیسازی نیست، پس مصداق چیست؟